Πάνε τώρα χρόνια...

Πάνε τώρα χρόνια που προσμένω να μου αφιερώσεις μια σου λέξη

Ή έστω μια τελεία, ένα ασήμαντο σημείο στίξης.

Πάνε τώρα χρόνια που γράφω την αγάπη μου 

Σε μια έγκλιση ευκτική επαναληπτική

Και περιμένω να τη διαβάσεις

Ελπίζοντας πως έτσι θα γυρίσεις.

Πάνε τώρα χρόνια που κλείνω το βράδυ τα μάτια μου

Και κατευθείαν βλέπω τα δικά σου μάτια.

Πάνε τώρα χρόνια που ξυπνάω το πρωί

Κι έχω το πρόσωπό σου πρώτη μου σκέψη κι επιθυμία.

Όταν σε γνώρισα ήμασταν απλά δυο παιδιά

Σ' ερωτεύτηκα

Στην αρχή στα ψέματα, για πλάκα

Δεν θέλω να σε παντρευτώ, σου έλεγα

Δεν θέλω μαζί σου να κάνω παιδιά

Και να 'χουμε ένα σπίτι με μια μεγάλη αυλή

Και να μαζευόμαστε κάθε Κυριακή να φάμε

Κι ύστερα η μύτη μου μεγάλωνε απ' το ψέμα!

Μα εσύ την λάτρευες τη μύτη μου

Την χάιδευες απαλά 

Όπως την χάιδευε η μαμά μου για να με πάρει ο ύπνος 

Όταν ήμουνα μικρή...

Όταν σε γνώρισα ήμασταν απλά δυο ανόητα παιδιά

Που 'μοιαζαν να περιμένουν για πολύ καιρό το ένα το άλλο

Δυο ζευγάρια από χέρια που ήταν φτιαγμένα για να ενωθούν.

Και τώρα μεγαλώσαμε...

Κάποιοι θα πουν πως πάψαμε να αγαπιόμαστε

Κάποιοι θα φανταστούν πως ξεχάσαμε ο ένας τον άλλον

Κάποιοι θα υποθέσουν πως δεν συναντιόμαστε...

Μα τι ανόητοι! 

Εμείς βρισκόμαστε κάθε βράδυ

Έχουμε το σταθερό μας ραντεβού

Κάποιες φορές αργά τη νύχτα

Κάποιες λίγο πιο νωρίς

Κλείνω τα μάτια μου για λίγο

Κι αμέσως εμφανίζεσαι!

Με σηκώνεις και με χορεύεις στο δωμάτιο

Στο μπαλκόνι

Στον ουρανό

Και χορεύουμε ως τα ξημερώματα

Εκείνο το τραγούδι που εδώ και χρόνια 

Εγώ ονομάζω "δικό μας"

Κι ας το ακούν τόσες χιλιάδες ακόμη ερωτευμένοι...

Πάνε τώρα χρόνια που χορεύω μαζί σου κάθε βράδυ...

Κανονικά δεν θα 'πρεπε να λέω πως μου λείπουν τα φιλιά σου

Γιατί τα γεύομαι κάθε νύχτα 

Όταν σκύβεις και ακουμπάς τη μύτη σου στη μύτη μου

Καθώς χορεύουμε

Κι ύστερα ενώνονται τα χείλη μας

Και τα χέρια μας που τόσο ταιριάζουν το ένα μέσα στ' άλλο

Και τα σώματα

Κι οι καρδιές μας.,.

Πάνε τώρα χρόνια που έτσι απλά

Με τον δικό μας τρόπο

Είμαστε ακόμη μαζί... 

Κι αν κάποιοι πουν πως πάψαμε να αγαπιόμαστε

Είναι που δεν έχουν κοιτάξει καλά μέσα στα μάτια μας

Κι αν κάποιοι φανταστούν πως ξεχάσαμε ο ένας τον άλλον

Είναι που δεν έχουν διαβάσει τα ποιήματά μου

Κι αν κάποιοι υποθέσουν πως δεν συναντιόμαστε

Είναι που δεν έχουν έρθει τις νύχτες στα όνειρά μου...

Πάνε τώρα χρόνια που όταν γυρνώ στην όμορφη πλατεία

Της συνοικίας που ζούμε

-Αυτή που σου 'πα τότε "Δεν θα την ξέρεις"

Και τι σύμπτωση! Έμενες κι εσύ εκεί...- 

Έχω το νου μου μήπως σε δω να περπατάς 

Για να σε χαιρετήσω 

-Θα είναι, βλέπεις, αγένεια να μην το κάνω

Μετά από τόσο χορό την προηγούμενη νύχτα...-

Πάνε τώρα χρόνια που είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου

Μ' έναν έρωτα όπως εκείνους τους πρώτους μήνες

Ίσως και μεγαλύτερο

Μ' έναν έρωτα βέβαια απελπισμένο

Και κουρασμένο, υποδουλωμένο στην πιο ακατάσχετη απόγνωση

Ανυπεράσπιστο, λαβωμένο

Ίσως και χωρίς εκείνο το πρώτο πάθος του 

Μα με την ωριμότητα του απείρου...

Πάνε τώρα χρόνια που αγαπάω να με χορεύεις στο μπαλκόνι μου...

Κι ύστερα έρχονται κάτι ανόητοι να μου πουν

Πως μ' έχεις, τάχα, ξεχάσει...