Και το κορίτσι μεγάλωσε...

Και το κορίτσι δάκρυσε 

Μα κανείς δεν κρατούσε τέτοιες ώρες μαντήλι

Μονάχα η αυγή το λυπήθηκε

Και άργησε κι άλλο να ξημερώσει

Κοιτούσε ψηλά 

Κι ύστερα κοίταζε στον καθρέφτη

Πόσο καιρό έκανε να το συνηθίσει

Πως ο καθρέφτης γράφεται με "φ" κι όχι με "υ"

Κι έβλεπε πως μεγάλωσε

Δεν είναι πια εκείνο το μικρό

Το ρομαντικό κορίτσι

Που περίμενε έναν πρίγκιπα για να την πάρει μακριά

Δεν πρόσμενε πια το άλλο της μισό

Εκείνο που θα νικούσε όλο τον κόσμο κι όλους τους συκοφάντες της

Και θα της προσέφερε τριαντάφυλλα κόκκινα

Και θα φόραγε μπλούζα ασορτί με τα παπούτσια της

Τα χρόνια περνούν σαν να βιάζονται μη χάσουνε το τρένο

Κι οι άνθρωποι όμως βιάζονται

Σαν είναι μικροί βιάζονται να μεγαλώσουν

Και σαν μεγαλώσουν τρέχουν για άλλα τόσα πολλά

Κι αυτή βιαζόταν

Μισούσε την αδυναμία της

Μισούσε τη μοναξιά της

Μισούσε όλον τον κόσμο κάποια εποχή

Κι ύστερα έμαθε ν'αγαπάει

Κι έτσι έπαψε να μισεί

Ακόμη κι εκείνους που τη μισούσαν

Τους συγχωρούσε κάθε μέρα όλους

Μικρή ήταν βέβαια ακόμη

Κι αν είχε κάποια εικόνα της αδικίας στον κόσμο

Τίποτα δεν ήξερε ακόμη

Απ' το "μεγαλείο" της

Κι αγάπησε

Αγάπησε να ζει όπως αυτή επέλεξε

Αγάπησε τον δικό της κόσμο

Τα βιβλία, τις μουσικές, τα ενθύμιά της

Αγάπησε τον έρωτα 

Το παρελθόν, τα χρόνια που πέρασαν 

Αγάπησε και τη μοναξιά ακόμη

Κάποια εποχή

Και τώρα αγαπάει

Όλα όσα αγάπησε τ'αγαπάει ακόμη

Και περισσότερα

Και περισσότερο

Κι αν λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός

Ίσως να είναι κι έτσι

Ίσως πάλι και κάθε μέρα αυτά που αγάπησες

Να σου λείπουν ακόμη περισσότερο

Και μεγαλώνει

Και μεγαλώνουμε

Και ίσως να ξεχνάμε, ίσως να θυμόμαστε

Ίσως να αγαπάμε, ίσως να ερωτευόμαστε

Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι:

Αυτά που λένε πως δεν μπορούν να ζήσουν χώρια τους

Μετά από λίγα χρόνια τα θυμούνται και χαμογελούν

Μια χαρά λοιπόν ζουν και μακριά τους

Κι επιβιώνουμε

Πάντα επιβιώνουμε, ακόμη κι αν κάποια στιγμή

Νομίζαμε πως η καρδιά μας θα σπάσει 

Απ' τον πόνο

Κι όμως, τι πάθαμε;

Πάλι γελάσαμε

Πάντα κάτι θα μας κάνει να γελάμε

Πάντα κάτι θα μας δίνει δύναμη να ζούμε

Και το κορίτσι λοιπόν 

Που τόσο φοβόταν πάντα για το μέλλον

Για τα όνειρά του

Μεγάλωσε πια

Κι αν αγάπησε κάτι πολύ

Ήταν τα όνειρά της

Κι αυτά πάντα μας κάνουν να χαμογελάμε

Όσο "ακατόρθωτα" κι αν μοιάζουν να 'ναι

Μεγάλωσε 

Όπως μεγαλώνει κάθε σπουργίτι που 'χει πληγωθεί πολύ

Όπως μεγαλώνει κάθε δεντράκι που 'χει ξεριζωθεί κάμποσες φορές

Όπως μεγαλώνει κάθε κορίτσι που 'χει αγαπήσει πολύ

Κι αν άφησε πίσω κάποια πράγματα

Αν ποτέ δεν ξεκαθάρισε καταστάσεις που την πείραξαν πολύ

Για καλό το έκανε

Για ν'αποφύγει τη ρήξη και την αποστροφή

Κι αν δεν έχει και πολλούς να 'ναι περήφανη για 'κείνη

Ίσως κανέναν

Ξέρει πως είναι η ίδια περήφανη για όλους τους

Και χαμογελά γιατί στ' αλήθεια το χαίρεται που μεγάλωσε

Κι άφησε αστερόσκονη να πέσει στο κρεβάτι της

Για να γυαλίζει μια ζωή όπως στα δεκαπέντε της

Κι άφησε τα μαλλιά της μακριά για να θυμάται κάτι απ' τα καλοκαίρια της

Κι ήρθε επιτέλους η αυγή για να την καμαρώσει

Αυτοί λοιπόν είναι οι καλύτεροι φίλοι της

Αυτοί την αγαπούν 

Η αυγή, τ'αστέρια, τα όνειρά της

Αυτοί είναι που πάντα την σηκώνουν όταν πέφτει

Κι είναι αστείο:

Αυτά ακριβώς είναι που κάποτε

Άθελά της

Παραμέλησε

Αλλά, βλέπεις, έτσι είναι η αγάπη

Δεν κοιτάζει μήπως την παραμελήσεις ποτέ

Στο συγχωρεί κι αμέσως το ξεχνά

Δεν την νοιάζει και τόσο που μεγάλωσες πια

Μοναχά να 'σαι καλά την νοιάζει

Μοναχά να χαμογελάς

Ακόμα και μ' εκείνα που κάποτε έλεγες πως δεν θα ζούσες μακριά τους

Ακόμα και μ'αυτά που σε πονάνε μέχρι και σήμερα

Και το κορίτσι δάκρυσε

Μα κανείς δεν κρατούσε τέτοιες ώρες μαντήλι

Μονάχα η αυγή το λυπήθηκε

Και άργησε κι άλλο να ξημερώσει

Και το κορίτσι μεγάλωσε

Μα κανείς δεν κρατούσε τέτοιες ώρες λίγη αγάπη

Μονάχα τ'αστέρια το λυπήθηκαν

Κι έλαμψαν λίγο παραπάνω εκείνη τη νύχτα