Αποχαιρετιστήριο...

Κι ύστερα από καλοκαίρια και χειμώνες

Κι αγριάδες και καυγάδες

Και βόλτες και φιλιά βροχερά

Και στιγμές δικές μας 

Και στιγμές που δεν τις ζήσαμε μαζί

Φτάνουν πια οι μεγάλες της ζωής μας αποφάσεις.

Μας χαιρετούν από το κοντινό μας

Πολύ πολύ σύντομο μέλλον

Και περιμένουνε το αίμα μας

Τις θυσίες μας

Λίγα ίσως χρόνια απ' τη ζωή μας

Για να ευδοκιμήσουν. 

Κι εμείς βεβαίως θυσιάζουμε

Σ'αυτόν τον πελώριο βωμό των ονείρων μας

Χωρίς καμιά υπόσχεση

Καμιά εγγύηση

Τίποτα απολύτως

Μονάχα με μια πίστη βαθιά

Για κάτι καλύτερο.

Κάτι καλύτερο απ' το σήμερα

Κάτι καλύτερο ίσως κι από το χθες

Που τόσο αγαπήσαμε

Ύστερα λοιπόν από καλοκαίρια και χειμώνες

Από αναμνήσεις κι από αναμπουμπούλες

Από κούραση

Υποτίμηση

Κάποια ίσως στιγμιαία απόγνωση

Φτάνουν πια οι μεγάλες της ζωής μας αποφάσεις.

Και καθώς βαδίζω στο μονοπάτι τους

Με φόβο όσο δεν είχα ούτε τότε

Που σ' έχανα

Ξέρω πως τέλειωσαν τ' αστεία

Τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα

Γιατί τόσο καιρό όλα άλλαζαν

Κι όλα έμεναν ίδια

Μα τώρα, εδώ που φτάσαμε

 Τίποτα δεν θα κρατήσει όπως παλιά.

Κι ύστερα

Ίσως ποτέ να μη σε ξαναδώ

Θα μείνεις ίσως μια ανάμνηση

Ενός έρωτα που ηττήθηκε

Από την αδυναμία

Την ασυμφωνία

Την πλήξη θα τολμούσα να πω

Μιλώντας κυνικά

Όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν μίλησα.

Και κάτι ήξερα βεβαίως

Μόνο κυνικά δεν δύναται άνθρωπος να μιλήσει

Για μια τέτοια αγάπη

Μα τώρα μπροστά στο ασπρουλιάρικο

Σχεδόν νεκρικό

Χέρι του αποχαιρετισμού

Ποιο συναίσθημα να μιλήσω

Για ποια ανοησία της καρδιάς μου;

Κι ύστερα λοιπόν

Ίσως ποτέ να μη σε ξαναδώ

Θα σε θυμάμαι

Όπως έκανα τόσα και τόσα χρόνια

Τόσο μα τόσο καλά

Όφειλες να μου δώσεις αριστείο

Έπαινο

Για την ικανότητά μου

Να σ'αγαπώ τόσο πολύ. 

Την επευφημία σου βεβαίως δεν την πήρα ποτέ

Κι ούτε πιστεύω τη χρειάζομαι

Θα μου λείπεις

Όπως έκανα τόσα και τόσα χρόνια

Τόσο μα τόσο καλά

Και θα σε σκέφτομαι μ' ένα χαμόγελο

Που προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να μιμηθεί

Έστω και λίγο-τόσο δα

Εκείνο το πλατύ,  πανέμορφο, ολοφώτεινο

Δικό σου χαμόγελο. 

Περιττό να πω πως ποτέ δεν του μοιάζει ούτε τόσο

Μα δεν θα το 'θελα

Μόνο δικό σου ήταν

-Μόνο δικό σου είναι ακόμη-

Εκείνο το χαμόγελο

Που είχα την αμέριστη τύχη

Κάποτε να γνωρίσω

Να φιλήσω

Ίσως και να δημιουργήσω.

Πάντα σ'αγάπαγα τόσο

Που τρόμαζα τον εαυτό μου καμιά φορά

Μήπως σε βλάψω άθελά μου

Και τώρα

Που ίσως ποτέ να μη σε ξαναδώ

Κανείς δεν θα πάθει κακό

Κανένας απ' τους δυο μας.

Γιατί κι αν ακόμη ταξιδέψεις στις πιο μακρινές ηπείρους

Κι αν ακόμη χαθώ κι εγώ σε κάποια άλλη γη

Μακριά από 'κείνη που σε γνώρισα

Κι αν ακόμη είμαστε εκατομμύρια μίλια μακριά

Πάντα θα 'μαι κοντά σου

Με το πιο γλυκό

Το πιο εύηχο
Tραγούδι που αντέχω να μουρμουρίσω

Με την πιο απαλή

Την πιο ακλόνητη

Παρηγοριά που αντέχω να σου προσφέρω

Με τις πιο δυνατές

Τις πιο αξέχαστες

Αναμνήσεις που  αντέχω να θυμάμαι

Με την πιο ακατάπαυστη

Την πιο αέναη

Αγάπη που αντέχω να αισθάνομαι.

Πάντα θα 'μαι κοντά σου

Κι αν ακόμη ποτέ ξανά δεν σε συναντήσω

Κι αν ακόμη ξεχάσω εκείνο το κρυστάλλινο χρώμα των ματιών σου

Και αν ακόμη λησμονήσω τα χαρακτηριστικά σου

Τον ήχο της φωνής σου

Το περπάτημά σου

-Γιατί δεν το αποκλείω, μπορεί να τα ξεχάσω κάποτε-

Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι

Πως κάποτε υπήρξες στη ζωή μου

Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι

Πώς μ' έκανες εσύ να αισθανθώ

Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι πόσο σ'αγάπησα

Πόσο πολύ ευτυχισμένη ένιωσα

Για τον άνθρωπο αυτόν που με σημάδεψε

Πόσο πολύ χαίρομαι ακόμη και τώρα

Που εσύ ήσουν για 'μένα

Κι ύστερα τέρμα.

Πάντα λοιπόν θα 'μαι κοντά σου

Κι αν ακόμη ποτέ ξανά δεν σ' αντικρίσω

Ποτέ δεν θα ξεχάσω

Πόσο περήφανη είμαι για 'σένα

Πόσο πολύ πιστεύω σε 'σένα

Πόσο πολύ λατρεύω εσένα

Πόσο πολύ χαίρομαι που εσύ ήσουν ο άνθρωπος για 'μένα

Κι ύστερα τέρμα.