Ίσως τις μέλισσες!

Τώρα που 'μαστε κι οι δυο δυστυχισμένοι
Θυμάμαι εκείνο το αγόρι με τα χρυσαφιά μάτια
Που μου 'λεγε πως περιμένει κάποια να τον αγαπήσει
Μα δεν έρχεται...

Δεν ξέρω πού να είναι τώρα
Σε ποια θάλασσα κάθεται ν'ακούει τα κύματα
Σε ποιαν ακρογιαλιά κεντάει τα όνειρά του
Τι στιχάκια γράφει με 'κείνα τα αθώα, άπειρα γράμματα...

Τώρα που κανείς μας δεν έχει αυτό που θέλησε
Θυμάμαι εκείνο το κορίτσι με τα μακριά μαλλιά
Που σου 'λεγε πως μπορεί, αλήθεια, ν'αγαπήσει αληθινά
Και δεν το πίστευες...

Δεν ξέρω πού να είναι τώρα ούτε εκείνη
Σε ποια θάλασσα κλαίει σιγανά, όπως τότε
Σε ποιαν ακρογιαλιά πλέκει τις αναμνήσεις της
Τι φιλιά δίνει με 'κείνα τα αθώα, άπειρα χείλη της...

Τώρα που περάσαν τα χρόνια
-Πόσο γρήγορα περνούν, αλήθεια!-
Θυμάμαι εκείνα τα ανόητα παιδιά
Που τόλμησαν να πουν πως ερωτεύτηκαν...

Που θ' άλλαζαν, θαρρούσαν, τον κόσμο
Αρκεί να ήτανε μαζί...
Αγαπήθηκαν άραγε;
Πού να ψάχνουμε τις ξεχασμένες θάλασσες να μας το πουν...

Πού να 'χουν τώρα ξεβραστεί τα κύματα
Που 'χαν ακούσει τότε τις προσευχές και τις σκέψεις τους;
Σε ποια βάρκα να 'χουν στεγνώσει;
Από ποιο φως να 'χουν εξατμιστεί;

Ποιος θα μας πει λοιπόν;
Πού είναι τα παγκάκια που κάθισαν;
Οι πλάτανοι που αντάλλαξαν εφηβικές χειρονομίες;
Πού 'ναι οι δρόμοι που περπάτησαν μ' εκείνο το χαζό χαμόγελο στα χείλη;

Ποιον να ρωτήσουμε, αφού δεν βρίσκουμε εκείνους;
Ποιους απογόνους της φαντασίας τους;
Ποιες διαστρεβλώσεις του ονείρου τους;
Ποια αηδόνια που άκουσαν τα λόγια τους;

Ίσως τις μέλισσες!
Τις μέλισσες που ξέρουν από γλυκές απολαύσεις
Κι ίσως τους άκουσαν πριν εξαφανιστούν για πάντα
Ν'ανταλλάζουν τις ατελέσφορές τους υποσχέσεις...

Πόσο ζουν άραγε οι μέλισσες;
Και πώς τις προσεγγίζει κάποιος;
Να θυμούνται άραγε το φόρεμα που φόραγε η κοπέλα;
Σίγουρα, σίγουρα θα θυμούνται, κανείς δεν τα ξεχνά τέτοια φορέματα...

Κι αν πάλι έχουν λησμονήσει τούτα τα καλοκαιρινά υφάσματα
Σίγουρα θα θυμούνται ακόμη εκείνο τ'άρωμα
Α! Τ'άρωμα του αγοριού δεν το ξεχνάν ούτε οι μέλισσες!
Κηρήθρες, μέλια, όλα τα παρατούσαν για να μυρίσουν λίγη απ΄τη μαγεία του...

Τώρα που 'μαστε κι οι δυο δυστυχισμένοι
Πού κουράγιο να ψάξει κανείς μας για μέλισσες;
Άσε που θα  'χουν σίγουρα πεθάνει
Θα 'χουν χάσει το κεντρί τους ή θα εγκλωβίστηκαν σε κανένα σκονισμένο δωμάτιο...

 Άσε που, δεν θα μας πιστέψουν
Δίχως εκείνα τα μακριά μαλλιά και τα όμορφα φορέματα
Δίχως τα χρυσαφιά τα μάτια και 'κείνη την κολόνια
Γιατί να μας εμπιστευτούν τα λόγια δύο μακρινών ειδώλων;

Τώρα που κανείς μας δεν έχει αυτό που θέλησε
Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια
Ποια θάλασσα, ποια βάρκα, ποια μέλισσα να μας λυπηθεί;
Ποιο αεράκι να μας πει αν πράγματι αγαπήθηκαν;

Μονάχα να υποθέτουμε μπορούμε
Και να ελπίζουμε στην ομορφιά που 'ναι καλά κρυμμένη
Μονάχα να υποπτευόμαστε - με 'κείνη την καχυποψία των καιρών μας -
Πώς κάποτε δυο άνθρωποι αγαπήθηκαν στ' αλήθεια...