Η μεγαλύτερη στιγμή της αγάπης μας...

  Εκείνη τη μέρα που χωριζόμασταν με φώναξες και μου 'κανες μια τελευταία αγκαλιά. Κι ήταν σαν αυτές που περιγράφουν οι πονεμένοι άνθρωποι, αυτές τις τελευταίες αγκαλιές, αυτές τις μεγάλες, σφιχτές αγκαλιές, αυτές τις αγκαλιές που χωράνε μέσα τους όχι απλά εκείνη την οδύνη, τον πόνο, την πίκρα του χωρισμού, την τόση αγάπη που κουράστηκε να ματώνει, που γίνεται δάκρυα, αμέτρητα δάκρυα, ακριβώς γιατί είναι η πρώτη και η τελευταία αγάπη, η αιώνια, η παντοτινή, εκείνη που θα ταλαιπωρηθεί τόσο μέσα απ' τα χρόνια - ήδη έχει άλλωστε λυγίσει - εκείνη που μ' ένα αέναο παράπονο πάντα θα σε προσέχει από μακριά, θα προσεύχεται για 'σένα, θα φοβάται για 'σένα, θα ελπίζει για 'σένα, θα πεθαίνει και θ'ανασταίνεται για 'σένα. Δεν είχε μόνο αυτά η αγκαλιά μας. Ήταν σαν να χώρεσε σε μια στιγμή όλα τα κακά του κόσμου, όλα τα άσχημα πάνω στη γη, όλη την ορφάνια, την δυστυχία, ήταν σαν να 'ναι η αγκαλιά μας μια προαιώνια συμβατικότητα, μια ανοχή, μια συνενοχή θα έλεγα σ' όλα τα εγκλήματα, το αίμα, ήταν σαν να κουβαλάει όλα εκείνα τα αποκαρδιωμένα, χαμηλωμένα μάτια, που ούτε παράπονο αντέχουν να εκφράσουν πια, τα μάτια των παιδιών όλου του κόσμου, τα μάτια των ανθρώπων όλου του κόσμου. Χώρεσε η αγκαλιά μας τον κόσμο που τόσο μας πλήγωσε. Τον χώρεσε. Κι ας την πονούσε. Και κάπου είχα διαβάσει πως όταν νιώθεις πραγματικά δυστυχισμένος για κάτι, όταν κλαις, είναι σαν να κλαις μαζί μ'αυτό που σου συνέβη και για όλα τα κακά του κόσμου, σαν να κλαις ακόμη και για τον πόλεμο, την πείνα, την ορφάνια και την καταφρόνια, σαν να κλαις για όλα εκείνα τ' άσχημα που σου 'μάθανε μικρό στο σχολείο, για όλα εκείνα που είδες με τα μάτια σου, που άκουσες με τ' αυτιά σου, που ένιωσες με τα χέρια σου, ή και για 'κείνα που ποτέ δεν μπόρεσες - ή και δεν άντεξες - ν' αντικρίσεις, για όλα όσα πονάνε τους ανθρώπους απ' την ώρα που 'ρχονται στον κόσμο. Εκείνη λοιπόν η τελευταία μας αγκαλιά τα χώρεσε όλα αυτά κι άλλα τόσα που δεν πρόλαβα εγώ να σκεφτώ, μα εκείνη σίγουρα προνόησε.
  Κι ύστερα χωριστήκαμε. Και δεν επρόκειτο να υπάρξει άλλη αγκαλιά. Είναι μερικές φορές που ξέρεις ότι μερικά πράγματα τα κάνεις και τα αισθάνεσαι για τελευταία φορά. Είναι καλύτερο άραγε απ' το να μην το ξέρεις; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι, γιατί στ' αλήθεια θα 'θελα να ξέρω πως το τελευταίο φιλί μαζί σου ήταν πράγματι τελευταίο. Όχι πως θα το 'κανα αλλιώς, όχι πως θα αισθανόσουν εσύ κάτι άλλο. Μα, ας μου το 'λεγες πως δεν με θέλεις πια, να το 'ξερα, έστω να φανταζόμουν πως λιγοστεύουν τα φιλιά μας. Όπως και να 'χει, χαίρομαι που με 'κείνη την αγκαλιά μας μοιραστήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα όλα τα κακά του κόσμου. Δείξαμε την αντοχή του μέσα μας να τα κουβαλήσει - έστω για λίγο. Αποδείξαμε την ικανότητα του κορμιού μας να τα σηκώσει στις πλάτες του, των ματιών μας να τ' αντικρίσει κατάματα, των χειλιών μας να μιλήσει γι'αυτά. Κι ύστερα χωριστήκαμε. Έτσι απλά. Και τώρα, σε μια νύχτα απ' αυτές που κλαις για όλα τα κακά του κόσμου, ξέρω πια ποιο είναι το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο επίτευγμα της αγάπης μας. Ξέρω τι είναι το πιο δυνατό που μοιραστήκαμε, τι είναι αυτό που ποτέ κανείς μας δεν θα λησμονήσει. Η μεγαλύτερη στιγμή της αγάπης μας ήταν εκείνη η αγκαλιά, ήταν που χώρεσε μέσα στα χέρια μας η πίκρα όλου του κόσμου. Κι είμαι σίγουρη πως κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το κάνεις με κάποιον που δεν αγαπάς, έτσι δεν είναι; Κι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης μας λοιπόν, αυτή είναι: Η τελευταία μας αγκαλιά.