Το στίγμα που "ουκ ρει"...

  Ο Ηράκλειτος έλεγε "Τα πάντα ρει". Κι είναι μάλλον αλήθεια. Όχι από την άποψη ότι κάποια πράγματα δεν μένουν αμετάβλητα, διότι όλοι νομίζω παραδεχόμαστε πως είναι μερικά αισθήματα ή μερικοί δεσμοί που δεν αλλάζουν. Ωστόσο όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε, θέλοντας και μη, πως οι εποχές αλλάζουν, οι καταστάσεις αλλάζουν, τα δεδομένα αλλάζουν. Τα πάντα τελικά αλλάζουν και μας αφήνουν με την ίδια άναυδη έκφραση, το ίδιο απορημένο βλέμμα, την ίδια αυτή ανάρμοστη ματιά.
  Καθώς λοιπόν οι καιροί περνούν, καθώς ζούμε την κάθε μέρα και παίρνουμε αποφάσεις, ίσως και επειδή αισθανόμαστε κάποια πράγματα, "λάθος" ή "σωστά", αφήνουμε το δικό μας στίγμα. Στίγμα σ' εκείνους που μας ξέρουν και γνωρίζουν για 'μας πράγματα, στίγμα σ' εκείνους που δεν μας ξέρουν ούτε στο ελάχιστο και τέλος, στίγμα σ' εκείνους που πρόσφατα μπήκαν στη ζωή μας και προσπαθούν να μας μάθουν με τον καιρό. Δυστυχώς όμως έρχεται, για μερικούς τουλάχιστον από 'μας, μια μέρα που κοιτάζουμε τι έχουμε κάνει τον τελευταίο καιρό, ή τέλος πάντων για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, και δεν είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι με τις αποφάσεις και τον εαυτό μας. Και δεν αναφέρομαι σε "λάθη"... Είμαστε άνθρωποι και σίγουρα κάνουμε κάποια στιγμή λάθη. Μιλώ για το στίγμα εκείνο που έχουμε τελευταία αφήσει, και δεν μοιάζει καθόλου μ' εκείνο που φανταζόμασταν για 'μας... Και τότε; Τότε είναι καιρός για την δυσκολότερη ίσως ενέργεια που μπορεί κανείς αυτοβούλως να κάνει: Να πάρει μία απόφαση. Όταν μάλιστα η απόφαση αυτή τον πονάει και τον πληγώνει. Γιατί... μερικές φορές το σωστό είναι ταυτόχρονα και το δυσκολότερο και σκληρότερο.
  Αισθάνομαι καμιά φορά πως δεν υπάρχουν τρόποι να εκφράσω την θλίψη, την νοσταλγία, την πίκρα, ή τα όποια συναισθήματά μου. Οι άνθρωποι που κάνουν υπομονή, συνηθίζει να μου λέει ένας καθηγητής μου, είναι επικίνδυνοι. Και για τον εαυτό τους και για τους γύρω τους. Κι είναι αλήθεια. Καμιά φορά λέω πως φοβάμαι: Φοβάμαι τους ανθρώπους. Κυρίως 'κείνους που αγαπάω, τους φοβάμαι όσο τίποτα! Φοβάμαι την τύχη, φοβάμαι την "μοίρα", το παραδέχομαι! Φοβάμαι τον κόσμο κι όλα όσα κουβαλάει και με τυραννάνε, φοβάμαι για το μέλλον, φοβάμαι για την καρδιά και τη ζωούλα μου. Τα φοβάμαι όλα αυτά και τα φοβάμαι πολύ. Μα πιο πολύ, μερικές φορές, φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι τα λόγια που λέω, ακόμη κι αυτά που σκέφτομαι. Φοβάμαι τις αμαρτίες που καμιά φορά έστω και φαντάζομαι στις σκέψεις μου πως θα μπορούσα, αν είχα την ευκαιρία να κάνω... Είναι σαν να μην σκοτώνεις κάποιον επειδή δεν έχεις τα μέσα, αλλά να είσαι σίγουρος, ακόμη και στις σκέψεις σου, ότι αν μπορούσες θα το έκανες! Δεν είναι σχεδόν η ίδια αμαρτία κι αυτό; Καμιά φορά στ' αλήθεια αφήνω τον εαυτό μου άναυδο με εκείνα που θα μπορούσα, θα έφτανα σε σημείο να κάνω... Και δυστυχώς δεν το κάνω αυτό μόνο στον εαυτό και τη συνείδησή μου, μα αυτά τα "αμαρτήματα" - ίσως όχι όλα, μα μερικά σίγουρα - τα  καταλαβαίνουν σίγουρα κι οι γύρω μου. Κι αυτό τελικά είναι το στίγμα που τους αφήνω από μένα... Μαζί και μ' άλλα, "καλά" πράγματα, μα τα καλά ξεχνιούνται πάντα μπροστά στα "άσχημα". Και τις περισσότερες φορές δεν είμαι καθόλου περήφανη γι' αυτό το στίγμα. Και τελικά, φοβάμαι πολύ περισσότερο ακόμη κι απ' τον εαυτό μου το βλέμμα αυτών των ανθρώπων, που, χωρίς να χρειάζεται τη φωνή τους, μου τρυπάει τα μάτια και μου φωνάζει πως καταλαβαίνουν.  Τα πάντα καταλαβαίνουν! Από στίγματα κι αμαρτήματα και σκέψεις "ανάρμοστες" μέχρι αισθήματα κι ανηφόρες και συγκρούσεις μέσα μας. Φοβάμαι αυτή τη ματιά, και αποφεύγω καμιά φορά να την αντικρίσω, επειδή φοβάμαι ακόμη πιο πολύ τα όσα φανερώνει. Φοβάμαι το στίγμα που αφήνω σε μερικούς ανθρώπους και την σιωπή που αυτοί μου αποκρίνονται.
  Ο Ηράκλειτος έλεγε "Τα πάντα ρει". Ωστόσο δεν ξέρω αν αλλάζει τελικά ποτέ αυτό το στίγμα που έχουμε αφήσει. Ό,τι κι αν ακολουθήσει... Και δεν είμαι από 'κείνους που πιστεύουν πως η πρώτη εντύπωση είναι που "μετράει", αλλά όσο να πεις εκείνα που θα αφήσουμε τον άλλον να καταλάβει για 'μας, ε, δύσκολο να τα ξεχάσει... Ο Ηράκλειτος λοιπόν μιλούσε για τις αλλαγές ορισμένων πάντα πραγμάτων και καταστάσεων, ακόμη κι αν αυτά τα ορισμένα τα όριζε "πάντα", κι εγώ αγωνίζομαι κάθε μέρα και με την κάθε σκέψη να μην αφήνω το στίγμα αυτό που αισθάνομαι πως αφήνω, σε συγκεκριμένα πάντα άτομα. Γιατί όσο δεν με νοιάζει η γνώμη 'κείνων που δεν με γνωρίζουν, τόσο με νοιάζει στ' αλήθεια πολύ η γνώμη όσων με ξέρουν ή προσπαθούν τώρα να με μάθουν...