Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Ο λαχειοπώλης.



Στις συνοικιακές καφετέριες των εφηβικών μου χρόνων περνούσε πάντα ένας λαχειοπώλης.
Κι άλλοι πέρναγαν, φώναζαν για την τύχη διάφορα και χάνονταν απογοητευμένοι
Αλλά 'κείνος ο ένας ο λαχειοπώλης ήταν που αναγνώριζα, 'κείνον ξέραμε όλοι μας.
Φορούσε θαρρώ ένα πουκάμισο καρό, δεν είμαι και σίγουρη, 
Μπλε κι άσπρο ήτανε, χειμώνα- καλοκαίρι
Κι έτρεχε πάνω -κάτω πουλώντας τα λαχεία του. 
Κι εγώ που χρόνια απορούσα για την τύχη και τα παιχνίδια της
Δεν σκέφτηκα η αφελής να τον πιάσω μια μέρα και να τον ρωτήσω.
Ίσως αυτός να 'ξερε να μου πει κάτι για τους τυχερούς και τους άτυχους ανθρώπους.
Ίσως πάλι και να 'θελε απλά να μου πουλήσει τα λαχεία του...

Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και το βλέμμα του κενό. 
Έμοιαζε να θέλει να σκίσει τα χαρτιά της "τύχης" και να γυρίσει σπίτι του
Μα όλο έκανε κύκλους στην ίδια βαρετή πλατεία
Και έβλεπε τα ίδια άτυχα ή τυχερά πρόσωπα..
Με είχε δει σίγουρα σε πολλές μου στιγμές αυτός ο λαχειοπώλης
Στις ίδιες εκείνες καφετέριες, με διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές καταστάσεις.
Καταστάσεις αγνού, πλατωνικού έρωτα, άλλες πάλι ηδονής και πάθους αλόγιστου
Άλλες χωρισμού κι αποχαιρετισμού... Άλλες γνωριμίας. Και πάλι απ'την αρχή... 
Κι ένιωθα πια πως με ξέρει! Πως παρακολουθεί την ιστορία μου με τον κάθε άνθρωπο
Στιγμή προς στιγμή και μόνο λίγα παραλείπει που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία...
Ένιωθα πως μ'αναγνωρίζει. Εμένα δεν με κοίταζε για τα λαχεία του.
Μάλλον θα το 'χε καταλάβει για την τύχη μου...
Με κοίταγε μόνο για δευτερόλεπτα στα μάτια, όχι μ' εκείνο το "μπορεί να 'ναι το τυχερό σου"
Που 'λεγε στους υπόλοιπους, μα με μια αναγνώριση, με μια κατανόηση ίσως, 
Δίχως την "έγρκιση" για 'κείνον που καθόταν δίπλα μου... Κι ύστερα έφευγε.
Για να επιστρέψει βέβαια σε λίγο, να περάσει απ'τα τραπέζια του και να ξανακάνει το ίδιο για δυο-τρεις ακόμη φορές.
Κάθε μέρα. Κάθε Παρασκευή. Κάθε Σάββατο. 

Θυμάμαι που 'μοιαζε η παρέα μου να μην του δίνει σημασία
Μα κι εγώ έτσι θα 'μοιαζα... Για λίγο τον έπαιρνε το μάτι μου και γύριζα απ'την άλλη
Ένιωθα μάλλον πως κουβαλά όλη την τύχη και δεν δίνει λίγη και σε μένα...
Μα τι ανόητη σκέψη! Την τύχη μου την έκλεβαν μονάχα οι γύρω μου.
Κι όταν κάποιος έπαιρνε κανένα λαχείο, αναρωτιόμουν καμιά φορά αν θα 'ταν ο τυχερός
Κι ύστερα αν του άξιζε... Μα η τύχη δεν γνώριζε από δικαιοσύνη σε 'κείνα τα συνοικιακά μαγαζάκια όπου έπινα εγώ καφέ
Κι ούτε σε κανένα μαγαζάκι του κόσμου γνώριζε η τύχη από δίκαια πράγματα.
Κι έτσι σκεφτόμουν ύστερα άλλα, κι ίσως κάπου μέσα μου ορκιζόμουν
Πως αν καμιά φορά μου 'δινε σημασία κι εμένα η τύχη,  ποτέ μου δεν θα τη χαράμιζα για κανένα λαχείο!

Κι ούτε κι ο ίδιος ο λαχειοπώλης της μικρής πλατείας νομίζω πως αν ήταν τυχερός θα αγόραζε απ'τα λαχεία του
Θα τα πέταγε φαντάζομαι γύρω απ'το συντριβάνι και δεν θα γύριζε ποτέ στα συνοικιακά μας μαγαζιά!
Ίσως μόνο για να δει αν πίνω ακόμη καφέ με τα ίδια πρόσωπα
Μα σιγά! Σιγά μην έψαχνε εμένα ο γκριζομάλλης λαχειοπώλης.
Θα χανόταν και δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ κανείς μας...

