Γι'αυτό θα σας ζητήσουμε Συγγνώμη!

Ζω την πικρή μετάνοια της Συγγνώμης
Κάποιου Αισώπου που του πέθανε ο λαγός στο παραμύθι
Κάποιου άπιστου Ρωμαίου που άφησε την Ιουλιέτα του
Κάποιου Καρυωτάκη που άφησε τη ζωή του
Ζω την πικρή αισχύνη της μεταμέλειας

Ζω
Για να διαιωνίζεται κάπως η φτώχεια!
Εκατομμύρια κόσμος που
Αν και έχει τρεις δουλειές για μισό μεροκάματο
Βασικό του επάγγελμα είναι αυτή η διαιώνιση της φτώχειας
Πενία
Η λέξη του μέλλοντος!

Ζω για να Αγαπώ και να ζητάω Συγγνώμη
Πεθαίνω και πάλι για να ζω
Να ξαναζώ
Σε μια γη, σ'έναν κόσμο που ούτε να πεθάνει μπορεί κανείς
Με το φόβο της ανάστασης

Δεν αναπνέω φορές-φορές
Κι αγγίζω την καρδιά μου
Να δω αν χτυπάει
Αν ξύπναγε κάποιος πλάι μου
Αν ζούσε κανείς μαζί μου
Θα του 'λεγα να με τσιμπήσει
Μα τα φαντάσματα δεν έχουνε αφή

Ζω την πικρή μετάνοια της Συγγνώμης
Και την αρνητική απόκριση της εξιλέωσης
Ζω για να Αγαπάω
Κι όχι για να μισώ
Όπως προφήτευε η αρχαία Αντιγόνη
Πάνω από ένα πτώμα κι αυτή
Πάνω απ' το νεκρό κορμί της Συγγνώμης μου
Τώρα κι εγώ

Και σαν καταλαβαίνω πως χτυπάνε ακόμη οι παλμοί
Έρχεται αργοπορημένη κι η ανάσα μου
Κι έτσι όπως είναι σιγανή
Ξαφνικά δυναμώνει
Γίνεται θύελλα, σεισμός πελώριος
Σείεται η γη και χαροπαλεύει η θάλασσά της
Όλα σωπαίνουν και ακούνε την ανάσα μου
Όλοι ησυχάζουν και κοιτάνε προς το μέρος μου

Οι εργάτες στα υπόγεια ορυχεία
Οι δούλοι των πελώριων μηχανών
Οι σκλάβοι των αρχόντων
Τα παιδιά που δεν μιλάνε
Μόνο τέσσερα γράμματα 'μάθαν να λένε
Ψ-ω-μ-ί
Οι μάνες που σκίζουν όλο και περισσότερο
Τα παλιά φουστάνια τους
Για να ντύσουν τα παιδιά που γεννοβολάνε

Αλλά κι οι άρχοντες
Οι αφέντες
Οι βασιλιάδες
Γαλαζοαίματοι! Βέβαια!
Τόσο γαλάζιο όπως η θάλασσα που ρίχνουν τις βρομιές τους
Όλοι με κοιτάνε
Με μάτια τρομαγμένα
Φοβούνται οι δυνατοί την ανάσα του ματωμένου σώματος
Φοβούνται τα δάκρυα των κόκκινων, ξάγρυπνων ματιών
Φοβούνται τα λόγια των στεγνών στομάτων
Φοβούνται οι γαλαζοαίματοι το κόκκινο το αίμα!

Ζω για να Αγαπάω και να ζητώ Συγγνώμη
Πεθαίνω και πάλι για να ζω
Να ξαναζώ
Σε μια ήπειρο, σ' έναν πλανήτη που με νιώθει μόνο σαν τον βομβαρδίσω
Με θυμό
Σε μια χώρα που όπου κι αν πάω με πληγώνει,
Όπως προφήτευε με τη σειρά του ο Σεφέρης

Κι αυτός είναι ο τρόπος μου για να ζητήσω Συγγνώμη
Από την εποχή που αναγκάστηκε να με σηκώσει
Στις βρώμικες, κοκαλιάρικες πλάτες της
Η απόπειρά μου να εξιλεωθώ ατέρμονη
Σαν φώναζα να σταματήσουν τη γη να κατέβω
Κανείς δεν μου 'πε - βλέπετε - πως κάποιος έκοψε τα φρένα

Κι αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη του κόσμου αδικία
Κανείς δεν μας ρωτά
Κι εδώ που μας βάζουν
Πάλι μια-δυο είναι οι επιλογές μας
Αιωνίως και ανελεήτως ζητούμε τη Συγγνώμη μας
Και προσμένουμε συγχώρεση απ' τη Θεία Αβεβαιότητα

Γιατί μάθαμε ν'αγαπάμε χωρίς να μισούμε
Σαν την Αντιγόνη
Μάθαμε ν'αφήνουμε τις Ιουλιέτες για να επιβιώσουμε
Σαν τον άπιστο Ρωμαίο
Μάθαμε να τρέχουμε σαν τους λαγούς για να κρυφτούμε
Σαν του Αισώπου τους μύθους
Μάθαμε να ζούμε στην ανάξια του βαρέως παρελθόντος της χώρας
Σαν τον Σεφέρη
Μάθαμε να λυτρωνόμαστε απ' την άθλια ζωή μας
Σαν τον Καρυωτάκη

Γι'αυτό θα σας ζητήσουμε Συγγνώμη!