Τον ουρανό...

Δεν θα του στερήσω του κόσμου μια ακόμη άδικη ύπαρξη

Θλιβερή μπορεί

Μα άδικη όχι

Δεν θα του λείψω του κόσμου αυτού

Όπως και δεν θα λείψω σε κανέναν

Από γονείς, «φίλους», γνωστούς κι αγνώστους που δεν νοιάστηκαν ποτέ ούτως ή άλλως

Σε κανέναν δεν θα λείψω τώρα που θα φύγω

Και ούτε που θα καταλάβει κανείς πως δεν θα ‘μαι πια εδώ

Δεν θα του στερήσω εγώ του κόσμου μια ακόμη άδικη ύπαρξη

Μόνο αδικημένη.

Τώρα που θα φύγω για ποια τελευταία επιθυμία να μιλήσω?

Αφού δεν πρόλαβα να ζήσω παρά μόνο λίγες χαρές

Κι αμέτρητη δυστυχία

Τι να πρωτοπώ πως θα ‘θελα να μου  ‘χε συμβεί όσο ζούσα?

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να χορτάσω ό, τι αγαπούσα

Μόνο να αγαπήσω πρόλαβα

Τίποτα άλλο.

Τώρα που θα φύγω για πάντα δεν θα μπορώ άλλο πια να σ’ αγαπάω

Κι ελπίζω να προσέχεις και να μην σ’ αφήσουν ποτέ μοναχό σου

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ν’ αγαπάνε

Να το θυμάσαι.

Να το θυμάσαι πως είναι δύσκολα εκεί έξω

Και πως η ζωή είναι ένα δώρο που μπορεί εγώ να στερηθώ

Μα εσύ πρέπει να το χαρείς

Να το θυμάσαι.

Πόσο προσπάθησα, να το θυμάσαι

Όμως όπως έλεγα, αυτός ο κόσμος τελικά δεν είναι για ‘μένα

Δεν πειράζει, ίσως να πάω κάπου καλύτερα

Μόνο, συγχώρα με, δεν ξέρω αν εκεί θα μπορώ να σ’ αγαπάω.

Δεν ξέρω αν θα θυμάμαι

Και φοβάμαι τόσο πολύ μήπως ξεχάσω

Μα πιο πολύ φοβάμαι μήπως δεν ξαναζήσω

Οι άνθρωποι λένε πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάνε

Θα με θυμάται άραγε εμένα κανείς?

Συγχώρα με, δεν ξέρω αν εκεί θα μπορώ να σε θυμάμαι.

Μην αφήνεις κανέναν να σε πληγώνει όταν πια δεν θα ‘μαι εγώ εδώ

Στο λέω από τώρα μην ξεχαστείς και λυγίσεις ποτέ

Μην τυχόν και κλάψεις αν δεν είναι από ευτυχία

Μην τυχόν και ξεχαστείς ποτέ.

Στα λέω γιατί δεν ξέρω τι θα προλάβω από ‘δω και πέρα

Να θυμάσαι πως δεν πρέπει ποτέ να χάσεις τον εαυτό σου

Οι άλλοι πρέπει να τον αγαπήσουν με όλα του τα κομμάτια

Μην τυχόν κι αλλάξεις ποτέ.

Δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν το αναπόφευκτο

Ούτε με ‘σένα, μόνο με τον εαυτό μου

Πεθαίνω.

Πρώτα το ‘κανα μέσα μου και τώρα στ’ αλήθεια.

Πεθαίνω και είναι το τελευταίο που θα μπορούσα στ’ αλήθεια να πάθω  

Εγώ δεν το λέω πια άδικο, δεν υπάρχουν όρια μάλλον στα πάθη της δικής μου ζωής

Σ’ ευχαριστώ που μετρίασες κάποια στιγμή τις λύπες μου

Κι ας τις αποθέωσες αργότερα.

Ζωή μου, σε έχασα και την χάνω τώρα κι αυτήν

Φοβάμαι να κλείνω τα μάτια μου, γιατί βλέπω το μαύρο

Και έχω μια αιωνιότητα μπροστά μου να  βλέπω το μαύρο

Προσπαθώ να το παρατείνω όσο μπορώ, μα δεν είναι στο χέρι μου.

Τελικά, μόνο αν πέθαινα θα γινόταν να μην σ’ αγαπάω!

Τι άλλο θέλω, ο Θεός μου το στέλνει κι αυτό!

Τώρα που θα φύγω, δεν νομίζω να μπορώ πια να σ’ αγαπάω

Είμαι τυχερή τελικά, είδες?!

Συγχώρα με, εγώ τον εαυτό μου δεν νομίζω να συγχωρήσω ποτέ

Που φεύγω.

Και να μου προσέχεις, ε?

Μέχρι να τελειώσουν όλα υπόσχομαι να σ’ αγαπώ.

Γιατί πολλή κακία έχει ο κόσμος, να το θυμάσαι.

Εγώ σ’ ευχαριστώ, γιατί όσο έζησα ήσουν ο άνθρωπός μου

Και σ’ αποχαιρετώ, γιατί ήρθε η ώρα πια να φύγω

Μέχρι να τελειώσουν όλα υπόσχομαι να σ’ αγαπώ.

Ως τον ουρανό να σ’ αγαπώ. Πάλι πίσω όμως δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω…