Η μικρή της φυλακή...

Καταδικασμένη σε δύσκολα βράδια
Με δάκρυα και πόνο - από πόνο άλλο τίποτα!
Καταδικασμένη στο να ζει απλά για να ζει
Για να περάσει κάπως κι ο χρόνος της πάνω στη γη

Καταδικασμένη για χρόνια - μια ζωή ολόκληρη!
Αθώα μα ισοβίτισσα
Αθώα μα στην μικρή της φυλακή
Με τόσες νύχτες βαθιά στην απομόνωση

Φυλακή, φυλακή, φυλακή
Όχι με την έννοια της πίεσης
Μα της συνεχούς κι αδιάκοπης δέσμευσης
Αυτής που δεν επιτρέπει καμία ευτυχία κι ούτε απλή χαρά

Καταδικασμένη εκεί
Μόνη της και χωρίς επισκεπτήρια
Μόνο καμιά φορά με τις ελπίδες που φέρνει ο ύπουλος ο ήλιος
Και με τις αναμνήσεις της παρέα

Κι η συνείδησή της είναι καθαρή και ξάστερη
Μα με τόση βρωμιά γύρω σου τι να σου κάνει κι η συνείδηση
Τι νόημα έχει?
Τι νόημα έχει αλήθεια τόσο μεγάλη αγάπη όταν δεν έχει αποδέκτη

Εκεί... Στα κάγκελα της φυλακής της
Στα κάγκελα της αγάπης της
Στον τόπο που μόνο χρόνος υπάρχει
Αμέτρητος χρόνος να σκεφτείς όσο θέλεις και να θυμηθείς

Να θυμηθεί, να θυμηθεί, να θυμηθεί
Πόσα πολλά μπορεί εκεί μέσα να θυμηθεί!
Έτσι απλά. Βλέποντας αμέτρητες στιγμές από τον χρόνο να κυλούν
Ανεκμετάλλευτες, άδειες, παραπονεμένες

Χρόνο έχει. Μυαλό για να σκεφτεί, κι αυτό το 'χει
Και έχει και κάτι άλλο
Κάτι που απ'ότι φαίνεται μόνο όσοι ζουν σε φυλακές έχουν πια
Καρδιά έχει. Ακόμη την έχει