Η συνέχεια της παύσης της ιστορίας μας...

Τα κάναμε θάλασσα, αλήθεια
Μα, τι πιο όμορφο απ'τα γαλανά νερά
Κι ας έχουν κύματα:
Χωρίς αυτά δεν θα 'χε αξία η νηνεμία...

Χάσαμε στην αγάπη, αλήθεια
Μα, τι νόημα θα 'χαν τα παιχνίδια
Αν δεν υπήρχαν οι ηττημένοι;
Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν οι κανόνες...

Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου
Είναι σαν εκείνα τα ρούχα που παρατάς στο δοκιμαστήριο
Τα φοράς για λίγο, τα κοιτάζεις, τα νιώθεις πάνω σου
Μα πολύ γρήγορα τα αποχωρίζεσαι...

Κι αν τα ρέστα μας ήταν μετρημένα στο ένα δάχτυλο
Τι πιο ανέμελο απ' το άδειο πορτοφόλι;
Μ' όσα ρούχα προλάβαμε και αγοράσαμε
Και μ' αυτά είμαστε πάντα χαρούμενοι...

Εσύ σαφώς ήσουν ομολογώ περίεργος
Ήρθες, έφυγες, ξανάρθες, ξανάφυγες
Χορτάσαμε πισωγυρίσματα και μεγάλα λόγια!
Στην αγάπη χρειάζονται πράγματα απλά...

Τα κάναμε όλα περίπλοκα, πράγματι
Ή μάλλον εσύ τα έκανες έτσι
Έτσι σε βόλευαν, για να μπορείς να φύγεις ύστερα
Ελαφρυμένος κάπως απ' τις ενοχές...

Μα η αλήθεια τόσο εύκολα δεν θάβεται
Ούτε με τις στάχτες, ούτε με τις υπεκφυγές σου
Κι αν δεν μιλάω, μην νομίζεις εσύ πως δεν ξέρω
Όλα τα ξέρω, μα κάνω τη χαζή...

Κάποιοι λοιπόν άνθρωποι στη ζωή σου
Είναι σαν τα ρούχα που παρατάς στο δοκιμαστήριο
Μα, κάποιοι άλλοι
Είναι σαν εκείνο το αγαπημένο τζιν σου...

Κι αν είναι αυτό άδικο
Ποιος είπε ποτέ πως δεν θα 'ταν;
Όλα τα ρούχα ποτέ κανείς δεν τ'αγόρασε
Όσα ρέστα και να 'χε στο καφετί πορτοφόλι του...

Κι αν εσύ στη ζωή μου
Ήσουν κάτι παραπάνω από φορεμένα στο σώμα μου ρούχα
Είναι που δεν σε πούλησα ποτέ
Είναι που δεν σε άλλαξα ποτέ μου σαν πουκάμισο...

Ίσως για 'σένα βέβαια
Να 'μουν αυτό ακριβώς το κουρελιασμένο πουκάμισο της πλάκας
Που το φοράς για ένα καλοκαίρι, άντε δυο
Κι ύστερα πέταμα...

Κι αν είναι άδικο κι αυτό ακόμη
Ποιος είπε ποτέ πως δεν θα 'ταν;
Έτσι που κείτομαι στο ξύλινό σου πάτωμα
Ξέρω το άδικο καλύτερα κι από το πρόσωπό μου...

Τα κάναμε όλα λάθος, μπορεί
Μα τι σημασία θα 'χε αν όλα γίνονταν σωστά;
Θα με βαριόσουν ίσως ακόμη γρηγορότερα!
Όχι πως γλίτωσα τώρα πολλά, πήρα απλώς μια μικρή παράταση...

Κι εσύ σαφώς ήσουν παιδάκι μου αλλόκοτος
Ήθελες, δεν ήθελες, ξανάθελες, ξανά δεν ήθελες
Χόρτασα, καμάρι μου, αμφιταλαντεύσεις και καφέδες μαζί σου!
Αν μ'αγαπούσες θα 'θελες πάντα να μ'έχεις κοντά...

Και η συνέχεια πάντα αναμενόμενη
Όσο προβλέψιμος έχεις καταντήσει τώρα πια κι εσύ
Εγώ θα γράψω δυο τρεις ανοησίες
Κι εσύ θα γεύεσαι του Ιούδα το φιλί...

Κι εγώ θα γράφω και θα γράφω
Και για τα ίδια τα φιλιά σου θα γράφω
Βέβαια, σαφώς, αδιαμφισβήτητα
Αν μ'αγαπούσες τώρα δεν θα 'γραφα τίποτα απ' όλα αυτά...