Πάντα τον καφέ μου τον έπινα σκέτο

Πάντα τον καφέ μου τον έπινα σκέτο
Δοκίμαζα την γλύκα του μέσα απ' την πίκρα που οι άλλοι έβλεπαν
Και γλείφοντας τα χείλια μου την έκανα δική μου
Και χάριζα στους δίπλα μου όση ζάχαρη μου έφερναν.

Αν αυτό που θες είναι κάτι να σε γλυκάνει, έλεγα,

Μην παίρνεις καφέ: Φάε καλύτερα μια πάστα!

Τι το θέλεις το γάλα, πώς σ'αρέσουν οι άσπροι κόκκοι της ζάχαρης;

Αν την απόλαυση την ψάχνεις στον καφέ, τότε μάτια μου βράσ'τα! 

Πάντα τον καφέ μου τον έπινα σκέτο

Έβλεπα το χρώμα του σκούρο, σχεδόν μαύρο

Κι ήξερα τι αγόρασα και τι πληρώνω!

Είχα μυαλό, δεν περίμενα τη γλύκα στο ποτήρι να 'βρω! 

Και καθώς κατάπινα το φαρμακερό νερό του

Μ'άρεζε να αισθάνομαι πως υπάρχουν πίκρες στον κόσμο μεγαλύτερες

Μ'άρεζε να 'ναι μαύρο το ποτήρι

Να ξέρω πως απ'τις δικές μου, υπάρχουν στενοχώριες ακόμη βαθύτερες. 

Πάντα τον καφέ μου τον έπινα σκέτο

Έτσι έμαθα κι έτσι συνήθισα κι έτσι μ'αρέσει

Μέσα απ' την πίκρα του έβγαινε η πιο ασύλληπτη γλύκα

Για 'μας που στη ζωή μας έχουμε πονέσει.