Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Μια τελευταία νύχτα με "κάποιον που πέρασε"...



  Απόψε είναι το τελευταίο βράδυ που 'μαστε μαζί. Κοιτάζω το κενό και τα δάκρυα τρέχουν... Κλαίω όχι για 'σένα, ούτε καν για μένα. Κλαίω γιατί φοβάμαι τις στιγμές που σβήνουν. Κι υπήρχαν μέρες που ένιωσα στ' αλήθεια σαν...ερωτευμένη! Πως επιτέλους ζω κάτι ωραίο, και δεν θα 'ρθει πάλι καμιά απροσδόκητη ιατρική απόφαση να μου τα χαλάσει όλα και να μου θολώσει το μυαλό και την υπομονή... Δεν μπορεί να 'ρθει κι άλλη ατυχία να μου πάρει ό,τι βρήκα! Και υπό αυτή την έννοια, δεν ήρθε ναι... Η ατυχία είμαι εγώ προσωποποιημένη όμως! Και το δικό μας "ωραίο", όπως πολλά άλλα άλλωστε, μάλλον φτάνει στο τέλος του... Κι εγώ πώς να κλείσω μάτι; Θυμάμαι που με πρωτοφίλησες... Λάτρεψα 'κείνη την πρώτη στιγμή το φιλί σου μαζί με την νέα αρχή που κουβαλούσε! Θυμάμαι που με σήκωσες στα χέρια σου και με γύρισες σβούρες... Με το άσπρο μου φόρεμα και το καλοκαίρι στα μαλλιά μου! Κι ήμουν και τότε στ' αλήθεια χαρούμενη!  Θυμάμαι όταν πρωτοκοιμηθήκαμε μαζί... Σ' αγκάλιασα γιατί φοβόμουν και μου χαμογέλασες. Και τώρα... θα παρακολουθώ πια όλη σου τη ζωή σε φωτογραφίες, όπως κάποτε σ' έβλεπα να κοιμάσαι δίπλα μου ανασαίνοντας σιγανά... Και ενώ εσύ ανυποψίαστος ακόμη κοιμάσαι, εγώ μένω να ακούω τα τραγούδια μας και να αναρωτιέμαι: Πού πηγαίνει το πάθος; Πού πηγαίνει ο ενθουσιασμός; Πώς χάνονται έτσι τόσες στιγμές; Γιατί να γίνουμε έτσι; Με έκανες χαρούμενη και σ'έκανα χαρούμενο. Με στενοχώρησες και σε στενοχώρησα. Θα σε πληγώσω και θα πληγωθώ κι εγώ μαζί. Κι ύστερα τι; Τι θα μας ενώνει, δύο μήνες και κάτι; Πέντε βράδια και δέκα Σάββατα; Τι θα μείνει από 'μας; Που δεν προλάβαμε πολλά... Τι; Κι ύστερα σκέφτομαι κι άλλα... Εγώ φταίω; Έστω και ακούσια; Εσύ έφταιξες πουθενά; Τι φταίει τέλος πάντων; Κι αν φταίω, ποιος μπορεί να με κατηγορήσει για όσα νιώθω; Ποιος, για τις κατάρες που μια ζωή θα κουβαλάω ή θα με κυνηγούν;

