Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα να αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ΄ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι
Αφήνω εδώ , κατω απο την σκιά των ΄λογων της θεοφιλάκου , μία απο τις αγαπημένες μου σκηνές στο σινεμα ,που διστυχως μου επιφύλασε η μοίρα , να την ζήσω κιόλας . Τοτε μόνο καταλαβα , πως δεν ποναμε γιατι φευγουν οι ανθρωποι απο την ζωή μας , αφου μόνοι είμαστε . Πόναμε , γιατι πέρνουν μαζί τους και όνειρά μας , που δεν προκειται να γεννηθουν να περπατισουν σε αυτον τον κόσμο , και και να μας χαμογελάσουν , ποτέ . http://www.youtube.com/watch?v=Xqjnv0XJ8U0
ΑπάντησηΔιαγραφήTache Rouge...
ΔιαγραφήΠολύ όμορφα τα λόγια σου και ακόμη ομορφότερη η σκηνή από αυτήν την υπέροχη ταινία που διάλεξες!
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Καλά Χριστούγεννα με πολλή αγάπη.
Μάλλον πονάμε επειδή μένουμε πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι
είναι διγαμία.
Μ. Λουντέμης.
barbakas...
ΔιαγραφήΚαταπληκτικά τα λόγια του Μ. Λουντέμη...
Μάλλον έχεις δίκιο. Μάλλον πονάμε γι'αυτό ακριβώς. Μάλλον επειδή μένουμε πίσω...
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! Καλά Χριστούγεννα και είθε το νέο έτος να σου φέρει ό,τι αξίζεις και ό,τι εύχεσαι πραγματικά!