Ύμνος για κάποια όμορφη

(...)

Αγάπη μου! Σκέψου τι όμορφη που είσαι

Λαμποκοπάς ολόκληρη κάτω απ' το φως που φέγγει

Τι κι αν είναι μια απλή λάμπα της γειτονιάς;

Εμείς θα κάνουμε πως είναι το φεγγάρι! 

Σκέψου τι όμορφη που είσαι...

Κι όταν τελειώνουμε στους δρόμους

Σαν τα σκυλιά με τ' ασυγκράτητο πάθος

Θα σβήνουν όλες οι λάμπες κι όλα τα φεγγάρια

Για να κρύψουν την υγρή μας γύμνια

Αγάπη μου! Σκέψου τι όμορφη που είσαι... 

Κι όταν ξυπνάς μέσα στα χέρια μου 

Ένα ιδρωμένο ξημέρωμα 

Αγάπη μου! Σου έχω πει πόσο όμορφη είσαι;

Αν πας ένα λεπτό να φέρεις δυο γουλιές νερό

Να ξεδιψάσω την ορμή μου, θα τ' ακούσεις πάλι... 

Τι κι αν το πάρκο μας δεν είναι παρά δυο χόρτα ξερά

Και πέντε ξεχασμένες πέτρες γεμάτες χώμα;

Τι κι αν το παγκάκι μας έχει μονάχα ένα ξύλο

Φαγωμένο απ' τα σκαλίσματα των ερωτευμένων ανά τους αιώνες;

Εμείς θα κάνουμε πως είναι ένα παλάτι, το κάστρο των εξάψεών μας...

Κι όταν μ'αγκαλιάζεις

Αχ, σου 'χω πει ποτέ πόσο όμορφη είσαι τότε;

Σκύβω κι αισθάνομαι την μυρωδιά των μαλλιών σου

Ολόμακρα, απαλά, σχεδόν μεταξένια

Αγαπημένα, σχεδόν όσο τα χέρια σου...

Για τα χέρια σου μη με ρωτάς καθόλου

Αυτά τα μικροκαμωμένα,παιδικά δάχτυλα

Πόσο γρήγορα μεταμορφώνονται σε ώριμα χέρια

Φορείς του πάθους σου

Στο στόμα, στο σώμα μου...

Κι ύστερα το ίδιο το σώμα σου στο σώμα μου
Ακόμη πιο όμορφο, πιο μαγικό

Πόσα ταξίδια έκανα
Κανένα σαν εκείνο πάνω στο τρανταγμένο κορμί σου
Να σου το ξαναπώ λοιπόν πόσο όμορφη είσαι;

Θα μπορούσα να μιλώ για 'σένα ώρες
Θα μπορούσα να μιλώ με 'σένα ώρες
Θα μπορούσα να ζω μαζί σου χρόνια
Αιώνες
Ζωές...

(...)

Αντ'αυτού ζω χώρια σου
Και μιλώ για 'σένα λίγο, κι αυτό από μέσα μου
Και μιλώ με 'σένα ακόμη λιγότερο, κι αυτό τόσο ανούσια
Και σ'αγαπάω, και πάλι μέσα μου
Και σε ζητάω, τόσες αμέτρητες φορές..

Κι αν ρωτήσεις ποιες φορές
Εύκολο να σου πω:
Τότε που οι ψηλές λάμπες
Είναι απλά λάμπες
Και δεν μοιάζουν με φεγγάρι...

Τότε που τα φαγωμένα παγκάκια
Είναι απλά άσχημα ξύλα
Και τα ξερά πάρκα
Δεν μοιάζουν ούτε τόσο με παλάτι
Τότε που οι εξάψεις έχουν σκοτωθεί από κάποια ρουτίνα...

Και προ παντός
Τότε που το ατάραχο σώμα μου
Είναι στεγνό και μόνο
Μόνο, κατάμονο και φυσικά μισό
Μισό, στεγνό και μόνο...

Τόσο τη θέλω μια υγρή
Μια ξαναμμένη στιγμή μαζί σου
Που σκαρφαλώνω στην αφόρητη λάμπα
Και την ανεβάζω στον ουρανό
Για να γίνει φεγγάρι, μπας κι έρθεις...

Τόσο σε θυμάμαι
Που ξηλώνω όλα τα παγκάκια
Και τα βάφω και τα  σουλουπώνω απ' την αρχή
Για να φτιάξω για 'σένα το πιο πανέμορφο παλάτι
Κι εκεί να σου ζητήσω να γίνεις γυναίκα μου...

Σε θέλω πλάι μου
Θέλω να σε παντρευτώ!
Σκέψου τι όμορφη που θα 'σαι
Με το λευκό σου νυχτικό
Στα σκαλοπάτια του μικρού μας παλατιού...

Μόνο σκέψου
Και δεν μπορεί, έτσι θα γυρίσεις κοντά μου
Θα μ'αγαπήσεις απ' την αρχή
Κι αν ποτέ δεν σου 'πα πόσο όμορφη είσαι
Είσαι πανέμορφη, στο λέω, αγάπη της ζωής μου...