Αύγουστοι Της Ζωής Μου

Αν ντρεπόμουν που σ’ είχα;

Σ’ αγαπούσα τόσο πολύ

Που τ’ αστέρια φοβούνταν μήπως θα έσβηναν

Αν για λίγο τρεμόπαιζε η φλόγα μας

Και ζήλευαν την όψη μας εκείνα τ’ αυγουστιάτικα βράδια

Που σου δινόμουνα μετά χαράς…

Κι ύστερα άδειος απ’ αυτά ο ουρανός

Και μαύρος

Έσβησαν σε μια νύχτα

Όπως η φλόγα που κάποτε καιγόσουνα για να κρατήσεις

Κι εμένα ζέσταινε τα χέρια μου ως τον λαιμό μου

Και η καρδιά μου ανέβαζε σφυγμούς, σαν να ‘ταν άλλη…

Αύγουστοι της ζωής μου

Που δεν σ’ έχω στο κρεβάτι μου

Καύσωνες που ιδρώνω μακριά σου

Ξημερώματα που αποζητώ τα χέρια σου

Καλοκαίρια που χαμογελούν και σβήνουν

Βράδια που τρεμοπαίζουν οι φωτιές…

Σαν είμαστε μικροί κάνουμε πολλές ανοησίες

Χτυπάμε τα κουδούνια και τρέχουμε

Βρέχουμε απ’ τα μπαλκόνια τους περαστικούς

Σαν μεγαλώνουμε κάνουμε μεγαλύτερες

Ερωτευόμαστε, δενόμαστε, πονάμε

Κι ύστερα έρχεται η σοφία να μας χλευάσει διασκεδάζοντας…

Όλα εκ των υστέρων

Όπως οι αφίξεις σου κάθε που πήγαινα να σε ξεχάσω

Χειμώνες που απομακρυνόμουν απ’ τα μέρη μας

Τα μέρη που με πήγαινες για να γνωρίσω αυτόν τον κόσμο

Όπως τα κύματα που σκάνε και μας χαλάνε τα χαραγμένα ονόματα

Έτσι ήταν οι αφίξεις σου: Όλες μικρές καταστροφές

Σ’ έψαχνα πάντα

Στους Αυγούστους της ζωής μου

Που ‘μουν μόνη μου

Σ’ έψαχνα το ίδιο ακόμη κι όταν «δεν» ήμουν

Σ’ αναζητούσα στις παραλίες που αφήσαμε το ίχνος της καρδιάς μας

Που βρέξαμε με το νερό του έρωτά μας…

Σ’ αναζητούσα στα υγρά τα μαξιλάρια μου

Ανασταινόμουν για να πεθάνω για ‘σένα ξανά

Κι άλλη μια φορά να σε χωρέσω στην καρδιά μου

Και στα πόδια μου

Προτού μου φύγεις και πάλι

Λίγο πριν, λίγο μετά τον Αύγουστο…

Αύγουστοι της ζωής μου

Που σιχαίνομαι να σε λατρεύω σαν Θεό

Μήνες που ανέχομαι να εξαντλείς τη σκέψη μου

Μέρες που γράφω ατέλειωτα για ‘σένα και τα σβήνω

Ώρες που σου μιλώ απλώς για να ξεχνιέμαι

Λεπτά που σε κοιτώ απλώς για να θυμάμαι…

Πάλι το σύμπαν χλόμιασε

Καρτερεί τα φωτάκια του

Σαν μικρό πανηγύρι κάθε αστερισμός

Σχεδόν ακούς τους μικροπωλητές να σου φωνάζουν

Σχεδόν μυρίζεις το μαλλί της γριάς, τα ποπ κορν

Σχεδόν σαν να σε έχω πάλι…

Πυροτεχνήματα

Βεγγαλικά από αισθήματα

Μικρές, στιγμιαίες εξάψεις

Θύμηση, λήθη

Όλα κάνουν τον κύκλο τους

Όπως έκανε μάλλον κι η ιστορία μας…

Σαν είμαστε μαζί κάνουμε πολλές ανοησίες

Παίζουμε τα παιχνίδια μας, σαν να ‘μαστε μωρά

Τρέχουμε στα λιμάνια φωνάζοντας , κάνουμε έρωτα

Και σαν είμαστε χώρια κάνουμε μεγαλύτερες

Κάνουμε πως ξεχάσαμε, ειρωνευόμαστε

Ερωτευόμαστε ξανά…

Πάντα όμως έρχονται οι Αύγουστοι

Πάντα έρχονται ξανά τ’ αστέρια

Πάντα ξανάρχεται το φως της πανσελήνου

Κι αναρωτιόμαστε: Τι σημασία έχουν όλα αυτά;

Χαμένοι μέσα στον ίδιο κόσμο μοιάζουμε να τα λησμονούμε όλα…

Αύγουστοι της ζωής μου

Που ‘κανα κι εγώ ανοησίες

Κι Αύγουστοι που συνεχίζω να τις κάνω

-Ίσως και μεγαλύτερες-

Γιατί μου λείπεις

Αύγουστοι της ζωής μου που μου λείπεις…

Κι ύστερα έρχεται το υποσχετικό βλέμμα του φθινοπώρου

Που τάζει στις καρδιές μας λίγη περισσότερη ανθρωπιά

Χωρίς πυροτεχνήματα, χωρίς αστερισμούς-πανηγύρια

Με δέντρα που ‘ναι γυμνά, φεγγάρια μισά

Χωρίς τις ζέστες του Αυγούστου, τα καυτά πρωινά

Μα σίγουρα, με λίγη παραπάνω λήθη για γιατρειά...