Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Κι ύστερα λένε οι νεκροί δεν νιώθουν τίποτα...

Το πρωί ξύπνησα με μια απότομη επιθυμία να σ'αγκαλιάσω.
Κι είναι αστείο πως ενώ σ'έχουν σκοτώσει μπορείς ακόμη να αισθάνεσαι
Θα 'πρεπε τουλάχιστον να 'χει τελειώσει για 'σένα ο πόνος
Μα τίποτα.

Το πρωί ξύπνησα με μια έντονη επιθυμία να σ'αγκαλιάσω.
Και θυμήθηκα τότε που έστριβα για το σπίτι μου
και προσπαθούσα να κρατήσω χίλια δικαιολογημένα δάκρυα
που ήταν η σειρά τους.
Και δεν ξέρω πως κρατήθηκα αφού με ξαναφώναξες
κι ήταν μια μεγάλη αγκαλιά,
όπως ακριβώς αρμόζει σε μια τελευταία αγκαλιά...

Το πρωί ξύπνησα με μια απότομη επιθυμία να μ'αγκαλιάσεις.
Και να με ησυχάσεις - όπως παλιά.
Μα πως, αφού με έχεις σκοτώσει.
Είμαι νεκρή. Δεν γίνεται.

Ξύπνησα με μια απότομη επιθυμία να μ'αγκαλιάσεις.
Απότομη, μεγάλη, ανάρμοστη.
Κι είχε κρύο. Κι ήξερα πως δεν μπορεί να ζούσα ακόμη.
Μα ένιωθα.

Λένε πως καμιά φορά οι άνθρωποι σ'αφήνουν τόσα κενά που σ'αδειάζουν τελείως.
Ίσως είναι το μόνο σωστό που λένε...
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι το πως μπορείς να αισθάνεσαι κάτι μετά.
Κάτι πέρα από το κενό...

Πως μπορείς να μου λείπεις όταν δεν ζω?
Πως μπορεί να μετράει ο χρόνος μακρυά σου όταν έχει ήδη σταματήσει?
Το πρωί ξύπνησα με μια απότομη επιθυμία να σ'αγκαλιάσω.
Για ένα λεπτό μόνο. Μισό. Για λίγο.
Κι ας έφευγες μετά.
Να σ'αγκαλιάσω.

Είμαι νεκρή. Δεν θα 'πρεπε. Μα αισθάνομαι...
Είμαι σίγουρη πως αισθάνομαι.
Κι ύστερα λένε οι νεκροί δεν νιώθουν τίποτα...

9 σχόλια:

  1. Σίγουρα κάποιος κάπου θα θέλει να σε αγκαλιάσει και αυτός. Διαβάζω τις αναρτήσεις σου φανατικά και έχω να σου πω πως σίγουρα κάποιος εκεί έξω σ'αγαπάει. Για όλους μας υπάρχει κάποιος εκεί έξω. Μπορεί αυτός ο κάποιος να είναι αυτός που σε πλήγωσε, ίσως κάποιος που πλήγωσες εσύ.

    Με αγάπη, Ιλιάνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ιλιάνα μου, σ'ευχαριστώ πολύ που τα διαβάζεις... Αλλά πιο πολύ σ'ευχαριστώ για τη σιγουριά σου... Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι σίγουρος σήμερα... Το λέω επειδή εγώ τουλάχιστον έχω χάσει όχι απλά αυτήν την σιγουριά, αλλά και κάθε παραμικρή ελπίδα.. :(
    Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες όμως...!

    Καλό σου βράδυ, φιλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Σκέψου κι εσύ ότι κάποιος εκεί έξω σε αγαπάει, σε ζητάει. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ο πρώην, ο νυν, ο γείτονας, το παιδί στο περίπτερο. Σκέψου έτσι και όλα θα πάνε καλά!!! Και μην περιμένεις τα παλιά! Πάνε για καινούρια. Όλα για κάποιον λόγο τελειώνουν!!

    Με αγάπη, Ιλιάνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μμμ μην νομίζεις ότι δεν το προσπάθησα... Πολλές φορές απλά έρχεται μία στιγμή που δεν θέλεις να περιμένεις πια τίποτα... Και δεν σε νοιάζει κι όλας... Εύχομαι απλά να αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο όταν δεν αντέχεις άλλο...

    Φιλιά Ιλιάνα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. δεν μπορείς να φαντστείς πόσο με πόνεσε η γραφή σου...

    η πληγή είναι πρόσφατη, αιμοραγεί ακόμα...
    και η επιθυμία για μια αγκαλιά αβάσταχτη είναι...

    και ναι ωραία είναι εκεί έξω... μια ελπίδα φτερουγίζει...
    όμως... όμως εδώ σκοτάδι και κρύο και ανάγκη...

    σε φιλώ Ναταλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δύσκολα τα πράγματα... :/
    Να δεις που σε λίγο καιρό δε θα αισθάνεσαι νεκρή.
    Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Θα βρεις κάποιον που θα σε κάνει να γελάς ξανά και θα θέλεις να ζήσεις μαζί του, θα θέλεις να τον αγκαλιάζεις και θα το κάνεις. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμένα να δεις πόσο με πόνεσε, και η γραφή και η σκέψη και τα πάντα...
    Από σκοτάδι και ανάγκη άλλο τίποτα!
    Σε ευχαριστώ πολύ, καλό απόγευμα...

    Τα πράγματα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δύσκολα ήταν... :/ :/ :/
    Με τον χρόνο ναι, ίσως νιώθεις καλύτερα, μα από συναισθήματα μόνο η οργή κι ο ενθουσιασμός ίσως φεύγουν... Και καμιά φορά ο πόνος ίσως είναι πιο επίμονος... :(

    Καλό απόγευμα και ευχαριστώ πολύ... Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κορίτσι μου,
    όσο περίμενα .. τόσο πονούσα
    κι ακόμα πονάω όταν ξυπνάω και για λίγο .. λαχταράω
    μετά .. μετά έμαθα να πονάω τις λαχτάρες μου και να χαμογελάω ..
    δεν είναι κι άσχημα έτσι ..

    αγωνίζομαι να μην περιμένω άλλο .. κι έτσι, έχω ένα στόχο

    αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Meggie μου,

    σε καταλαβαίνω απόλυτα... Νομίζω. Όσο περιμένουμε πονάμε... Κι εγώ αγωνίζομαι πια να μην περιμένω άλλο... Όμως ξέρεις, είναι κι εκείνα τα πρωινά που απλά δεν μπορείς να μην αισθάνεσαι, ακριβώς μόλις ανοίγεις τα μάτια σου. Οι μέρες είναι δύσκολες...

    Σε φιλώ, καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή