Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Για όλους κάποτε ανατέλλει...



Η καρδιά της σφίγγεται καθώς περπατάει... Οι παλάμες της είναι υγρές. Σεπτέμβρης, κι ακόμη καλοκαίρι! Περπατά γρήγορα, βιαστικά, περνά από τα ίδια μέρη... Χρόνια πια περάσαν, η ίδια κάθε μέρα διαδρομή! Πέντε δρόμοι είναι όλοι κι όλοι που πηγαινοέρχεται, όλα αλλάξαν κι αυτοί αμετάκλητοι! Καμιά φορά γυρίζει το κεφάλι να μην την βλέπει κανείς και αναρωτιέται "Τι κάνω Εγώ;". Καμιά φορά μονάχα. Τις υπόλοιπες ξέρει καλά τι κάνει... Κι είναι περήφανη για τον εαυτό της. Κάτι που κανένας δεν κατάφερε ποτέ του να νιώσει... Το νιώθει εκείνη, κι αυτό της φτάνει. Και ξέρει ότι τα κατάφερε! Μετά από όλα αυτά, επιτέλους πια τα κατάφερε. Έζησε. Χάρηκε. Γέλασε. Συγχώρεσε. Και είναι ευτυχισμένη. Γι'αυτό η καρδιά της σφίγγεται... Όταν έχεις κάτι, φοβάσαι μην το χάσεις... Και εκείνη για πολύ δεν είχε τίποτα - και τίποτα να χάσει. Κράτησε για καιρό την μοναξιά της αγκαλιά. Κοιμόταν πλάι της τα βράδια, έκλαιγε μαζί της στη σιωπή. Πήγαινε βόλτες σε μέρη που αγάπησε παρέα με 'κείνη, τραγούδησε και οργίστικε δίπλα της. Φώναξε πως Δεν Συγχωρεί, φώναξε πως Δεν Ξεχνά, φώναξε κι άλλα, που τώρα τα ξέχασε. Και τώρα ήρθε η στιγμή να τη χωρίσει την άγια μοναξιά της και να της πει - προσωρινά βεβαίως - Αντίο. Θα τα ξαναπούν, αυτό δεν το φοβάται! Έμαθε να φοβάται τα "Αντίο" που είναι οριστικά... Έμαθε να αγαπάει τις αγκαλιές που είναι τελευταίες... Έμαθε να θυμάται τις στιγμές που δεν θα ξαναζήσει... Έμαθε να μη θεωρεί τη ζωή δεδομένη, ούτε καν την επιβίωση... Έμαθε πως ο παράδεισος βρίσκεται μακριά, αλλά υπάρχει... Και έμαθε τόσα μέσα απ' τα παθήματα και τις κακοτυχίες της, που δεν λυπάται πια για όσους την πρόδωσαν, μα ανοίγει τις παλάμες και τους βοηθά να σηκωθούν. Και δεν φοβάται την σιωπή και την αδράνεια, αλλά σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και τις χαϊδεύει απαλά. Έτσι, γιατί όλα τα άσχημα κάποια στιγμή τελειώνουν.



.......................................................................................


Η καρδιά της σφίγγεται καθώς περπατάει... Χαμογελάει όμως, γιατί για όλους κάποτε ανατέλλει. Κι ίσως να είναι άδικο, μα ανατέλλει και για τους ίδιους τους άδικους...! Καλύτερα, έτσι θα χαμογελάσουν κι όσοι την πρόδωσαν.

6 σχόλια:

  1. ..αισιοδοξο στο τελος..μακαρι να ειναι αληθεια, οτι για ολους ανατελλει! :)

    καλο μεσημερι Ναταλια! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηλία μου...

    Αισιόδοξο παντού :) !!
    Aλήθεια είναι, δεν γράφουμε ποτέ ψέματα ;)
    (Εμείς τουλάχιστον...!!)

    Σε φιλώ, καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο όμορφο...με συνεπήρες! Χαίρομαι, το έχει πιάσει το νόημα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Lyriel...

    Σ'ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου :)

    Φιλιά πολλά, καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι ας μην τελειώνουν τ' άσχημα δεν πειράζει, αρκεί ν' αρχίζουν τα όμορφα. Είμαστε πλασμένοι για τα ωραία κι αυτά κρατάμε. Άλλωστε τα άσχημα πάντα γυρνάνε σ' αυτούς που τα ξεκίνησαν, τις "ασχημόφατσες"!
    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ampelofilosofies...

    Όπως τα λες είναι!! Τα άσχημα είναι για τους... άσχημους! Εμείς ας ζήσουμε επιτέλους τα ωραία!!

    Σε φιλώ, καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή