Μα πέρασε...

Μου θυμίζεις τις μέρες που λαχταρούσα να δω τα μάτια σου

Μετρούσα ένα-ένα τα βήματά μου να φτάσω στο παγκάκι

Στην γωνιά μας

Μου θυμίζεις όλα εκείνα τα απογεύματα 

Που χαμογελούσα απλά γιατί σε είχα

Μου θυμίζεις όλα εκείνα τα καλοκαίρια που σ'ερωτευόμουνα

Απ' την αρχή

Μου θυμίζεις όλα εκείνα τα τηλέφωνα

Όλα εκείνα τα ξαναμμένα βράδια

Όλα εκείνα τα "σ'αγαπώ"

Μου τα θυμίζεις κι αυτά όπως όλα τα ψέματα που λένε οι άνθρωποι

Εσύ μου θυμίζεις ό,τι δυνατό πρόλαβα να ζήσω...

Και μ'όλη αυτή τη θύμηση

Δεν πέρασε εύκολα

Τίποτα δεν περνάει εύκολα

Μονάχα οι στιγμές.

Πόσο πολύ σ'αγάπησα εγώ

Και πόσο λίγο μ'αγάπησες εσύ

Πονάω τόσο που το λέω, καρδιά μου

Μ'όλη την ωριμότητα να καταλάβω

Πως δεν φταις εσύ

Κανείς δεν φταίει

Κανείς μας.

Μ'όλη την κατανόηση

Την περίσσεια μου κατανόηση που ανόητα πάντοτε έδειχνα

Κι υποτιμήθηκε

Όπως κι εγώ υποτιμήθηκα

Ο έρωτάς μου

Αυτός ο ακατάπαυστος, λαβωμένος έρωτας

Που δάκρυζε κι έβγαινε κατακόκκινο αίμα

Που αργότερα μου στέρησε ο Θεός μου...

Σ' έχασα μου 'παν κάποτε

Εξαιτίας της τεράστιας κατανόησης που σου 'δειξα

Τα γνωστά:

"Δεδομένη"

Ξέρεις τώρα...

Ίσως να σ'αγαπούσα υπερβολικά για να τ'αντέξεις

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν προσπάθησα να το μετριάσω

Γιατί να χάσω χρόνο σε πράγματα ανέφικτα;

Σ'έχασα μου 'παν εξαιτίας της υπέρμετρης υπομονής μου

Της ικανότητάς μου να συγχωρώ τα πάντα

Του χαμόγελού μου όταν ήθελα να κλάψω 

Για να μην σε στενοχωρήσω

Της ανιδιοτέλειας

Που μου στέρησες τη χαρά να μιλήσω γι'αυτά που πέτυχα

Επειδή έπρεπε να με νοιάξουν εκείνα που εσύ απέτυχες

Όλα εκείνα που συνέβαιναν τη λάθος στιγμή

Σε λάθος περίοδο

Όλα εκείνα που τελικά αντί να στερεώσουν τη σχέση μας

Την κατέστρεψαν...

Δηλαδή σ' έχασα επειδή σ'αγάπησα όσο κανείς;

Αστείο δεν ακούγεται;

Δεν πέρασε εύκολα

Χωρίς τα δάκρυά σου δεν σε λυπάται κανένας

Μα και μ'αυτά αμφίβολο είναι

Διψάς και κανείς δεν έχει λίγο νερό

Σέρνεσαι και κανείς δεν έχει ένα χέρι

Ξαγρυπνάς και κανείς δεν έχει ένα νανούρισμα

Αγαπάς και κανείς δεν έχει ένα μαχαίρι

Να το τελειώσει όσο είναι καιρός...

Δεν πέρασε εύκολα λοιπόν

Κι αν επιβίωσα

Το οφείλω στην ανθρώπινή μου φύση που τόσο μισώ

Δεν είναι πως ο άνθρωπος τείνει προς την πρόοδο,όχι

Μονάχα δεν ξέρει πώς να πάψει να ζει ξαφνικά

Δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα

Ίσως είναι και για καλό

Το μόνο καλό...

Κι έτσι στο τέλος πάντα κάτι μας ξανακάνει και χαμογελάμε

Πάντα κάτι μας δίνει ζωή κι ελπίδα

Πάντα κάτι μας δείχνει τον δρόμο

Πάντα κάτι μας θυμίζει πως πρέπει να ζούμε

Το χρωστάμε σε 'μας...

Δεν πέρασε εύκολα

Μα πέρασε

Έτσι λέω τουλάχιστον.

Καλή αντάμωση...