Θα μπορούσα να σε μισώ...

Θα μπορούσα να σε μισώ
Γιατί κάθε φορά που σε κοιτάζει λάμπει
Όσο μαζί μου δεν έλαμψε ποτέ.
Θα μπορούσα να σε μισώ
Γιατί ιδρώνει όταν του λες ένα "γεια"
Περιμένει υπομονετικά να ακούσει μια σου λέξη
Έναν φθόγγο βγαλμένο από τα χείλη σου
Αυτά τα χείλη σου που τόσο λαχταρά
Όσο τα δικά μου δεν τα λαχτάρησε ούτε στα πρώτα χρόνια.
Θα μπορούσα να σε μισώ
Γιατί τον κάνεις πάντα να γελάει
Του δίνεις το έναυσμα να ονειρεύεται
Και μες στα όνειρά του αυτά έχει κι εσένα
Εκεί που εμένα δεν μ' είχε ούτε όταν με πρωτογνώρισε.
Θα μπορούσα να σε μισώ
Όχι γιατί είσαι όμορφη
Μα γιατί είναι εκείνος πιο όμορφος από ποτέ
Όταν είναι πλάι σου
Με μάτια που λάμπουν
Και με μια καρδιά γεμάτη
Τόσο γεμάτη όσο δεν ξανά ήταν ποτέ
Τόσα χρόνια πια που τον ξέρω...

Θα μπορούσα να σε μισώ
Μα προτιμώ να σ' ευχαριστήσω
Γιατί εκείνος σ' έκανε να 'σαι το υπέρτατο αγαθό
Κι εσύ για αντάλλαγμα τον έκανες ευτυχισμένο
Γιατί εκείνος σου 'δωσε όσα τόσο καιρό κρατούσε
Σου 'πε όσα για χρόνια είχε μέσα του
Σου άνοιξε όσα αισθήματα είχε καλά κρυμμένα
Από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς
Που 'χουμε, ξέρεις, αισθήματα
Και ζηλεύουμε
Και απελπιζόμαστε
Κι αγαπάμε
Κι ύστερα αγαπάμε περισσότερο
Κι ακόμη περισσότερο
Γιατί όταν αγαπάς κι υποφέρεις αυτό κάνεις:
Αγαπάς περισσότερο.
Γι'αυτό και σ'αγαπάει μάλλον τόσο
Σε περιμένει καιρό τώρα
Και τραγουδάει και κλαίει και υπάρχει για 'σένα
Κι εσύ για αντάλλαγμα υπάρχεις στον κόσμο
Έτσι αισθάνεται...

Θα μπορούσα να σε μισώ
Γιατί έχεις τον καλύτερο ρόλο σε ένα έργο,
Σε μια ζωή όπου τόσο προσπάθησα να τρυπώσω
Μα δεν το κάνω
Γιατί αντ' αυτού σ'ευχαριστώ
Που του 'δωσες λίγη χαρά
Την δική σου χαρά
Και τώρα ζεις μες στο μυαλό του
Σαν να μην γνώρισε ποτέ κανέναν άλλον
Σαν να 'σουν εσύ η αρχή και το τέλος
Κι όλο το ενδιάμεσο
Σαν να 'μεινες μαζί του
Σαν να τον αγάπησες ποτέ
Σαν να 'σαι ο άνθρωπός του...

Θα μπορούσα να του θυμώσω
Μα τόσο που λάμπει όταν μιλά για 'σένα
Δεν μπορώ να το κάνω...