Στις συνοικιακές καφετέριες των εφηβικών μου χρόνων περνούσε πάντα ένας λαχειοπώλης.
Δυο-τρεις φορές μου 'ρθε να του φωνάξω αν με θυμάται! 
Έτσι, για να δω αν βλέπει κανείς άλλος το πως αλλάζουνε τα πράγματα.
Δυο-τρεις φορές ούρλιαξα από μέσα μου πως καταριέμαι όλα του τα λαχεία!
Κι όλη την τύχη του κόσμου... Και κάθε άνθρωπο που είναι άδικα τυχερός! 
Και εκείνους τους ανόητους που θα θελήσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους
Και ποτέ τους δεν θα μάθουν πως είναι να 'σαι πραγματικά άτυχος.
Κι όλα τα συνοικιακά μαγαζιά, κι όλες τις καφετέριες, κι όλα τα συντριβάνια του κόσμου!
Δυο-τρεις φορές μονάχα. Και το κράτησα μέσα μου. 
Κι όλες οι κραυγές που δεν ακούγονται γίνονται δάκρυα... 
Δάκρυα αρκετά για να ποτίσουν χίλια οχτώ "τυχερά" χαρτιά σαν τούτα που κρατούσε στα γερασμένα χέρια του
Και να τα καταστρέψουν...

Σ'όλα τα απογεύματα έρωτα και μη των εφηβικών μου χρόνων περνούσε ένας λαχειοπώλης.
Ίσως και τώρα πια να 'χει πεθάνει...
Βλέπετε, ακόμη και με τόση τύχη στα χέρια του πεθαίνει κανείς... 
Μα αν ζει, σίγουρα σαν επισκεφτώ μια μέρα την παλιά εκείνη πλατεία
Θα τον δω να πουλάει ακούραστος και κουρασμένος μαζί τα κιτρινιασμένα λαχεία του...
Θα τον αναγνωρίσω κατευθείαν! Για 'κείνον δεν ξέρω...
Ίσως να μ'αναγνώριζε μόνο με την "παρέα" μου... 
Δύσκολο βλέπετε να θυμάται κανείς μια σκιά που 'ψαχνε πάντα πού να ταιριάξει...

Τον λαχειοπώλη της δικής μου γειτονιάς, αν ποτέ τον πετύχω ξανά,
Υπόσχομαι να τον ρωτήσω για την τύχη και τα "γυρίσματά" της...
Κι αν με κοιτάξει με τα θολά του μάτια κι αποκριθεί πως σ' όλους κάποτε "γυρίζει"
Τότε θα φύγω και θα είμαι σίγουρη πως τίποτα τελικά απ'την ιστορία μου δεν κατάλαβε...
Μα αν σταθεί για λίγο, σκουπίσει τη μύτη του, κρύψει με ντροπή τα "τυχερά" χαρτιά του
Και ψιθυρίσει μυστικά πως κάποιοι μένουν για πάντα άτυχοι,
Τότε υπόσχομαι να αγοράσω όλα του τα λαχεία! 
Όχι για να περιμένω κάτι που 'χει ήδη αργήσει πολύ...
Αλλά έτσι, για να πετάξω για χάρη του όλα τα "μαγικά χαρτάκια" του γύρω απ'το μεγάλο συντριβάνι
Και ήρεμη πια να φύγω για το σπίτι μου...

14 σχόλια:

  1. καθε πρωι που ξυπναμε και εχουμε υγεια, ειμαστε τυχεροι...ετσι πιστευω :)

    οσο για την "τυχη" και τα λεφτα της και τα τυχερα παιχνιδια, ειναι γι' αυτους που δεν εκτιμουν οσα εχουν..και παντα ψαχνουν περισσοτερα, κυριως υλικα αγαθα..

    Να 'σαι καλα, καλο σαβ/κο Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηλία μου...

    Κι εγώ το πίστευα κάποτε αυτό... Ξέρεις, πως κάθε μέρα είναι ένα θαύμα και είναι ευλογία που τη ζούμε! Κι ακόμη το πιστεύω... Αλλά τύχη Ηλία μου δεν είναι. Γιατί πολύ απλά μερικοί από 'μας δεν στέκονται ποτέ τυχεροί... Κι ίσως το "ποτέ" αυτό να είναι υπερβολή, σίγουρα είναι,αλλά τι νόημα θα 'χαν τα αισθήματα χωρίς την υπερβολή τους;

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πωλητές ονείρων
    πωλητές ζωής διαβρωμένης
    με χαμόγελο
    αλλά πάντα μέσα στις νόρμες μας
    όσο έχουμε ψυχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Summertime Blues...

    Πωλητές κιτρινιασμένων χαρτιών που κάποιοι μπερδεύουν με την ευτυχία...

