Εφτάψυχες αγάπες

Ξεχύνομαι στους δρόμους μ' ένα λευκό νυχτικό
Σαν φάντασμα που ξέχασαν να το κοιμίσουνε
Σαν ασπροστόλιστη νύφη που δεν παντρεύτηκε παρά τον Χάρο
Σαν μια τρελή Μούσα, μια γυμνή φαντασίωση
Ξεχύνομαι στους δρόμους και σε φωνάζω...

Σε ψάχνω παντού
Κι όλα τα σοκάκια, όλες οι ανεμόσκαλες φέρουν τα εφτά σου γράμματα
Εφτάψυχες αγάπες που τέλος δεν έχουν
Δεκαεπτά, δεκαοκτώ...Δεκαεννιά και κάηκα!
Εγώ θα πεθάνω, η αγάπη η εφτάψυχη θα αναστηθεί...

Φωνάζω τ' όνομά σου
Πού είσαι, αγάπη μου;
Χάθηκες και μαζί σου πήρες το κίτρινο
Το μεροληπτικό το φως του ήλιου
Γιατί η ελπίδα μεροληπτεί... Κι εσύ μεροληπτείς, αγάπη μου...

Σωριάζομαι στο χαλκόχρωμο πεζουλάκι
Παιδιά των δρόμων γύρω, εφτάψυχες αγάπες στον αέρα
Που αναπνέουν στο κρεβάτι του νεκροτομείου
Ακόμη αναπνέουν
Αναπνέουν και φωνάζουν τα επτά σου γράμματα...

Μια ματωμένη Αφροδίτη που γυρεύει τον καθρέφτη της
Ματαιόδοξη και ανούσια
Εφτάψυχες αγάπες που φτιάχνουν τραγούδια
Σε μια κιθάρα με δυο χορδές κι ένα "Λα" ξεκουρδισμένο
Τραγούδια με τον στίχο βγαλμένο πάνω σ' ένα όνομα...

Σε ψάχνω παντού
Σαν να μην είσαι δίπλα μου από πάντα
Σαν να μην μου χαϊδεύει το είδωλό σου κάθε βράδυ τα ιδρωμένα χέρια
Δέκα και εννιά και εννιά και δέκα
Και επτά... Επτά τα γράμματα...

Εφτάψυχες αγάπες που σπατάλησαν όλες τους τις ζωές
Για δυο μάτια και πέντε-δέκα ανόητα λόγια
Για κάτι ψωρομήνες ευτυχίας
Και κάτι ψευτοχρόνια ανταπόδοσης
Για κάτι "Σ'αγαπώ" σε κάτι μεθυσμένες νύχτες...

Νύχτες:
Κόρες της παραπλάνησης
Κάποια νύχτα που την συνόδευε ένα μπουκάλι γεμάτο φαρμάκι
Κόρες όμορφες, με μακριά, λυτά μαλλιά
Και υγρά χείλη....

Ίσα-ίσα για να μας παραπλανούν
Και να "αγαπάμε" στα καλά καθούμενα!
Τώρα η νύχτα έβγαλε τη μάσκα της
Κι είναι η πιο άσχημη, βλοσυρή γυναίκα
Γεμάτη ρυτίδες και τύψεις...

Κι εγώ σε ψάχνω παντού
Σ' όλη τη γη και στους πέντε ουρανούς
Στο άγριο δέντρο του παραδείσου
Στα καυτά ποτάμια της κόλασης
Καίνε τα πόδια μου κι εγώ συνεχίζω...

Κι οι εφτάψυχες αγάπες θρηνούν τώρα
Μαυροφορεμένες και χλωμές
Δεν έχουν πια φωνή, δεν έχει πια φαρμάκι το μπουκάλι
Μοναχά σιωπηλές πενθούν την αιώνια κατάρα τους
Να ανασταίνονται και να συγχωρούν για πάντα

                     Τα πάντα...

Δεν σε βρίσκω πουθενά
Ποτέ μου δεν σε βρήκα!
Ποτέ μου δεν σε είχα, αγάπη μου!
Με το 'να πόδι στην έξοδο ήσουν
Και ποτέ δεν αφέθηκα...

Κι αν ρωτώ τώρα κάθε περαστικό μήπως είδε τ' ανάστημά σου
Αν χτυπάω τις πόρτες μήπως ανοίξουν τα χέρια σου
Αν ωρύομαι σαν μάνα που 'χασε το παιδί της
Σαν την χήρα που 'χασε τον άνθρωπό της
Αν σ'αγαπώ...

Μην γυρίσεις. 
Βλέπεις, οι εφτάψυχοι έρωτες χαθήκαν πια στην εποχή μας
Μοναχά κάνα-δυο εφτάψυχες αγάπες 'μείναν
Κι αυτές χλωμές κι άρρωστες
Σαν νεκρές παπαρούνες, βαμμένες στο αίμα...

Νύχτες ρυτιδιασμένες κι άσχημες
Εφτάψυχες αγάπες
Που κλαίνε βουβά στο κρύο κρεβάτι του νεκροτομείου
Τ' άσπρο μου φόρεμα κόκκινο πια σαν τα ποτάμια της κόλασης
Επτά μου γράμματα και δεκαεννιά μου πίκρες...

Κι οι μελλοθάνατοι με χαιρετούν
Και φορούν όλοι άσπρα...
Δεν το 'ξερα πως το αίμα το ξεβγάζει ο θάνατος
Θα 'ναι το φόρεμά μου πάλι όμορφο!
Εφτάψυχες αγάπες που ζουν τώρα στον παράδεισο...