Ποιος θυμάται λοιπόν τώρα;

Πάντα το ήξερα πως θα σ'αγαπούσα για πάντα

Κι όταν η μάνα μου δεν είχε γάλα μητρικό να με ταΐσει

Ήταν για να γευτώ τα δικά σου φιλιά

Όταν με έδειχναν στους δρόμους με το δάχτυλο

Ήταν για να μου δείξει η ζωή με το σκληρό της δάχτυλο εσένα

Κι όταν δεν με διάλεγε κανείς για την παρέα του

Ήταν για να διαλέξω εγώ εσένα για τη ζωή μου.

Ποιος θυμάται λοιπόν τώρα;
Πες μου, τώρα ποιος θυμάται;
Ένα μονάχα έχω μάθει απ΄το ταξίδι μας
Πως ο Οδυσσέας είναι άπληστος
Κι η Πηνελόπη ανόητη.

Το περίμενα πως δεν θα σε ξεχάσω

Μεταξύ μας, τα περίμενα όλα όσα συνέβησαν

Από το πρώτο παιδικό άγγιγμα
Μέχρι το φιλί, το πάθος
Τον έρωτα, την ένωσή μας
Μέχρι το τελευταίο αντίο

Κι όταν οι προσευχές μου ακούγονταν σαν βογγητά κάποιου αθυρόστομου εργάτη

Ήταν για να μάθω να τραγουδάω όμορφα για τα δικά σου μόνο αυτιά

Όταν η καρδιά μου ήταν κάτι αφημένο μακριά, πέρα απ' τα οράματά μου

Ήταν για να χωρέσει μονάχα εσένα κι ύστερα να κλείσει πάλι

Κι όταν τα μάτια μου ήταν άσχημα, τα χείλη μου στεγνά

Ήταν για να ομορφύνουν - λίγο έστω - με στολίδια τα δάκρυα για 'σένα.

Πάντα το ήξερα πως επρόκειτο να σε θυμάμαι

Κι όταν έκλαιγα μόνη μου, στα εφτά μου χρόνια

Ήταν για να γνωρίσω κάποτε, ως όμορφη πριγκίπισσα, το δικό μου ταίρι

Κι όταν έκλαιγα και πάλι μόνη μου, στα δεκαεφτά μου χρόνια 

Ήταν για να με πάρεις αγκαλιά και, ως όμορφη πριγκίπισσα, να μου χαρίσεις ένα λουλούδι.

Κι όλα αυτά που τώρα σου μιλώ

Πράγματι, υπάρχουν
Ή, έστω, υπήρξαν κάποτε 

Κι ας ήτανε φορές που φοβήθηκα

Μην είναι όλα στο μυαλό μου... 

Ίσως ήταν ένα τριαντάφυλλο, ίσως και δύο

Απ' αυτά που αγοράζεις με λίγα χρήματα και πολλή, πάρα πολλή αγάπη

Κι ίσως αυτά, μαραμένα πια, να τα κρατάω
Πάντα να τα κρατάω
Να τα κρατάω και να τρέμω μην διαλυθούν
Και τρέξουν τα πέταλά τους σαν κηλίδες από μαραμένο αίμα.

Ποιος θυμάται λοιπόν τώρα;
Μήπως αλλάξαν τ' όνομα της λησμονιάς;
Ένα μονάχα έχω μάθει απ' την αγάπη μας
Πως ο Ρωμαίος είναι άπιστος
Κι η Ιουλιέτα ανόητη.

Κι ίσως να μην είναι τίποτα πια όπως παλιά
Κι όμως, μάθε πως κάτι έχει μείνει ίδιο
Εκείνα τα πάρκα που καθόμασταν
Βράδυ, καλοκαιριά
Εκείνα τα παγκάκια, τα πεζουλάκια
Οι αποκομμένοι κορμοί αρχαίων δέντρων
Όσο κι αν τ'αγνοείς, είναι ακόμη ίδια
Εκείνοι οι απέραντοι δρόμοι
Με χρώμα γκρι ξασπρισμένο από τις ρόδες των αυτοκινήτων
Εκείνα τα παιδικά παιχνίδια με τα κέρματα
Τα  λαχεία ενός γκριζομάλλη λαχειοπώλη
Με καρό, μπλε πουκάμισο

Εκείνες οι καφετέριες με τα ωραία γλυκά που σου 'φερναν με τον καφέ
Εκείνοι οι ουρανοί με τα ωραία σύννεφα που σου 'φερναν με την αγάπη.

Ίσως όλα να 'χουν πια αλλάξει
Ίσως και να 'χεις αλλάξει μόνο εσύ
-Ποιος ξέρει;
Ποιος μαντεύει;
Ποιος αγαπάει;
Ποιος θυμάται;-
Κι όταν έβλεπα γύρω μου όλους τους ανθρώπους άδειους κι άπληστους
Ήταν για να καταλάβω πόσο αδειανός ήταν ο κόσμος ολόκληρος
Κι η γη
Κι οι ουρανοί
Κάπου όμως υπήρχες εσύ κι ανάσαινες
Κι αυτό τα γέμιζε όλα. 

Πάντα το ήξερα πως θα σ'αγαπούσα για πάντα
Πως, όπου κι αν πήγαινα,
Αυτοί οι δρόμοι, αυτά τα πάρκα
Αυτά τα παγκάκια, αυτοί οι ουρανοί
Θα έφεραν χαραγμένο τ' όνομά σου
Άλλοτε να το χαράζουν τ'αυτοκίνητα
Άλλοτε να το παίζουν τα παιδιά στο χορτάρι
Άλλοτε να το γράφει στο καφετί ξύλο
Κι άλλοτε να 'χουν τη μορφή του τα σύννεφα
Τι σημασία έχει πώς;
Τι σημασία έχει πώς θα το 'κανα, να σ'αγαπώ για πάντα;
Σημασία έχει πως το 'ξερα απ'την αρχή
Και πως σ'αγάπησα, έτσι απλά, για πάντα.

Ποιος θυμάται λοιπόν τώρα;
Με την κατάμαυρη κιμωλία της λησμονιάς
Είναι η αγάπη μας γραμμένη στην καρδιά σου
Κι είναι ο Πάρις άφαντος
Κι η ωραία Ελένη - τι σύμπτωση! - ανόητη.