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μην περιμένεις την τύχη να έλθει σε σένα.
    Φώναξέ την, κυνήγησέ την... Πίστεψε σε σένα και άσε τα λαχεία και τη δήθεν τύχη τους για τους παραιτημένους και αυτούς που ζητούν τα πολλά και συνήθως ανούσια...
    Ναι, η τύχη μπορεί να γυρίσει, αλλά όχι μόνη της, όχι έτσι απλά. Πρέπει πρώτα να την προκαλέσεις!
    Καλή σου μέρα!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ερωτευμένη Σχιζοφρενή...

    Ωραία τα λόγια σου και συμφωνώ, ωστόσο η τύχη μερικών ανθρώπων φαίνεται να είναι "κουφή"!: Όσο και να την προσκαλούν, απλώς ποτέ δεν ακούει για να γυρίσει!

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μην κυνηγάς την τύχη Ναταλάκι, ακολούθα την ζωή, διαμόρφωσε την, φέρ' την στα μέτρα σου κι απόλαυσε την. Κι αν είσαι "τυχερή" γιατί "ατύχησες" σε όλα όσα δεν σου κάναν καλό?
    Να περνάς όσο πιο όμορφα μπορείς!
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ampelofilosofies...

    Να περνάς κι εσύ όμορφα :)

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. είναι πιο εύκολο φυσικά να κατηγορούμε την τύχη παρά να αναλάβουμε τις ευθύνες των επιλογών μας :)
    καλή εβδομάδα **

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η τύχη από μόνη της είναι λαχείο.
    Κάποιες φορές κερδίζει αλλά τις περισσότερες χάνει γι αυτό και κανείς δεν μπορεί να βασίζεται στην τύχη του.
    Μ άρεσε πολύ όμως το κείμενο, πάρα πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Lyriel...

    Είναι ναι!
    Δεν θα 'λεγα όμως ότι με το κείμενο εννοώ αυτό... Μακάρι εσύ και πολλοί σαν εσένα που σχολιάζουν το ίδιο να το καταλάβαιναν! Αλλά μάλλον σε μερικούς η τύχη τα φέρνει μια χαρά, οπότε δεν σας κατηγορώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Douli...

    Σ'ευχαριστώ πολύ! Αλλά μάλλον έχει γίνει μια παρεξήγηση και όλοι έχετε αντλήσει κάτι άλλο από το κείμενο! Δεν θέλω φυσικά να πω πως ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Η ΤΥΧΗ ούτε να προωθήσω κανενός είδους μοιρολατρία. Το κείμενο ΔΕΝ αποτελεί προσπάθεια εναπόθεσης όλων των ευθυνών των δικών μου πράξεων στην τύχη! Ή την μοίρα... Δεν ξέρω γιατί όλοι έχετε εκλάβει προφανέστατα κάτι τέτοιο... Αλλά με τα σχόλιά σας παιδιά εκμηδενίζετε τελείως τον αστάθμητο παράγοντα της τύχης, που ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ παίζε κι αυτός! Εγώ λοιπόν πιστεύω πως για πολλά από όσα περνάμε είμαστε υπεύθυνοι εμείς με τις πράξεις και τις αποφάσεις σας, ωστόσο για κάποιους από 'μας, πραγματικά μερικές φορές ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ! Μακάρι λοιπόν να μη χρειαστεί ποτέ να περάσετε κάτι στη ζωή σας για το οποίο ΔΕΝ ευθύνεστε οι ίδιοι, αλλά μην ξεχνάτε ότι σ'αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και άτομα που είναι πιο άτυχα, και δεν φταίνε πάντα και για όλα οι ίδιοι ή οι επιλογές τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ναταλάκι μου φυσικά και υπάρχουν κάποιοι που φαινομενικά είναι πιο τυχεροί ή άτυχοι απο άλλους, όμως δεν μπορείς να γνωρίζεις τι υπάρχει στην καρδιά και το κεφάλι του καθενός, ούτε τι ορίζει ο καθένας τύχη, ούτε επίσης τί επιφυλάσσει η ζωή στο μέλλον μας. προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε τυχερό ούτε άτυχο, προσπαθώ απλά να αποδέχομαι όσο πιο ειρηνικά γίνεται αυτά τα γεγονότα της ζωής που έρχονται δίχως να το θέλω ή να το επιλέξω, πολύ απλά γιατί ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
    Και αυτό φυσικά το έχω αντιληφθεί μέσα απο αφόρητο πόνο και όχι απο ευτυχία.
    φιλάκια κοριτσάρα **

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Lyriel...

    Εννοείται πως είναι η φύση της ζωής, δεν αντιλέγω! Απλώς τόνισες ότι μόνο οι επιλογές μας ευθύνονται και εμείς "κατηγορούμε" την τύχη...Γι'αυτό το λέω!

    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή