Μάρτης στο χέρι

Σαν περπατώ στο δρόμο και συναντώ παιδιά

Όλα φορούν Μάρτη στο χέρι

Γελάνε, τραγουδάνε, παίζουνε κρυφτό

Κι ο Μάρτης είναι εκεί για να τα προστατεύει

Ο ήλιος δεν τους φτάνει πια

Έχουν στα χέρια περασμένη μικρή ασπίδα

Κόκκινες κι άσπρες μικρές κλωστές

Που κάνουν πέρα κάθε αχτίδα

Είναι ο Μάρτης που αγαπώ

Κι όχι αυτός στο χέρι!

Είναι ο μήνας, η χαρά

Η άνοιξη που υπόσχεται να φέρει

Σαν περπατώ στο δρόμο και συναντώ μεγάλα πια παιδιά

Κάποια φορούν ακόμα Μάρτη στο χέρι

Ψιλοχαμογελάνε, σιγοτραγουδάνε, πάντα παίζουνε κρυφτό (!)

Θαρρώντας πως ο Μάρτης ακόμη τους προστατεύει

Και οι κλωστές του χάνονται σε σκόνη και δουλειά

Μα πριν ο μήνας πια χαθεί καμιά τους δεν εφεύγει

Τάχα έχει ήλιο, κι ας χιονίζει, κι ας φορούν ακόμη παλτά

Τάχα είναι ολόχρυσα τα σκουριασμένα, ψευτοχάλκινα σκεύη

Ξέρετε, σκεύη του έρωτα και της αρχαίας λησμονιάς

Σκεύη που Μάρτες και Μάρτες πριν τα 'φτιάξαν

Μόνο που δεν ήτανε χρυσά...

Μονάχα τα 'βαψαν έτσι, με λίγο αίμα απ' την καρδιά που αρπάξαν

Κι είναι το αίμα ολόχρυσο κάποιων καρδιών που στάζουν

Έτσι μοιάζουν ολάκριβα, χρυσά σαν φυλαχτά

Είναι οι Μάρτες μερικών χρόνων απόγονοι της μοναδικότητας

Έτσι μοιάζει με άνοιξη η φριχτή βαρυχειμωνιά

Γι'αυτούς τους Μάρτες ζεις,

Γι'αυτούς που λες πεθαίνεις

Γι' αυτά που αγάπησες φορώντας Μάρτη στο χέρι

Ασπροκόκκινες, προστάτιδες κλωστές μοιάζεις να υφαίνεις

Στο χέρι Μάρτη πια φορώ

Γλυκά τον περιποιούμαι

Και δεν φοβάται διόλου το δέρμα μου τις καυτές ακτίνες

Σαν πως έχει εκεί ψηλά ήλιο προσποιούμαι

Είναι ο Μάρτης που αγαπώ

Μαζί κι αυτός στο χέρι

Είναι ο ήλιος, η ομορφιά

Η θύμηση που υπόσχεται να φέρει

Σαν περπατώ στο δρόμο και συναντώ σκιές

Όλες φορούν Μάρτη στο χέρι

Μ'αγκαλιάζουν, με φιλάνε, μου θυμίζουνε στιγμές

Κι ο Μάρτης είναι εκεί για να τις προστατεύει...