Κι η αγάπη ένοχη...

Πέντε γράμματα θα 'θελα να σου πω με δάκρυα

Α-ν-τ-ί-ο

Και να ανοίξω την γη

Για να μπω μέσα...

Και εκεί

Στη γωνιά με τα πράσινα φύλλα 

Και τα σκονισμένα κάγκελα

Θα στέκεται μια μορφή

Ένα πουλί πελώριο; 

Ένα κύμα ανυπόμονο;

Ένα φως ολοσκότεινο;

Ένας άντρας είρωνας;

Κάτι απ'τ'άδικα της γης θα στέκεται
Και θα χαμογελάει

Όπως γελάν οι νικητές στους ηττημένους... 

Κι ύστερα, γιατί άραγε αγαπάμε;

Είναι η πέτρα που σπάει η αγάπη

Ή το νερό που τη διαβρώνει;

Είναι ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια η αγάπη

Ή δυο ζαρωμένα ζεστά χέρια; 

Είσαι εσύ η αγάπη

Ή μια μαύρη μορφή κάτω απ' τα πράσινα τα φύλλα; 

Τίποτα δεν είναι απ'αυτά

Είναι η σκιά που κάθε βράδυ τρυπώνει στο κρεβάτι μας

Το είδωλο που κάθε μέρα στοιχειώνει την αγάπη μας

Η ιδιοτέλεια που σε κάθε ζωή μου κυνηγάει τον έρωτά μας...

Η αγάπη είναι το ημίφως που πλανά τα μάτια μου

Και πιο πολύ τα σωθικά μου

Χωρίς αυτήν δεν θα σ'αγκάλιαζα για τελευταία φορά

Χωρίς την αγάπη θα εφεύρα έναν μυστικό δρόμο μόνο για 'μας

Και θα περπατούσα ξυπόλητη εκεί για πάντα

Πριν την δημιουργία και μετά την καταστροφή

Πριν την γέννηση και μετά τον θάνατο

Πριν το ποτέ και μετά το πάντα... 

Αγάπη είναι αυτό που κάνει τον έρωτα να μοιάζει με εφήμερη ανοησία. 

Ο άνθρωπος που μ'άφησε έρχεται στα όνειρά μου

Κι ίσως επειδή φοβήθηκαν τα μάτια μήπως τον ξεχάσουν

Ζήτησαν απ' το μυαλό να τον ζωγραφίζει συνέχεια

Στην πελώρια και μαζί τόσο περιορισμένη

Παλέτα της σκέψης... 

Κι αυτή με τη σειρά της, για να μην ξεχαστεί,

Ζήτησε απ' την καρδιά να τον κρατήσει αέναα 

Μέσα στην πελώρια και μαζί τόσο περιορισμένη

Ζεστή φωλιά της...

Και τώρα εγώ τι να ζητήσω κι από ποιον;

Ζητώ από 'σένα να με συγχωρήσεις...

Βλέπεις, καμιά φορά, ο άνθρωπος που μας αφήνει

Κι ο άνθρωπος της ζωής μας

Είναι το ίδιο πρόσωπο. 

Αγάπη είναι να μισείς

Να μισείς τον εαυτό σου που αγάπησε

Ο άνθρωπος που σ'άφησε να σε χορεύει σε μαύρα καρφιά

Κι εσύ να φοβάσαι μήπως κάνεις λάθος βήματα

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα

Ένα,δύο,τρία,τέσσερα

Το βαλς του θανάτου σου

Είναι το πιο γλυκό

Αγάπη είναι ένα βαλς με καβαλιέρο

Τον άνθρωπο που σ'άφησε...

Και χορεύετε, χορεύετε

Ώσπου κάποιος να γλιστρήσει και να παραπέσει στα καρφιά

Κι ο άλλος να βρει σύντομα καινούριο καβαλιέρο...

Μετράτε βήματα, μετράτε

Ώσπου ο δίσκος να κολλήσει 

Και να παίξει νέο τραγούδι

Πιο αστραφτερό δισκάκι... 

Αγάπη είναι ένας κουρασμένος, γρατζουνισμένος, γεμάτος χαράγματα 

Δίσκος για πικ-απ.

Οκτώ γράμματα σου λέω μ' έναν λυγμό

Σ-υ-γ-γ-ν-ώ-μ-η

Κι ύστερα φεύγω για τα σκονισμένα κάγκελα

Πλάι σε κάποιο πουλί, σε κάποιο κύμα, σε κάποιο φως... 

Πλάι σε κάποια μορφή σκοτεινή...

Αγάπη είναι αυτό που μια ζωή θα μας χωρίζει.

                               Ο έρωτας μας μια εφήμερη  ανοησία... 

                                              Κι η αγάπη ένοχη.  

                                                  Συγγνώμη.