  Μερικά πράγματα, καστανά μου μάτια, απλώς δεν πετυχαίνουν. Κι όσο κι αν προσπαθούμε, αν δεν το θέλει η μοίρα δεν θα πετύχουν. Όχι πως ταιριάζαμε ή ήσουν ο ένας για μένα, τίποτα απ' αυτά. Απλά δυο άνθρωποι βαμμένοι στο κόκκινο του πάθους. Γι' αυτό με πνίγουν οι στιγμές μας, ένας κόμπος στο λαιμό μου που δεν λέει να λυθεί. Και όσο κι αν δεν το περίμενα, το τέλος μας αυτό, του οποίου σαν φαίνεται εγώ είμαι κριτής, με διαλύει. Με ισοπεδώνει. Με αποτελειώνει. Όσο κι αν δεν το περίμενα, το τέλος μας αυτό δεν μπορώ να το αντέξω και να σου το ανακοινώσω. Πώς να σε κοιτάξω - χθεσινέ μου έρωτα! - και να σου πω πως τελείωσε; Σιχαίνομαι λίγο τον εαυτό μου, γιατί οι "δικαιολογίες" μου μου θυμίζουν 'κείνες που άκουσα τόσο ανάρμοστα κάποιους μήνες πριν! Κι ίσως εγώ να μην είμαι και τόσο άδικη, μα πάλι, δεν είμαι εγώ για τέτοια! Κι ούτε για τίποτα δεν ήμουν, αναρωτιέμαι καμιά φορά αν άξιζε όλο αυτό! Δεν ξέρω πόσο θα σου κοστίσει, ή ακόμη κι αν εγώ η ίδια θα το μετανιώσω, αυτό που ξέρω είναι πως, αυτή τη στιγμή το νιώθω πιο πολύ από ποτέ, τελείωσε. Και μάλλον είσαι κι εσύ απλώς κάποιος που "πέρασε"... Όπως και άλλα άτομα που αγάπησα πολύ, όμως πέρασαν γρήγορα και δεν πρόλαβαν τα συναισθήματα να ριζώσουν. -Γιατί ακόμη κι όταν μετά από πολλή πίκρα και δυστυχία καταφέρνεις να νιώσεις ένα είδος τέλος πάντων χαράς και ενθουσιασμού, έρχεται κάποιος να σου πει: Όχι! Δεν έχει τέτοια τώρα, κάνε κάτι γιατί πεθαίνεις! Άσε τις χαρές κατά μέρους! Κι άντε πάλι απ'την αρχή... - Τέλος πάντων, εσύ πέρασες κι όπως φαίνεται... τελειώνεις.  Και λυπάμαι για πολλούς λόγους: Επειδή λυπάμαι τον εαυτό μου και φοβάμαι, γιατί βλέπω πως δεν αντέχω τίποτα και ο καιρός περνάει, επειδή λυπάμαι για το αν θα σε στενοχωρήσω πολύ ή έστω και λίγο, επειδή νιώθω τύψεις γιατί ήσουν μία από τις σχέσεις που δεν φέρθηκα "τέλεια", επειδή έχω συνηθίσει ίσως εγώ να αγαπάω και να τα δίνω όλα και οι άλλοι να με προδίδουν, και τώρα αποσυντονίζομαι! Αλλά λυπάμαι και γιατί αγάπησα το αμήχανό σου βλέμμα όταν γνώρισες τη μητέρα μου, αγάπησα το χέρι σου όταν αναζήτησε το δικό μου στο κρεβάτι σου, αγάπησα τα μάτια σου όταν με ευχαριστούσαν που ήρθα, αγάπησα το όνομά σου που πολύ πριν σε συναντήσω είχα λατρέψει! Λυπάμαι γι' αυτούς και για χίλιους δυο άλλους λόγους και πιο πολύ λυπάμαι γιατί ποτέ δεν θα μάθεις πόσο λυπάμαι! Αλλά στ' αλήθεια δεν έχω άλλη επιλογή... Το δικό μας "ωραίο" θα τελειώσει αύριο... Μερικά πράγματα, καστανά μου μάτια, απλώς δεν πετυχαίνουν. Λυπάμαι... 

6 σχόλια:

  1. Δε πετυχαίνουν όλα όσο ιδανικά και αν δείχνουν...

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θα ρθει κατι, ομως και θα πετυχει..ετσι δεν ειναι?? :)
    καλημερα Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Leviathan...

    Έτσι είναι δυστυχώς... :/

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ηλία μου...

    Ναι αλλά πότε πια;;

    Καλό βράδυ, τα λέμε σύντομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναταλία μου...

    Κάποια πράγματα απλά δεν πετυχαίνουν..όσο κι αν το θέλουμε , όσο κι αν ελπίζουμε πως θα το κάνουν..

    http://www.youtube.com/watch?v=5qCl1XJCGQs..........

    Σε φιλώ γλυκά

    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Lonely...

    Έτσι είναι, δυστυχώς... :/ Μακάρι περισσότερα πράγματα να ήταν στο χέρι μας...

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή