Λόγια...

Λόγια, λόγια, λόγια. Πόσο σημαντικά, πόσο απαραίτητα, πόση δύναμη κρατούν, πόσο μπορούν να πονέσουν, πόση ευτυχία μπορούν να κουβαλήσουν, πόσα μπορούν να καταφέρουν... Οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι πράξεις είναι αυτές που έχουν σημασία, έχουν δίκιο εν μέρει, όμως θα μπορούσαμε να δώσουμε και λίγη - ελάχιστη έστω - σημασία στα λόγια, που κάτι έχουν κι αυτά να εκφράσουν, κάτι να πουν, και μένουν να παρακαλούν να ακουστούν επιτέλους... 

Έχετε ποτέ ακούσει λόγια που σε κάνουν να νιώθεις σαν να έφαγες μια δυνατή σφαλιάρα στο μάγουλο?? Ξέρετε, εκείνα τα δευτερόλεπτα που απλά ελπίζεις να μην άκουσες αυτά που άκουσες, να έγινε κάτι λάθος... Και κρατάς σφιχτά τα δάκρυά σου, με όλη σου την δύναμη, και δεν ξέρεις τι να ευχηθείς περισσότερο, να κρατήσεις τα δάκρυα αυτά ή να ευχηθείς να μην έγινε ό,τι έγινε.... Κι όταν τελικά συνειδητοποιείς πως τα λόγια ακούστηκαν, οι στιγμές πέρασαν, οι απαντήσεις δόθηκαν - ή δεν δόθηκαν καν γιατί απλά έμεινες σιωπηλός σαν σοκαρισμένο παιδάκι - είναι σαν να αφήνεις στην άκρη τελείως πια την δύναμή σου, κι αφού πλέον δεν εύχεσαι να άκουσες λάθος, δεν καταβάλλεις επίσης και καμία προσπάθεια για εκείνα τα δάκρυα που λέγαμε... Που άλλωστε έχουν κάθε δίκιο να τρέξουν, είναι σίγουρο αυτό...! 

Τα λόγια λοιπόν μπορούν να παίξουν με τα συναισθήματά μας άριστα...! Και κάποιες φορές μπορούν να σε κάνουν ακόμη και τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Ξέρετε, μιλάω για εκείνα τα ήσυχα απογεύματα που κάθεσαι ήσυχη και μιλάς στο τηλέφωνο και ξαφνικά ακούς από 'κείνα τα μαγικά λόγια που σε κάνουν να παίρνεις εκείνη την χαζή έκφραση της ευτυχισμένης κοπέλας που δεν θέλει πια τίποτα άλλο ν'ακούσει, απλά να κρατήσει τα λόγια που μόλις άκουσε σε αναπαραγωγή στην καρδιά της... Ή εκείνα τα ζεστά πρωινά που περπατάς χέρι-χέρι με τον άνθρωπο που λατρεύεις και ενώ νιώθεις πως δεν μπορεί τίποτα καλύτερο να συμβεί, ακούς αυτό το κάτι... Κάτι απλό, ίσως μια λέξη και δύο, μα λέξεις βγαλμένες από την καρδιά του, με προορισμό μόνο... εσένα, εσένα,εσένα! Κι αυτό είναι ίσως που τις κάνει τόσο ξεχωριστές!! 

Πόνο, χαρά, δάκρυα, ευτυχία, πολλά μπορούν στ'αλήθεια τα λόγια να μας δώσουν όταν τ'ακούμε... Κι ύστερα έρχονται κι οι φορές που εμείς θέλουμε να τα ξεστομίσουμε, γιατί τα νιώθουμε, ή και γιατί έτσι πρέπει. Κι είναι αυτές οι άτιμες οι φορές ζόρικες, ακούστε με που σας λέω. Κατ'αρχάς είμαστε άνθρωποι και μερικές φορές δειλιάζουμε... Μισούμε τον εαυτό μας που δεν τόλμησε για ακόμη μια φορά να πει όσα ήθελε, ύστερα ψάχνουμε ένα άλλοθι για να τον δικαιολογήσουμε, και πάλι απ'την αρχή. Και είναι κι εκείνα τα λόγια που μένουν για πάντα ανείπωτα... Στοιχειώνουν το μυαλό μας και δεν λένε να βγουν από το στόμα μας... Ίσως καμιά φορά τα φωνάζουν δυνατά τα μάτια μας, μα τι να σου κάνουν κι αυτά! Η σιωπή καμιά φορά ξεγελά την αλήθεια, που μένει πίσω. Και δεν είναι καν θέμα αλήθειας βλέπετε, πιο πολύ συναισθημάτων, κρυμμένου παράπονου, πνιγμένων λυγμών... Και λένε ότι αυτά για τα οποία μετανιώνουμε περισσότερο είναι αυτά που δεν τολμήσαμε να κάνουμε, ή να πούμε, ενώ θέλαμε στ'αλήθεια ΠΟΛΥ να κάνουμε και να πούμε... 

