Μου είπανε ν' αλλάξω όνειρο.

Από μικρή είχα ένα όνειρο

Να κάνω μια οικογένεια 

Και να 'χω τρία πανέξυπνα παιδάκια

Να τους μαθαίνω το σωστό και το λάθος

Το δίκαιο και το άδικο

Το όμορφο και το άσχημο.

-Γιατί ο κόσμος συχνά το μπερδεύει το όμορφο

Και ονομάζει εύκολα "άσχημο" 

Το διαφορετικό-

Από μικρή λοιπόν το ήθελα.

Μα φαίνεται πως αν υπάρχει Θεός

Αυτό είναι το έργο Του: 

Παρακολουθεί εκ του ασφαλούς τα όνειρα του καθενός μας

Και έτσι, χωρίς λόγο και ιδιαίτερη σκέψη

Ρίχνει μια με το αριστερό του χέρι

Και τα διαλύει. 

Μου είπανε ν' αλλάξω λοιπόν όνειρο. 

Μου είπανε ν' αποκτήσω κάτι πραγματοποιήσιμο για τα μέτρα μου

Μου είπαν να συμβιβαστώ, να προσαρμοστώ.

Κι είναι αλήθεια αστείο αν το σκεφτείς:

Ο συμβιβασμός είναι ακριβώς αυτό το πρώτο βήμα για την εγκατάλειψη του ονείρου.

Και πού μου λένε να προσαρμοστώ;

Πώς να προσαρμοστώ στο άδικο;

Από μικρή είχα ένα όνειρο

Μόνο και μόνο για να μεγαλώσω και να χρειαστεί να το αλλάξω

Κάτι, κάποιος, κάποια δύναμη ανώτερη

Να μου επιβάλει αυτή την καταναγκαστική μεταβολή

Που τόσο φοβόμουν

Που τόσο δεν μου αξίζει. 

Γι'αυτό μου είπανε ν' αλλάξω όνειρο. 

Μ'αγαπάνε, μάλλον, και μου το είπανε

Μα, αυτό είναι αγάπη;

Αλήθεια αναρωτιέμαι...

Να μου λένε να αποδεχθώ την ανικανότητα,

Την αδυναμία μου;

Κι αν κάποτε με στοίχειωνε απλά το "Φοβάμαι"

Τώρα η φράση που γράφει το κουρασμένο μου μέτωπο

Είναι χειρότερη:

"Δεν μπορώ"

Δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ. 

Κι άντεξα να πονέσω για πολλά μέχρι τώρα

Μ' αυτό δεν ξέρω αν το αντέχει το μέτωπο,

Η καρδιά, το είναι, η ψυχή μου. 

Μου είπανε ν' αλλάξω όνειρο

Δεν μ'αγαπάνε, έτσι λέω εγώ

Κανείς δεν μ'αγαπάει εμένα

Το συνήθισα πια. 

Μα να μου λένε να μεταβάλω αυτό που πάντα ήθελα

Δεν το 'χω ακόμη συνηθίσει. 

Συνήθισα την απόρριψη

Συνήθισα αυτόν τον δείκτη του χεριού στραμμένο προς το μέρος μου

Συνήθισα την απώλεια

Συνήθισα ακόμη και τον φόβο. 

Μα να ζω χωρίς όνειρα

Πώς να το συνηθίσω; 

Όχι πως εθελοτυφλώ

Μακάρι να μπορούσα να εθελοτυφλήσω! 

Το ξέρω

Το ξέρω πως πια δεν μπορώ... 

Κι ούτε πια ψάχνω αιτίες.

Τόσο πολύ φοβήθηκα γι'αυτές

Που έμαθα να 'μαι ευγνώμων ακόμη και για την δυνατότητά μου

Ν' αναπνέω. 

Έμαθα να λέω "ευχαριστώ" απ' αυτόν τον Θεό

Που εγώ ονομάζω άδικο

Που μ'άφησε και μ'αφήνει να ζω

Να υπάρχω. 

Μα είναι φορές που σκέφτομαι πως ίσως να 'ταν καλύτερα

Να μην το έκανε. 

Γιατί ίσως είναι χειρότερο να ζεις χωρίς σκοπό

Από το να μη ζεις καθόλου. 

Κι αν απ' την άλλη πέθαινα

Ποιος θα λυπόταν;

Ποιος θα 'χυνε τα πολύτιμα δάκρυά του

Για μια ύπαρξη τόσο αδιάφορη;

Αν έγραφα ένα τελευταίο γράμμα πριν κλείσω τα μάτια μου

Αναρωτιέμαι αλήθεια, 

Θα έκανε κανείς τον κόπο να το διαβάσει;

Για όλα αυτά και γι' άλλα τόσα

Μου είπανε ν' αλλάξω όνειρο. 

Μα εγώ δεν το 'κανα

Κι ούτε έψαξα να βρω

Αν ήταν επειδή δεν μπορούσα 

Ή απλώς δεν το 'θελα. 

Άλλωστε τι σημασία έχουν όλα όσα θέλω και δεν μπορώ;

Αμελητέα, μπροστά στο όνειρο που θα μείνει όνειρο. 

Αν κάποιος κάποτε μ' αγαπούσε

Θα μπορούσα τώρα να κλάψω στην αγκαλιά του. 

Αν κάποιος κάποτε μ'αγαπούσε

Θα μπορούσε η καρδιά του να χωρέσει κάτι απ' τον πόνο μου. 

Αν κάποιος κάποτε μ'αγαπούσε 

Θα μου 'λεγε τώρα να ελπίζω καλύτερα σε ένα θαύμα

Παρά ν' αλλάξω όνειρο. 

Αν κάποιος κάποτε μ'αγαπούσε

Θα τα 'βαζε με τον Θεό για την τόση αδικία Του. 

Μα κανείς δεν μ'αγαπάει εμένα

Κι ούτε το θαύμα θα γίνει

Αφού το θαύμα της ζωής απέχει απ' τις δικές μου δυνατότητες. 

Από μικρή είχα ένα όνειρο

Και μεγάλη το ίδιο όνειρο έχω. 

Κι ακόμη κι αν μου πάρουν μακριά κάθε ικανότητα

Κάθε γόνιμη τριανταφυλλιά

Κάθε παιδικό καροτσάκι

Κανείς δεν θα μου πάρει αυτό το όνειρο

Αυτό το "θέλω"

Κι ας μείνει πάντα "θέλω"

Κι ας μείνει πάντα όνειρο...