Ένα μεγάλο μάθημα

  Μεγαλώνοντας έμαθα πολλά κι έχω - είμαι σίγουρη - να μάθω άλλα τόσα. Έμαθα να παίζω, να γελώ, να τρέχω, να κάνω ποδήλατο, να κάνω όνειρα, ύστερα έμαθα γράμματα, έμαθα να μιλώ κι ύστερα να διαβάζω και να γράφω, έμαθα μουσικές, να ακούω και να τραγουδάω μελωδίες, έμαθα ακόμη να παίζω τις δικές μου, να γράφω τους δικούς μου στίχους, τα δικά μου ανόητα ποιήματα, έμαθα ύστερα πράγματα ακόμη δυσκολότερα, να ερωτεύομαι, να 'χω ένα πάθος, να διεκδικώ 'κείνο που θέλω όσο τίποτα, ύστερα έμαθα και να το χάνω... Έμαθα να γνωρίζω μερικούς ανθρώπους σαν τις γραμμές της παλάμης μου, να τους δέχομαι όπως είναι, να τους κάνω κομμάτι της ζωής μου κι ύστερα έμαθα και να τους αγαπάω, πιο πολύ κι απ' τη ζωή μου να τους αγαπάω και να προσεύχομαι κάθε μέρα να 'ναι καλά κι αυτή την προσευχή την έμαθα κι αυτή καλά, να γονατίζω με τα χέρια σταυρωμένα και να ελπίζω κάπου μέσα πως πράγματι, Κάποιος μ' ακούει, Κάποιος τα βλέπει αυτά που περνάω, Κάποιος θα με βοηθήσει... Έμαθα να γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους κι ύστερα έμαθα να τους βλέπω ν' αλλάζουν, όπως αλλάζουν όψη - τόσο απλά! - τα δέντρα το φθινόπωρο κι όπως ερημώνουν οι δρόμοι μετά από ένα πανηγύρι... Έμαθα να χάνω ανθρώπους που 'θελα να μείνουνε μαζί μου για πάντα, έμαθα να τους βλέπω να φεύγουν, έμαθα ύστερα να θυμάμαι, έμαθα να 'χω αναμνήσεις χαραγμένες μέσα μου, ανεξίτηλες και ατσαλάκωτες στο πέρασμα του χρόνου, δυνατότερες από κάθε οργή και κάθε παράπονο, έμαθα να αντιδρώ και να πονάω, να κλαίω και να εύχομαι να 'ταν όλα διαφορετικά, έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου αγαπώντας του άλλους... Έμαθα ν' αλλάζω ακόμη, έμαθα και να αλλάζω τον κόσμο - όσο γίνεται -, έμαθα να ονειρεύομαι... Μα, αν με ρωτήσεις, περισσότερο απ' όλα όσα έχω μάθει, έμαθα μια λέξη... Κι αυτή η λέξη δεν είναι ένα όνομα, το όνομα που αγάπησα και πρόσεξα σαν φυλαχτό, ούτε μια έννοια είναι, όπως "αγάπη" ή "ελπίδα" ή "θύμηση", αυτή η λέξη δεν είναι ένα "μαζί" ούτε ένα "σ'αγαπώ", ούτε καν ένα "μου λείπεις"... Έμαθα μια λέξη που ακούγεται κάπως πιο ανάρμοστη, λίγο πιο πικρή, πολύ πιο αληθινή - το 'χουν άλλωστε αυτό οι "πικρές" λέξεις... Μια λέξη που αντικατοπτρίζει τη μορφή μου, ή , μάλλον, τη συμπληρώνει όσο τίποτα άλλο, μια λέξη που μιλά για το μοναδικό άτομο που με ένιωσε στ' αλήθεια, που μ'αγάπησε κι αυτό, που με κράτησε κοντά του, που ανησύχησε στ' αλήθεια για 'μένα αν κάποτε κινδύνεψα, που μου στάθηκε, που με σκέπασε όταν κρύωνα, που με πήρε απ' το χέρι και με πήγε μια βόλτα σ' όλα εκείνα τα μέρη που αγάπησα, που ζήλεψε και φοβήθηκε μήπως του φύγω, που έτρεμε μήπως με χάσει, που είναι μέχρι και τώρα εδώ, μαζί μου... Τα πρωινά μου λέει "καλημέρα" και με κοιτάζει με παρηγοριά, μου δίνει δύναμη, μου στέκεται, ξέρω πως στην αποφοίτησή μου θα 'ναι εκεί, στον γάμο μου θα 'ναι εκεί, στην κηδεία μου θα 'ναι εκεί... Μεγαλώνοντας έμαθα τόσα πολλά. Και να μισώ έμαθα, μα το ξέχασα γρήγορα. Ίσως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να μισούμε, όπως και δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για ν'αγαπάμε. Μεγαλώνοντας έμαθα τόσα πολλά...Μα, αν με ρωτήσεις, περισσότερο απ' όλα έμαθα μια λέξη: "Κανείς"...