Πέρασε ένας χρόνος

  Κι όμως! Πέρασε ένας χρόνος... Μου είπαν κάποτε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί, γι'αυτό και δεν θα πετύχαινε. Κι αυτό που με πληγώνει πιο πολύ είναι ότι είχαν δίκιο. Πράγματι, είμαστε χώρια - καιρό τώρα... Και καθώς αναρωτιέμαι αν θυμάσαι τι έγινε 365 (σχεδόν) μέρες πριν, αν υπάρχει περίπτωση να με σκέφτεσαι κι εσύ, έστω σήμερα, αν υπάρχει πιθανότητα να έχεις ακόμη αισθήματα για 'μένα, ή αν είχες ποτέ σου, πραγματικά εκπλήσσομαι πώς δεν ραγίζει πάλι η καρδιά μου. Φαίνεται πως είμαι πολύ ευτυχισμένη αυτόν τον καιρό, για να μπορέσω να σχιστώ πάλι στα δύο, όμως να, είναι που καμιά μέρα μου λείπεις περισσότερο απ' όσο είχα προβλέψει. Θυμάμαι όλες τις αστείες μας στιγμές, γιατί πάντα μ' έκανες να γελάω με τα δικά σου, μοναδικά αστεία. Και τώρα γράφω κάτι τελείως χαζό, έτσι, για να τιμήσω τον έναν χρόνο που σε γνωρίζω, και κάτι που ποτέ δεν θα διαβάσεις, όπως δεν διάβασες ποτέ σου τίποτα δικό μου. Κι ίσως να μην μου ταίριαζες, ίσως να μη σου ταίριαζα κι εγώ, δεν αντιλέγω. Πρώτη ήμουν που το διαπίστωσα εξάλλου, πολύ πριν μου το πουν οοοόλοι οι άλλοι! Και δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε, ότι τα ετερώνυμα έλκονται - μάλλον στην περίπτωσή μας ίσχυσε, τουλάχιστον στην αρχή. Κι ούτε ξέρω αν σε στενοχώρησα και πόσο σε στενοχώρησα - απ' ό,τι βλέπω όχι και τόσο πολύ όσο έλεγες. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν με νοιάζει, όσο καλά ξέρω χρόνια και χρόνια τώρα να λέω "Δεν με νοιάζει"! Ούτε αν ταιριάζουμε, ούτε τι λέει ο κόσμος, ούτε αν για ακόμη μια φορά δεν θα πετύχει... Τίποτα απ'αυτά δεν με νοιάζει, απλά γιατί με νοιάζεις εσύ! Κι ούτε ξέρω αν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, δεν ξέρω τι είναι αυτό που αισθάνομαι, αυτό που ξέρω είναι πως θέλω τόσο πολύ να σε βλέπω, θέλω τόσο πολύ να μ' αγγίζεις, θέλω τόσο πολύ να είμαι μαζί σου και συνέχεια ανυπομονώ να σε δω, να μου μιλήσεις, να σε ακούσω, να σου μιλήσω, να κάνεις πως μ'ακούς κι εσύ... Δεν νιώθω για 'σένα τόσο δυνατά αισθήματα όπως αυτά που έχω νιώσει για συγκεκριμένα άτομα στο παρελθόν, όχι... Απλά γιατί κι εσύ δεν είσαι ένα απ' αυτά τα άτομα, είσαι κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι που ίσως ούτε καν θα με άγγιζε αν μου το περιέγραφαν, κι όμως, δεν σε ρωτάνε τα μάτια σου ποιον να ανυπομονούν να δουν, ούτε το σώμα σου ποιον να περιμένει να το αναστήσει, ούτε τα χέρια σου τίνος τα χέρια να λατρέψουν!
  Κι έτσι, με αυτά τέλος πάντων που αισθάνομαι για 'σένα, τα καινούρια - κάποιοι θα τα 'λεγαν υποδεέστερα, μα εγώ τα λέω απλά διαφορετικά - μένω εδώ και περιμένω να με θέλεις πίσω. Αυτό κάνω τις τελευταίες μέρες, απλά περιμένω, είτε να με συγχωρήσεις, αν πιστεύεις πως για κάτι χρειάζομαι συγχώρεση, είτε να με μαλώσεις, αν πιστεύεις πως για κάτι χρειάζομαι μάλωμα, είτε να με ερωτευτείς, αν πιστεύεις πως για κάτι κι εγώ χρειάζομαι λίγο έρωτα...


Πέρασε που λες ένας χρόνος και να 'μαι να γράφω χαζά κειμενάκια, μήπως και με σκεφτείς από 'κει μακριά που είσαι!
Σε περιμένω, να με θέλεις πίσω...