Θα με πιστέψεις τότε..;

(...) Κι άμα στο πω σ' όλες του κόσμου τις γλώσσες, θα με πιστέψεις τότε; Τα μεγάλα, ολοκάστανα μάτια σου θ' ανταποδώσουν; Ξέρω τι λέω, 'κείνα ποτέ δεν κοιτάζουν μ' απαξίωση ή δυσπιστία. Μόνο καμιά φορά με μια ελάχιστη - επιτρεπτή βεβαίως - αμφιβολία... Κι οι καιροί ου μενετοί εισί, στο είχα πει, γι'αυτό κι ίσως να βιάστηκα, "βιασύνη" βέβαια είναι ένας ορισμός σε μία απέραντη σχετικότητα, αλλ' έστω. Εμάς θα περίμενε ο χρόνος; Σου το 'χα πει - ποτέ δεν ήταν με το μέρος μου. Εσύ είσαι μόνο με το μέρος μου, γι'αυτό και σου χρωστάω απ' το σχετικό τ' απόλυτο κι από το πέρας τ' άπειρο. Αν κάποτε σου ξεχρεώσω, άμα στο πω σ' όλες του κόσμου τις γλώσσες, αν καταφέρει ο ύπνος να με πάρει πλάι σου - απ' το να σε κοιτάζω μένω πάντα ξάγρυπνη! - , αν δεν σ'αφήσω πάλι και απαντήσω σ' όλες τις - Θεέ μου, πόσο διακριτικές και ήσυχες - απορίες σου, θα με πιστέψεις τότε; Αν δεν με ξεγελάσει πάλι ο θάνατος, αν δεν μου παίξει πάλι ύπουλα παιχνίδια ο χρόνος, αν είσ' εσύ η προτεραιότητά μου, αν κατορθώσω κάτι έστω λίγο απ' ό,τι αξίζεις επιτέλους να σου δώσω, αν το πάμε απ' την αρχή, χωρίς τις άσχημες της μοίρας παρεμβολές, αν σ'αγαπάω κι εγώ, θα με πιστέψεις; Απ' την πρώτη στιγμή αυτό ήταν που μου άρεζε σε 'σένα: Οι ευγενικοί, λεπτοί σου τρόποι, τα ήρεμα μάτια σου, η αγκαλιά που χωράει όλα τα παράπονα του κόσμου και η ίδια δεν παραπονιέται ποτέ... Τ' αστεία σου! Μάντευες - μάλλον - πάντα πόσο πόναγα και μ' έκανες να σκάω στα γέλια... Και όταν τα γέλια έπαψαν σ'άφησα. Και μετανιώνω κάθε μέρα... Μα, σ'αισθάνομαι. Αν στο 'λεγα σ' όλες του κόσμου τις γλώσσες θα με πίστευες; Εσύ που πάντα μ'ησύχαζες μα εγώ δεν τον ημέρευα τον πόνο, εσύ που πάντα μου τραγουδούσες μα εγώ δεν το 'καμα το τραγούδι προσευχή μου, εσύ που πάντα με ήθελες μα εγώ σαν ξάπλωνα πλάι σου δεν ήξερα τι θέλω... Εσύ που τώρα με κάνεις να ξέρω. Και να σε θέλω. Εσύ που τώρα, σαν ξαπλώνεις πλάι μου, θέλω, πριν απ' όλα, να σου πω ξανά και ξανά "Συγγνώμη"... Εσύ που αγαπάω. Και δεν φοβάμαι πια να το πω... Εσύ... Εσύ που με βοήθησες να ζήσω, τώρα το καταλαβαίνω.  Εσύ που μου 'μαθες ότι μπορεί κάποιος "άγνωστος" τελικά να σου σταθεί περισσότερο απ'τους "ανθρώπους της ζωής σου"... Εσύ που μ' άφησες να κλαίω για ώρες στα χέρια σου, χωρίς να βγάλεις μιλιά, κι είναι - στ' αλήθεια - η σιωπή η μεγαλύτερη του κόσμου παρηγοριά, είναι το χάδι σου η μεγαλύτερη ίαση... Εσένα που σε ξέρω τελικά τόσο λίγο, γιατί όλο τον καιρό για 'μένα λέγαμε... Εσύ! Ο αποδέκτης της πιο ανάρμοστής μου συμπεριφοράς, κι όμως - οξύμωρο τόσο πολύ! - ο πομπός της περισσότερης κατανόησης και - τώρα το πιστεύω κι εγώ - αγάπης... Αν στο πω σ' όλες του κόσμου τις γλώσσες... θα με πιστέψεις τότε; (...)