Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Κι έγινε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει...



Σου 'χα πει, μάτια μου, ό,τι κι αν γίνει θα σ'αγαπώ
Κι έγινε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει...
Σου 'χα ζητήσει να μην αλλάξεις
Κι άλλαξες
Σου 'χα παραγγείλει μια νύχτα ένα λάθος τηλεφώνημα
Ένα μήνυμα τάχα χωρίς να θέλεις
Και δεν πήρες
Μου 'χες πει δεν θα μ'άλλαζες ποτέ
Και μ'άλλαξες
Μου 'χες ζητήσει να σου πω "Μα, εγώ σ'αγαπάω"
Και -δεν ξέρω γιατί!- δεν το 'πα...

Κι έγιναν λοιπόν όλα αυτά που δεν έπρεπε να γίνουν
Και τώρα άντε να ψάχνεις αναμνήσεις
Να τις βάλεις στη θέση τους
Άντε να δείξεις πόσο αγάπησες
Κι άντε να δικαιολογηθείς που χάθηκες τόσο καιρό
Κι ύστερα απ' όλα αυτά που συνέβησαν
Άντε να τα καταφέρεις να μείνεις σε μια καρδιά
Έστω και σαν θύμηση...

Κι ύστερα από τόσο καιρό
Τι θα 'ταν λογικό να αισθάνομαι;
Θεέ μου, τι σχήμα οξύμωρο;
Πόση αιώνια αντίθεση
Χωράει σε μια πρόταση;
Πόση μακαβριότητα χωράει σ' ένα ποιήμά μου;
Πόσο αίμα απλώνει σ' ένα χαρτί;
Πόσο "εσύ" στην προσευχή μου;
Πόσο "εμείς" στην καρδιά μου;
Αναπνέει τόσο σιγά
Κουρασμένη απ' τον πολύν έρωτα
Ματωμένη απ' την τόση ζήλια...

Υπήρξε ιδιοτελής όταν κι αυτή ερωτεύτηκε
Ύστερα γέμισε ξαφνικά αλτρουισμό
Όταν γνώρισε εσένα
Ύστερα πάλλεται ο εγωισμός με την ανιδιοτέλεια
Όταν εσύ γνωρίζεις κάποια άλλη
Κι όπως παλινδρομεί ο χρόνος
Μεταξύ του παρελθόντος και του τώρα
Στα ρήματά μου
Έτσι παλινδρομεί και στα μάτια μου
Σ' όλα όσα βλέπω
Σ' όλα αυτά που γίνονται
Κι είναι αυτά που δεν έπρεπε ποτέ να γίνουν...

Ύστερα λοιπόν από όλον αυτόν τον καιρό
Τι θα 'πρεπε πια να αισθάνομαι;
Χαρά;
Νοσταλγία;
Μια ανεπαίσθητη πικρία για αυτά που έφυγαν;
Ένα χαμόγελο για αυτά που έζησα;
Να μου λείπεις;
Να σε θυμάμαι;
Να σ'αγαπάω;
Μήπως να σε ξεχάσω τελικά καθώς ζω μακριά σου;
Θα 'πρεπε να περιμένω ακόμη να μου στείλεις εκείνο το "κατά λάθος" μήνυμα;
Θα 'πρεπε να προσεύχομαι για 'σένα;
Θα 'πρεπε να ζηλεύω;
Ν' αδιαφορώ;
Τι θα 'ταν λογικό να αισθάνομαι;

Κι έτσι
Με το οξύμωρο αυτό της πρότασής μου
Κλείνω τις σκέψεις μου κι απόψε
Μετά από όλον αυτόν τον καιρό που πέρασε
Κι όλο τα ίδια και τα ίδια γράφω
Κι έτσι
Γίνεται κι απόψε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει...

4 σχόλια:

  1. δεν γινονται, παντα αυτα που πρεπει..αλλά και παλι, ποιος ξερει τι πρεπει και τι δεν πρεπει...

    καλο σαβ/κο Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηλία μου...

      Η "δεοντολογία" κι οι κώδικές της είναι σίγουρα τόσο υποκειμενική. Ωστόσο, είναι και κάποιες περιπτώσεις που απλώς ξέρεις ότι μ' έναν άνθρωπο, κάτι συγκεκριμένο δεν έπρεπε να γίνει :/

      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  2. μέσα από δυσκολίες ανακαλύπτουμε την ουσία των πραγμάτων...
    αν αξίζει δηλαδή ή αν το άξιο θα συνεχίσει να μας γητεύει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. akrat...

      Σίγουρα, η ανακάλυψη κάθε ουσίας, κάθε έννοιας, κάθε αξίας γίνεται μέσα απ' την δυσκολία... Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και με τον πόνο, την στενοχώρια, την απογοήτευση :/

      Καλή σου μέρα

      Διαγραφή