Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Δυο λόγια...



Συνήθιζα που λες να γράφω.
Και έγραψα από όλα:
Γράμματα που δεν δόθηκαν ποτέ, άλλα που δόθηκαν,
Ποιήματα, κείμενα τεράστια, κείμενα δυο σειρές 
Και καμιά φορά έγραφα κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω
Μάλλον ήταν μικρά κομμάτια γεμάτα αγάπη,
Πίκρα, ή ενθουσιασμό.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο:
Δυο λόγια μονάχα.
Δυο λόγια με δυο, άντε τρία, νοήματα.
Και δεν τα 'γραφα για να δείξω κάτι,
Δεν τα 'γραφα για να γίνει κάτι.
Δεν τα 'γραφα για να τα διαβάσεις,
Δεν ήθελα να τα διαβάσεις.
Αλλά δεν είχε και καμιά διαφορά αν θα το 'κανες...
Εγώ τα 'γραφα για μένα.
Τα 'γραφα γιατί τα αισθανόμουν ίσως,
Ή γιατί τα θυμάμαι,
Ή γιατί θα 'θελα να ισχύουν.
Μα εσύ δεν το σεβάστηκες.
Πήρες, έτσι απλά, κάτι ελάχιστο από τα όσα είχα γράψει,
Κάτι που σίγουρα ούτε καν σε άγγιξε,
Μόνο με το ίδιο κενό βλέμα διάβασες,
Και το 'δωσες εκεί που "απευθύνεται".
Και ποιος σου είπε ότι εγώ θα 'θελα να το διαβάσει 'κείνος;
Αν ήθελα να τα διαβάσει θα τα 'λεγα σε 'κείνον κατευθείαν!
Μα εγώ απλώς τα έγραψα...
Δεν υπήρχε λόγος,
Κι αν θες να ξέρεις ήμουνα σίγουρη πως δεν θα τ'ακολουθούσε.
Τα έγραψα έτσι απλά, για μένα...
Και μ'αρέσει τόσο η σιγουριά σου σχετικά με αυτόν που απευθυνόταν!
Σ'ευχαριστώ που του το 'δειξες,
Έτσι, για να γελάσει λίγο παραπάνω μαζί μου.
Εσύ τίποτα δεν σεβάστηκες.
-Γιατί δεν το σεβάστηκες;;-
Και σίγουρα πάλι θα απορούσες
"Μα τι να έχω κάνει;"!
Όχι..! Εσύ πού να το καταλάβεις!
Με το ίδιο αθώο και "ΠΩΣ-ΜΠΟΡΕΣΕΣ-ΝΑ-ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ-ΟΤΙ-ΕΙΠΑ-ΚΑΤΙ-ΚΑΚΟ-ΓΙΑ-ΣΕΝΑ" βλέμμα
Θα μιλήσεις πάλι για τις ψεύτικες προθέσεις σου!
Θα αραδειάσεις για ακόμη μία φορά εκείνα τα γεμάτα ανιδιοτέλεια λόγια
Και θα θελήσεις να κάνεις ακόμη και εμένα να νιώσω τύψεις
Για τα όσα πίστεψα!
Μα αυτή τη φορά εγώ δεν θα σ'ακούσω...
Αυτή τη φορά δεν θα σου απαντήσω...
Αυτή τη φορά δεν σε δικαιολογώ.
Και λυπάμαι περισσότερο όχι γι'αυτό που έκανες,
Μα γιατί έστω και για ένα λεπτό είχα πιστέψει
Πως ίσως όντως σε είχα αδικήσει!
Ε όχι! Δεν σ'αδίκησα καθόλου...
Και τα λόγια σου είπες, και τα αδιόρθωτα κι αδικαιολόγητά σου έκανες.
Και παραπάνω σεβασμό, αν όχι αξιοπρέπεια, να αποκτήσεις.


Λοιπόν, μιλούσα μια ζωή για όσα δεν ήταν στο χέρι μου.
Ωστόσο φυσικά δεν αγνοώ πως όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο,
Κάνουμε τις επιλογές μας...
Κι αυτή τη φορά λυπάμαι πολύ για τις επιλογές σου.
Και ανάλογα κάνω τη δική μου επιλογή...


4 σχόλια:

  1. καλο απόγευμα Ναταλια..μην αφηνεις να σε "πλησιάζουν" τετοιες πράξεις άλλων κακόβουλων. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηλία μου...

    Προσπαθώ αλλά μερικά πράγματα απλώς δεν αντέχεις να μην τα σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς και ανάμεσα στο "Δεν το πιστεύω ότι φέρθηκες έτσι" και το "Δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ!"...

    Καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλησπέρα
    είναι αλήθεια αναπόφευκτο εκείνες τις στιγμές πριν να κοιμηθούμε, κάνουμε ανακεφαλαιώσεις και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με εκπλήξεις, διαπιστώσεις, που, κάποιες φορές, μας ταράζουν.
    Έχει δίκιο ο Ηλίας. Πρέπει να διαχωρίζουμε τις πράξεις και τις ευθύνες τις δικές μας και των άλλων. Ο καθένας μας κουβαλάει τον εαυτό του και ξέρει, άσχετα αν το παραδέχεται ή όχι, πότε είναι φάουλ.
    Η συγχώρεση είναι για τους άγιους. Εμείς καλύτερα να φυλαγόμαστε, εκεί που πρέπει και να καυτηριάζουμε κάποια πράγματα λέγοντας και μόνο "ξέρω τι έκανες". έτσι.
    άμα γράφεις, όπως όλοι περίπου, σα μια εσωτερική ανάγκη, τότε μη σε μέλλει. όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Summertime Blues...

    Πολύ μου άρεσε το σχόλιό σου!!
    Έτσι ακριβώς είναι, όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει (κι ας προσποιείται με φράσεις του τύπου (ΜΑ ΤΙ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ;;) ..!!

    Σε φιλώ, καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή