Λίγες σταγόνες για την υστεροφημία

Κι όλα τα όνειρα που ανήκουν πια στο παρελθόν

-όπως να σ' έχω

να ξυπνώ μαζί σου 

να σε παντρευτώ-

τ' άφησα πίσω μου

Βλέπεις, ξέφυγες απ' τις Ερινύες

κι απ' την θανατοποινίτισσα συνείδησή σου

πώς θα μπορούσα να σε κατηγορήσω εγώ;

Πώς να μην γλυτώσεις από 'μένα;

Τ' άφησα λοιπόν όλα πίσω μου

Κι ίσως αν ήσουν λίγο λιγότερο ανόητος

να καταλάβαινες τη βασική επισήμανση

που υπογραμμίζει με κόκκινο τώρα η καρδιά μου:

δεν είναι πως σε έβαλα πάνω απ' τα όνειρά μου

είναι πως εσύ είσαι ό,τι ονειρεύτηκα

Έστω ήσουν. 

Μα τώρα όλα τα όνειρα που ανήκουν πια στο παρελθόν

-όπως να σ' έχω

να ξυπνώ μαζί σου

να σε παντρευτώ-

τα 'χω πια αφήσει πίσω μου

Άλλωστε να μην συγχωρείς κάποιον 

που έχεις για άνθρωπο 

όλης της πολυσήμαντης, μικρούλικης ζωής σου

είναι σαν την παρθενογέννηση στην Τέχνη:

απλά δεν γίνεται

Δύσκολο - αλήθεια - να κουβαλάς ένα όμορφο παρελθόν

σαν να 'σαι απόγονος κάποιου μεγάλου ονόματος

κάτοχος μιας τεράστιας κληρονομιάς

που δυστυχώς δεν θυμάσαι μονάχα εσύ:

το ξέρουν όλοι, όλοι θυμούνται αυτά που έζησες

Μα κάθε μνήμη αρχέγονη

είναι ένα όπλο για το αίμα που τρέχει απ' το μέλλον μας

κι αν το κρύψουμε καλά κάτω απ' τον κόρφο μας

εκεί που κάτι χτυπά αργά και σταθερά

ώσπου να πάψουμε ν' αναπνέουμε

Αν λέω το κρύψουμε καλά

ίσως και να μας χρησιμεύσει κάπου

ίσως - πού ξέρεις - και να μας φανεί πολύτιμο

ίσως και να μας λυπηθεί ο Θεός όταν φτάσουμε πάνω

και να μας μπάσει στον Παράδεισο

Γι'αυτό και γράφω και σβήνω και ξαναγράφω

για να φυλάξω κάπου την ομορφιά του κόσμου

γιατί υπάρχει ομορφιά στον κόσμο:

μόνο που λίγοι μπορούν και τη θυμούνται

και για να τη μεταβιβάσω στους δικούς μου απογόνους

Κι όταν ακουμπώ στο λευκό χαρτί

ξέρω πως το χέρι μου είναι προέκταση του θείου αισθήματος

του έρωτα

πιστός του φίλος όταν λιώνει μες στο πάθος

μα ακόμη πιο πιστός όταν σβήνει και προσπαθεί απελπισμένα να διασωθεί σε δέκα λέξεις

Γι'αυτό ό,τι έκανα κι ό,τι θα κάνω

ό,τι ονειρεύτηκα κι ό,τι τόλμησα

δεν είναι παρά μια προσπάθεια να διαιωνίσω κάποια ελπίδα:

εκείνη που 'χει το παρελθόν για τη συνέχισή του

κάτι να με θυμούνται τα παιδιά του αύριο και να ερωτεύονται

Γι'αυτό όσα έζησα κι ό,τι θυμάμαι

ό,τι προσπάθησα κι ό,τι κατάφερα

δεν είναι παρά συνεχείς απόπειρες κάτι απ' το φως να μείνει 

λίγες σταγόνες για την υστεροφημία μου

λίγο νερό για ν' αραιώσω το αίμα του μέλλοντος

Όλα τα υπόλοιπα τ' άφησα πίσω μου

Έτσι θα μ'άρεζε να ζω

Σαν από πάντα ερωτευμένη μ' όσα αξιώθηκα να κάνω

Σαν από πάντα ολόψυχα δοσμένη 

Σ' ό,τι θα μ' αξιώσει το είναι μου να ζήσω και στο μέλλον 

Κι όταν θα λέω για τα όνειρα που ανήκουν πια στο παρελθόν

-όπως να σ'είχα

να ξυπνούσα μαζί σου 

να σε παντρευόμουνα-

θα χαμογελώ που αν και τ' άφησα πίσω μου

Δεν υπέπεσα στο μεγαλύτερο του κόσμου λάθος:

να τα ξεχάσω

γιατί μονάχα τότε πεθαίνει αγάπη μου ο άνθρωπος:

όταν ξεχνιέται 

κι όταν ξεχνά

Κι έτσι, για λίγες μόνο ακόμη σταγόνες για την υστεροφημία μου

θα αποκάλυπτα με μεγάλη χαρά την μεγαλύτερή μου ανακάλυψη:

είναι ωραίο να αγαπιέσαι

γλυκό σαν μέλι!

Μα σαν το ν'αγαπάς δεν έχει

Κι όταν θα κλείσω πια τα μάτια μου

δεν θα 'μαι πάλι σίγουρη 

τι θα 'χω αφήσει να θυμούνται τα παιδιά μου
και τα παιδιά τους
και τα παιδιά των παιδιών τους

Μα η σιγουριά για το μέλλον
είναι σαν να μη συγχωρείς αυτόν που έχεις για άνθρωπό

όλης της πολυσήμαντης, μικρούλικης ζωής σου

είναι σαν την παρθενογέννηση στην τέχνη:
απλά δεν γίνεται

Γι'αυτό ό,τι έκανα κι ό,τι θα κάνω

ό,τι ονειρεύτηκα κι ό,τι τόλμησα

δεν είναι παρά μια προσπάθεια να διαιωνίσω κάποια ελπίδα:

εκείνη που 'χει το παρελθόν για τη συνέχισή του

κάτι να με θυμούνται τα παιδιά του αύριο και να ερωτεύονται

Γι'αυτό όσα έζησα κι ό,τι θυμάμαι

ό,τι προσπάθησα κι ό,τι κατάφερα

δεν είναι παρά συνεχείς απόπειρες κάτι απ' το φως να μείνει 

λίγες σταγόνες για την υστεροφημία μου

λίγο νερό για ν' αραιώσω το αίμα του μέλλοντος