Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Με αφορμή ένα ταξίδι του μυαλού..

Η θάλασσα δεν είχε αλλάξει καθόλου, ούτε κι εκείνο το παγκάκι, ούτε το μεγάλο δέντρο - μου 'παν πως θα 'πρεπε να χαράξω τ'όνομά σου στα πετρώματά του, λες και θα σε ξεχνούσα! Η μυρωδιά του αέρα ήταν η ίδια, οι φοίνικες και ο μακρύς πεζόδρομος... Η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη. Το αστείο δεν είναι πόσα αλλάζουν μέσα σε τέσσερα χρόνια, μα πόσα μένουν ίδια. Η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη.

Εκείνο το βράδυ το καλοκαίρι μύριζε μαλλί της γριάς, τα ποτιστήρια ήταν ανοιχτά, κάποιος που και που βαρούσε δυνατά πυροτεχνήματα - κάποια στιγμή με ένα τρόμαξες, τραντάχτηκες, το ένιωσα στο φιλί μας και στο χέρι σου. Φορούσα ένα μωβ φόρεμα και σου μιλούσα για ζήλιες και φεγγάρια και τ'ανιψάκι μου. Κι είναι τόσο όμορφη η παραλία στο σκοτάδι... Κι είναι τόσο όμορφα τα χέρια σου κάτω από ένα μωβ φόρεμα... Η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη.

Μα πριν σε γνωρίσω, κάποτε, δεν υπήρχε μεγάλη γέφυρα... Ούτε και δέντρο υπήρχε, ή μάλλον όχι τόσο όμορφο. Δεν υπήρχε παραλία χωρίς το φως του ήλιου, ούτε κάποιος να σου ξεμπλέκει κίτρινα και μωβ υφάσματα δίπλα στην άμμο. Ανάσες και μικρά βογγητά. Ρούχα που κολλούν στο σώμα από περήφανο ιδρώτα. Και πάλι απ'την αρχή... Μια κουβέντα, μισό λεπτό, αγχώνομαι... Παύση. Και πάλι απ'την αρχή... Και δεν σκέφτεσαι πια τίποτα, ούτε μεγάλες γέφυρες, ούτε μεγάλες πλάνες. Μοναχά τα χέρια του. Και το πως χορεύουν. Η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη.

Πήγε αργά. Έτσι κι αλλιώς, εσύ δεν ήθελες να βραχείς, είπες. Ούτε και να αγαπήσεις πολύ μάλλον ήθελες... Η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη. Ένα μεγάλο βήμα, για να γυρίσουμε πίσω εκατό μικρά σκαλοπάτια. Και η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη.

Το αστείο δεν είναι πόσα αλλάζουν σε τέσσερα χρόνια, μα πόσα μένουν ίδια. Όπως το δέντρο, τα μαλλιά μου, τα μάτια σου. Αν είχα πεθάνει δεν θα ζούσα τώρα για να τα ξαναβλέπω, έτσι δεν είναι...? Η μεγάλη γέφυρα δεν έχει γκρεμίσει... Ακόμη.

Κι εκεί που χορεύουνε δυο χέρια, απομακρύνονται μετά. Και ξενυχτάν τα μωβ υφάσματα...

Η δική μου μεγάλη γέφυρα, γκρέμισε. Μετά από τόσα περάσματα και λίγα καλοκαίρια. Και να σκεφτείς πως μικρή ονειρευόμουν μια μεγάλη γέφυρα...

2 σχόλια:

  1. Η δικη σου γέφυρα γλυκιά μου δεν γκρέμισε..αν είναι δυνατός ένα πλάσμα τρυφερό σαν κι εσένα να βλέπει γκρεμισμένς γέφυρες. Υπέροχο κείμενο..σ' ευχαριστώ ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι όμως, αχτίδα μου, καμιά φορά βλέπεις μόνο γκρεμισμένες γέφυρες... Μακάρι να μην είναι έτσι, εγώ σ'ευχαριστώ, καλό σου βράδυ...

    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή