Εσύ δεν μου λείπεις

Εσύ δεν μου λείπεις

Όταν τις νύχτες μιλάω σιγανά

Για να μη μ’ ακούσει το φεγγάρι και μεγαλώσει κι άλλο

Ολοστρόγγυλο

Σαν το παρκάκι με τα κυκλάμινα που με πήγαινες τις Παρασκευές

Θεόρατο φαντάζει

Γιγαντιαίο

Σαν την καρδιά μου πριν σπάσει σε δεκαέξι μικρά-μικρά κομματάκια

Χτυπάει στη θάλασσα και την κάνει ομορφότερη

Χτυπάει στα μάτια μου και τα κάνει πιο θλιμμένα

Χτυπάει στην σκέψη μου και την κάνει ακούραστη…

Εσύ δεν μου λείπεις

Τα βράδια που ξαπλώνω και κοιτάζω για ώρες το κατάλευκο ταβάνι

Κι ύστερα από αιώνες - έτσι νομίζω πως μου φαίνεται –

Με παίρνει ο ύπνος και φοβάμαι να ξυπνήσω το πρωί

Και φοβάμαι και να ονειρευτώ ακόμα

Και φοβάμαι να φοβάμαι να σκεφτώ

Και λυπάμαι που φοβάμαι να λυπάμαι…

Εσύ δεν μου λείπεις

Κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου

Για ν’ αντικρίσω πάλι έναν κόσμο άδειο από ‘σένα

Μ’ όλα τα μίση και τις διαστροφές του

Να φαντάζουν ακόμη φοβερότερες

Τώρα που λείπεις

Τα πρωινά που δεν λέει ο ήλιος να κρύψει τη σκιά μου

Μπας και μπορούσα να αρνηθώ την ύπαρξή μου

Βλέπεις, αφού διαγράφεται η φιγούρα μου στο πάτωμα

Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχω;

Εσύ δεν μου λείπεις

Όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου

Σ’ όλες τις βόλτες που κάνω χωρίς εσένα

Σ’ όλα τα αισθήματα που έχω, όχι για ‘σένα

Σ’ όλη την αγάπη που δίνω, όχι σε ‘σένα

Σ’ όλα τα κυκλάμινα που ανθίζουν, όχι με ‘σένα…

Εσύ δεν μου λείπεις

Όταν επιχειρώ αλλεπάλληλα να φιμώσω τη σκέψη μου

Να χαλιναγωγήσω το κορμί μου

Να κρύψω…

Αλήθεια, πόσα πολλά προσπαθώ να κρύψω!

Κρύβω την καρδιά μου

Τα δάκρυά μου

Τα σημάδια μου

Κρύβω τον πραγματικό εαυτό μου καμιά φορά

Κρύβω τα χρόνια που πέρασαν

Κρύβω καλά όσα έζησα

-          Λες και τα ξέχασα -

Κρύβω ακόμη και τις λέξεις μου

Όταν είναι «ακατάλληλες»

Κρύβω την αγάπη μου σε μια μικρή χαραμάδα

Στο κολιέ που φοράω στο λαιμό μου

Και κανείς δεν την προσέχει…

Εσύ δεν μου λείπεις

Κάθε φορά που σε θυμάμαι

Κάθε φορά που ‘χει φεγγάρι σαν το σημερινό

Κάθε φορά που ‘χει αστέρια σαν τα σημερινά

Κάθε φορά που ‘χει μια θάλασσα σαν τη σημερινή

Ένα αεροπλάνο

Ένα αερόστατο

Ένα ποδήλατο

Ένα δέντρο

Ένα παγκάκι

 Ένα κάτι που απλά μου επισημαίνει την αλήθεια

Την αλήθεια του κόσμου

Την αλήθεια του κόσμου που δεν είσαι εκεί

Την αλήθεια μου

Σαν τη σημερινή…

Εσύ δεν μου λείπεις

Όταν κάνω μια ευχή

Γελώντας την ίδια στιγμή μ’ όλη τη δύναμη που ‘χω

Που πίστεψα έστω και για μια στιγμή πως ίσως συμβεί

Όταν προσεύχομαι

Κοροϊδεύοντας τον ίδιο τον εαυτό μου

Μ’ όλον τον σαρκασμό και την απιστία μου

Που έστω και για μια στιγμή ξέχασα πως δεν με βοηθάει εμένα ο Θεός μου

Μάλλον εχθρός μου είναι

Μάλλον στο απέναντι στρατόπεδο…

Εσύ δεν μου λείπεις

Τώρα

Που βλέπω το φεγγάρι

Φωτεινό

Ολοστρόγγυλο

Κατάλευκο

Και μ’ όση κακία μπορεί να κουβαλήσει ένα ουράνιο σώμα!

Μ’ όση ειρωνεία για ‘μας που ‘μαστε μόνοι

Μ’ όση διάθεση να χλευάσει όλους εμάς

Που δεν μας λείπει κανείς

Κανείς

Μα κανείς…!

Εσύ δεν μου λείπεις

Ποτέ

Ποτέ δεν μου λείπεις σ’ αυτή τη ζωή

Ούτε στη σκιά μου που διαγράφεται στον μακρύ πεζόδρομο

Ούτε στ’ αστέρια που λάμπουν στον βαθύ ουρανό

Ούτε στη θάλασσα που στέκει ακλόνητη όσο μπορεί να δει το μάτι σου

Ούτε χθες

Ούτε τώρα

Ούτε αύριο

Ποτέ…

Εσύ δεν μου λείπεις

Αγάπη μου

Μη μου αγχώνεσαι και το ‘χεις στο μυαλό σου

Θα βρω έναν άλλον ουρανό κι εγώ ν’ αφήσω το μισό μου φεγγαράκι

Κι ας αφήσω τις πανσέληνους γι’ αυτούς που ‘ναι πιο τυχεροί

Θα βρω μιαν άλλη ακρογιαλιά ν’ ακουμπήσω τα χρόνια μου

Σαν ναυαγοί είναι κι αυτά

Καραβοτσακισμένα και κουρασμένα

Με μιαν ελπίδα μόνο

Ή μάλλον θύμηση

Απ’ το παρελθόν

Που τώρα πια φαντάζει «δοξασμένο»

Θα βρω λοιπόν ένα άλλο παρκάκι

Λιγότερο όμορφο

Να φυτέψω τα κυκλάμινά μου

Κάπου που ίσως μ’ αγαπήσουν

Ίσως πάλι και όχι

Κάπου που ίσως με δεχτούν

Ίσως πάλι και όχι

Για ‘μένα πρέπει να ‘χει βγει η φράση

«Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια»

Κάποιος με παρακολουθεί στα σίγουρα…

Εσύ δεν μου λείπεις

Τ’ ορκίζομαι

Κι αν μου ξεφύγει ποτέ και στο πω

Να μη μ’ ακούσεις, μάτια μου

Σε λίγο άλλωστε θα το ‘χεις ξεχάσει

Ξέρω πού είσαι καλός

Δεν σε φοβάμαι εσένα!

Ούτε φοβάμαι

Ούτε μου λείπεις…