Κάποτε μου 'χαν πει πως τα πιο όμορφα λόγια είναι και τα πιο ψεύτικα... Ισχύει μερικές φορές, δεν λέω, μα όχι πάντα. Γιατί αν το καθολικεύαμε θα ισοπεδώναμε την όποια ομορφιά και καλαισθησία γύρω μας, και κυρίως μέσα μας... Μην τα φοβάστε λοιπόν τα όμορφα τα λόγια, αρκεί να τα νιώθετε... Δεν μπορώ καν να πω να τα "εννοείτε", γιατί οι άνθρωποι που έχουν αμφιβολίες τις διατηρούν ακόμη κι όταν στ'αλήθεια αισθάνονται πράγματα μέσα τους... Αν με καταλαβαίνετε! Κι ίσως μερικά λόγια πράγματι να είναι "υπερβολές", όμως τάχα και η αγάπη και η λύπη και η οργή δεν είναι υπερβολές? Όταν αγαπάμε το κάνουμε υπερβολικά, όταν κλαίμε το κάνουμε υπερβολικά, όταν ζούμε το κάνουμε υπερβολικά! Και ξέρω πως λένε "παν μέτρον άριστον", όμως κακά τα ψέματα, χρειάζεται και η υπερβολή στη ζωή μας...! Στα λόγια λοιπόν θα τα χαλάσουμε?! 

Φυσικά να θυμόμαστε πάντα πως στα λόγια δίνουμε αξία εμείς, τα συναισθήματά μας και η ίδια η ζωή... Αλλά το πιο σημαντικό ίσως που θα 'θελα να πω γι'αυτά  είναι προς Θεού, ΠΟΤΕ μην πείτε λόγια που δεν εννοείτε, και ίσως να μην έχετε την ευκαιρία να επανορθώσετε! Για παράδειγμα ξέροντας -ή πιστεύοντας απλά τέλος πάντων- πως είναι η τελευταία φορά που μιλάτε με ένα άτομο, που δεν έχει σημασία πόσα σήμαινε τελικά για 'σας, αλλά ήταν μέρος της ζωής σας και αυτό δεν αλλάζει, μην διαλέξετε να πείτε κάτι που θα το πονέσει, έτσι, απλά για να πείτε κάτι... Ειδικά αν δεν το εννοείτε, γιατί καμιά φορά κι εμείς οι ίδιοι δεν αντιλαμβανόμαστε τα όσα μόλις ξεστομίσαμε.. Γι'αυτό σας λέω, οι βαριές κουβέντες επιδέχονται μεγάλη σκέψη, δεν τις ξεστομίζουμε έτσι απλά και μετά "Αντίο σας"... Ξέρω 'γω τι λέω... ;)

Τα λόγια λοιπόν, όπως είδατε και μόνοι σας, είναι άκρως σημαντικά! Προσοχή λοιπόν στα λόγια σας, στις στιγμές που θα τα πείτε, στα άτομα που θα τα "ξοδέψετε" - ή "προσφέρετε" όπως προτιμάτε! - και γενικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με... λόγια,λόγια,λόγια! Και μια συμβουλή από εμένα... Αν έχετε να πείτε κάτι, απλά πείτε το! Κι αν σ'αυτό έχετε την απάντηση πως είναι "ανθρώπινο" να κρατάμε κάποια πράγματα μέσα μας, να σας ενημερώσω και ότι είναι επίσης "ανθρώπινο" να μην αντέχουμε κάποια στιγμή την πίεση από τα τόσα θαμμένα λόγια, κοινώς να παθαίνουμε μια ωραιότατη έκρηξη μέσα και έξω μας, να ξεσπάμε ωραία ωραία και να το μετανιώνουμε...! Γι'αυτό σας λέω, αφήστε τα "ανθρώπινα" και πιάστε το θάρρος και την τόλμη... Τι να κάνουμε, αυτά έχει η αγάπη, τα κρυμμένα λόγια, το παράπονο και κυρίως... η ζωή!