Σου μίλησα ποτέ για 'κείνη την νύχτα;

Σου μίλησα ποτέ για ‘κείνη την νύχτα;

Που ως το πρωί σε περίμενα να φανείς

Στο μέρος που σε γνώρισα για πρώτη-πρώτη φορά

Κι ύστερα έπιασε βροχή

Μια περίεργη, καλοκαιρινή μπόρα

Που έστειλε ο Θεός για σαμποτάζ στην υπομονή μου

Κι όμως, εγώ δεν έφυγα

Κι ούτε λυπόμουνα που δεν φαινόσουν

Χαιρόμουν που σκεφτόμουν πως μια μέρα θα στα πω όλα αυτά

Και θα γελάμε με τα υγρά, μούσκεμα δηλαδή, ρούχα μου

Και τα μαλλιά μου που έσταζαν και με εμπόδιζαν να δω

Χαιρόμουν γιατί σκεφτόμουν το γέλιο σου

Όταν θα τα συζητούσαμε μαζί μια μέρα…

Σου μίλησα ποτέ για το τι κρύβω στην καρδιά μου;

Μάλλον πολλές φορές…

Πόσες φορές κοιτάζω στον καθρέφτη και τα λέω όλα απ’ την αρχή

Χωρίς συγκεκριμένη δόμηση

Ασυνάρτητα παράπονα, αναμεμειγμένα με αναμνήσεις κι ευτυχισμένες στιγμές

Και φαντάζομαι μετά πως εσύ είσαι απέναντι

Στη θέση του γυαλιστερού καθρέφτη

Και με κοιτάζεις συγκινημένος και μαζί μετανιωμένος

Κι ύστερα εγώ βάζω τα κλάματα

(Αυτό δεν χρειάζεται να το φανταστώ γιατί συμβαίνει και στ’ αλήθεια)

Και αρχίζω να σου τραγουδάω κάποιο απ’ τα τραγούδια μας

Κι εσύ πια σηκώνεσαι

Δακρύζεις

Και με παίρνεις αγκαλιά

Και δεν λέω πια τίποτα άλλο…

Κι ύστερα…

Δεν έχει ύστερα!

Μετά τρομάζω με τον εαυτό μου και αλλάζω δωμάτιο με γρήγορα βήματα

Και σκέφτομαι τι ωραία που θα ‘ταν να χτυπούσες την πόρτα

Έστω, για να πεις ένα «γεια»

Για να πιεις ένα ποτήρι νερό

Γιατί περνούσες τυχαία απ’ το σπίτι…

Σου μίλησα ποτέ για ‘κείνη την νύχτα;

Που σ’ ερωτεύτηκα παράφορα

Έτσι γίνονται αυτά

Σε μια νύχτα

Σε μια στιγμή

Κι ύστερα άρχισε να βρέχει

Πάλι καμιά απρόσμενη μπόρα του καλοκαιριού;

Πάλι τα παιχνιδάκια του Θεού;

Ποιος ξέρει;

Και δεν λυπόμουν ούτε τότε

Δεν λυπόμουν που δεν φαινόσουν

Ούτε που βράχηκε το φόρεμα που έψαχνα όλο το απόγευμα για να σ’ αρέσω

Πάλι χαιρόμουν γιατί άκουγα στ’ αυτιά μου το γέλιο σου

Όταν θα σου περιέγραφα μ’ όλη την γλαφυρότητα που υπάρχει

Την περιπέτειά μου

Χαιρόμουν και περίμενα κάτι να γίνει

Μα ό,τι έγινε και τότε

Ήταν η βροχή κι οι άδειοι από κόσμο δρόμοι

Κι εγώ φυσικά μόνη

Να μην ξέρω πια αν στάζουν τα μαλλιά μου ή δακρύζω…

Σου μίλησα ποτέ για ‘κείνη την νύχτα;

Θα σ’ αγαπώ για πάντα

Σου φώναζα

Τώρα αν τ’ άκουγες δεν ξέρω

Εγώ όσο πιο δυνατά μπορούσα φώναζα

Άνοιγα τα παράθυρα , στρεφόμουν προς τον κόσμο που ζω

Και φώναζα

Και μαζί βρεχόμουν

Και χαιρόμουν

Και  πάνω απ’ όλα

Ένιωθα…