Παραπάνω...

Αν ποτέ ο Δαίμονας του καθενός μας
Κατέβει στη γη
Και κάνει κάθε μας πόνο τραγούδι
Με συγχορδίες από πλανόδιους μουσικούς
Και ένα πιάνο σπασμένο στα δυο
Αν ποτέ η ματωμένη χώρα του έρωτα
Που για αιώνες κρέμεται πάνω απ' τις ψυχές μας
Επικίνδυνα
Πέσει επιτέλους στα κεφάλια μας
Και μας πλακώσει
Αν ποτέ όλα τα ραγισμένα γυαλιά
Για όλα τους που έλεγαν πως ποτέ δεν θα ξανακολλήσουν
Όλα ενωθούν σε χορωδία μυστική
Χωρίς παραφωνίες
Αν ποτέ η γη μας σταματήσει να παίρνει στροφές
Κι αρχίσει να βυθίζεται ήρεμα
Στο χάος του σύμπαντος
Ιδανική αυτόχειρ κι αυτή
Όπως οι καλοκαιρινές αγάπες...

Ίσως να πάω κόντρα στη φύση
Και στις ατέλειες των νόμων της...

Μα δεν μπορώ να πλησιάσω
Όσα ονειρεύτηκες
Με την καρδιά μου
Λευκούς δρόμους να σου δείξω
Εκεί που οι άνθρωποι κλαίνε γελώντας
Να σε πάω ταξίδι κάποιον Αύγουστο
Με το χέρι σου μπλεγμένο στο δικό μου...

Μια συμφωνία της λήθης παίζει στο ραδιόφωνο
Κι ακούω τα "λα" και τα "ντο" να χοροπηδούν απαλά
Μια παρατεταμένη νότα και η αδικία
Παντρεμένη η κόρη της με κάποιον μεγαλέμπορα
Αρώματα από κώνειο πουλάει στην αγορά...

Αν ποτέ χωριστούν τα πουλιά
Που 'φτιαχναν τόσα χρόνια μαζί μια φωλιά
Αν ποτέ πέσουν τα κεραμίδια
Που χρόνια κρατούν συντροφιά το ένα στ' άλλο
Αν ποτέ η απόσταση σβήσει απ' τα χείλη του χρόνου
-Γιατί η μεγαλύτερη απόσταση είναι ο χρόνος-
Αν ποτέ γίνουν όλα αυτά
Μονάχα τότε θα ξεχάσω όσα τώρα αξίζω...

Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από κάποιον που θέλει να είναι μόνος του
Όταν είναι μαζί μου...
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από μια συμβατική παραδοχή
Του ότι με πλήγωσες...
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από το προσωρινό κλείδωμα του μαχαιριού σου
Στο συρτάρι σου...

Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από κάποιον που θέλει να είναι μόνος του
Όταν είναι μαζί μου...


Στο μονό μου κρεβάτι θα ξαπλώσω
Εκεί που κάποτε μ' αγκάλιαζες
Και μου 'γνεφες να ησυχάσω
Σαν το φεγγάρι κρυφτεί πίσω απ' τις σκούρες λεύκες
Και ο ήλιος χάσει τον δρόμο του μέσα στα σύννεφα
Σαν η αβεβαιότητα σου τρυπήσει τα κόκαλα
Και σου κοπούν τα γόνατά απ' την Θεά Απώλεια
Στο μονό μου κρεβάτι θα σε ξαπλώσω...

Μέχρι τότε κόντρα στη φύση να πάω δεν δύναμαι
Κι αν μου αξίζει κάτι παραπάνω
Το ξέρω εγώ
Κι αγωνίστηκα και μες στη μάχη
Έχασα και στερήθηκα πολλά
Τώρα είναι ώρα για επιβράβευση
Κι όχι για στενοχώρια
Όταν τ' αστέρια θα σβήσουν για πάντα
Όταν ο ουρανός θα χάσει το χρώμα του
Όταν η γη σχιστεί στα δύο
Ίσως τότε να πω πως χάνω την ευτυχία μου...

Μέχρι τότε θυμάμαι καλά όσα μου αξίζουν
Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζουν παραπάνω από έναν άνθρωπο
Που διστάζει να υπερασπιστεί το είναι μου
Μου αξίζουν παραπάνω από έναν άνθρωπο
Που διστάζει να σκύψει για να με σηκώσει
Μου αξίζουν παραπάνω από έναν άνθρωπο
Που μου κρύβει το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού του
Λες και δεν το καταλαβαίνω...



Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από κάποιον που θέλει να είναι μόνος του
Όταν είναι μαζί μου...