Παγωτό Σοκολάτα!

  Είναι φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι πόσα πολλά πράγματα έχουμε μοιραστεί εμείς οι δύο! Βέβαια, καμιά φορά σκέφτομαι τι σημασία έχει να μας ενώνουν κάποια πράγματα, όταν μας χωρίζουν άλλα τόσα; Κι είναι στ' αλήθεια πολλά αυτά που μας χωρίζουν... Όμως, υπάρχει στον κόσμο μια δύναμη, κάτι σαν έλξη, που μας φέρνει περισσότερο κοντά σε κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι συνηθίζουν να την αποκαλούν αγάπη. Να θέλεις να σκοτώσεις με τα ίδια σου τα χέρια κάποιον, και συγχρόνως να ξέρεις ότι θα πεθάνεις την ίδια στιγμή αν πάθει κάτι. Να θέλεις να τον αρπάξεις και να τον πνίξεις, και ταυτόχρονα να θέλεις να τον αρπάξεις και... να τον φιλήσεις! Να πονάει όλο σου το σώμα όταν κάτι τον στενοχωρεί, κάτι τον πληγώνει. Και μαζί να γελάς μ' όλη σου την ψυχή σ' όλες αυτές τις αστείες στιγμές που είστε μαζί. Και να σκέφτεσαι: Πόσα να υπάρχουν που δεν τα 'χουμε κάνει μαζί; Φυσικά, ξέρεις πως είναι πολλά αυτά που δεν έχετε (ακόμη) κάνει. Κι όμως, μοιάζει σαν να τα παίζετε στα δάχτυλα, σαν να τα έχετε σ' ένα μυστικό, δικό σας πρόγραμμα. Κι όλα όσα ζείτε είναι τα πρώτα στη σειρά του...
  Η επαφή μαζί σου είναι σαν να τρως παγωτό σοκολάτα: Ξέρω πως πρόκειται να μου κάνει πολύ, πολύ κακό στο μέλλον... Κι όμως, το κάνω! Και σ' έναν κόσμο που μερικοί από 'μας τρώμε εικοσιπέντε στις τριάντα μέρες του μήνα γιαούρτι και κοτόπουλο - για να ισοσταθμίσουμε κάπως τις "αμαρτίες" της σοκολάτας μας - χρειάζεται να στερηθείς πολλή, πάρα πολλή απόλαυση. Μια μέρα βέβαια ξυπνάς και τον τραβάει ο οργανισμός σου τον πειρασμό! Και τότε ενδίδεις... Και δεν εννοώ βέβαια μόνο τη σοκολάτα! Στην πραγματικότητα τη συνηθίζεις αυτή τη στέρηση. Άλλες είναι που δεν συνηθίζεις... Και σε μια ζωή που μερικοί από 'μας προσπαθούμε να είμαστε όσο περισσότερο ηθικοί γίνεται, απέναντι στα ύστερα του κόσμου και σ' όλες τις ιδιοτελείς σχέσεις που συναντούμε, η μυστική αυτή έλξη - γνωστή και ως πάθος, έρωτας κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π. - μας παίζει παιχνιδάκια και μας δυσκολεύει λίγο. Κι έτσι, καμιά φορά κάνουμε πράγματα που δεν είχαμε σχεδιάσει... Θα 'λεγα πως όλα αυτά είναι για να ισοφαρίσουμε, απέναντι σ' όλα τα σχέδια που κάνανε τον Θεούλη να σκάσει στα γέλια! Από βόλτες στην παραλία που ποτέ δεν πρόλαβαν να γίνουν, μέχρι ταξίδια και άλλα πολλά, πολλά, πολλά! Και τελικά μένουμε ν' αγαπάμε και ν' αγαπιόμαστε από μέσα μας, σαν να το κρατάμε μυστικό. Κι επιχειρούμε να δείξουμε αυτή μας την αγάπη σε καταστάσεις απλές και καθημερινές, αφού αυτή είναι και η μόνη επιλογή που έχουμε.
  Σε μια γη που κάνουμε αμαρτίες και τρώμε σοκολάτα μόνο στα κλεφτά, πόσος έρωτας πια να χωρέσει; Και σε μια σχέση που ο ερωτισμός φαίνεται περισσότερο απ' όσο νομίζουμε - κι απ' όσο είχαμε άλλωστε προγραμματίσει - πόσο ν' αντισταθούμε απ' την δύναμη της έλξης που μας κυνηγάει; Με τα χέρια μας τελικά ερωτευόμαστε. Μ' αυτά τον κρύβουμε τον έρωτα, και με τα ίδια αυτά τον αναζωπυρώνουμε... Κι είναι περίεργο πόσο εύκολα ξανά ανάβει μια φλόγα, που το ίδιο εύκολα είχε σβήσει! Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να θυμόμαστε; Ίσως η θερμότητα που μας αγγίζει, κάθε που αυτή η φλόγα τρεμοπαίζει... Ίσως το μέσο του έρωτά μας, το σώμα μας. Ίσως ο ερωτισμός μας, όπως σωστά κάποιοι θα μάντευαν..! Ίσως πάλι κι η σοκολάτα, όλη του κόσμου η σοκολάτα, που στερούμαστε... __