Γιατί να αγαπάμε πάντα αυτούς που μας πληγώνουν και να πληγώνουμε 'κείνους που μας αγάπησαν;
Αν υπήρχε κάποιο δίκαιο,
Αν μας έβλεπε κάποιος όσιος κριτής
Αν ήταν ο κόσμος μας λίγο πιο... "αμοιβαίος"
Θα 'ταν άραγε αλλιώς τα πράγματα;
Αντ' αυτού, κάποιος πανούργος,
Πληρωμένος δικαστής θα 'ναι μάλλον εκεί ψηλά
Ή κάποιος παρανοϊκός που λατρεύει να "μπερδεύει" τα πράγματα
Έτσι, μάλλον, θα εξηγείται
Που αγαπάμε πάντα αυτούς που μας πληγώνουν και πληγώνουμε 'κείνους που μας αγάπησαν...
...αλλιως δεν εξηγειται..
ΑπάντησηΔιαγραφή..καλημερα Ναταλια :)
Ηλία μου...
ΔιαγραφήΚαλησπέρα, έτσι είναι δυστυχώς :/ Μόνο αν τα αισθήματά μας, όλα μας τα αισθήματα, ήταν αμοιβαία θα μπορούσαμε να ζήσουμε λίγο πιο δίκαια... Κι όπως καταλαβαίνεις, αυτό είναι αδύνατο.
Καλό σου βράδυ και καλό ξημέρωμα
Και γι αυτό ακριβως το λόγο υπάρχει πόνος...γιατί στο συναίσθημα δεν υπάρχει η λογική... γι αυτό μονάχα πονάμε ακόμα... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί που αρχίζει το συναίσθημα, εκεί είναι που τελειώνει και η λογική... Δεν ξέρω αν θα ήμασταν ευτυχέστεροι αν αυτά τα δύο συγχρονίζονταν λίγο περισσότερο, δεν ξέρω αν θα 'ταν καλύτερα ή χειρότερα - μάλλον καλύτερα -, πάντως σίγουρα θα ήταν διαφορετικά...
ΔιαγραφήΜεγαλώνοντας μαθαίνουμε να ερωτευόμαστε, να βρίσκουμε το σωστό μέσα από το λάθος, να "μαθαίνουμε" ανθρώπους σαν την παλάμη μας, να τους κάνουμε κομμάτι της ζωής μας κι ύστερα να αγαπάμε, να αγαπάμε με ό,τι έχουμε μέσα μας, με όλη μας τη δύναμη... Κι αντί να μας επιδοκιμάζουν, αντί για έπαινο, αντί για ένα έστω είδος δικαίωσης, μια μικρή ευόδωση, αντί αυτών έρχεται μόνο ένα ακόμη μάθημα: Το μάθημα του πόνου και της απογοήτευσης. Πικραινόμαστε, αποκαρδιωνόμαστε, λες και κάναμε δα κάτι κακό, λες και δεν κάναμε το μεγαλύτερο του κόσμου ωραίο, λες και δεν αγαπήσαμε...
Άδικο έτσι; Κανείς δεν είπε το αντίθετο...
Καλό σου βράδυ και καλό ξημέρωμα