Στο τέλος δεν στάθηκε πολύ τυχερή...

Eκείνη δεν στάθηκε στο τέλος πολύ τυχερή
Εκείνη υπήρξε μάλλον λίγο άτυχη
Κι υπάρχουν λέξεις που δεν είναι απλώς λέξεις
Είναι μικρά, κρυστάλλινα δοχεία από αίμα

Θυμάται που ήταν μικρή κι όλα είχαν χρώμα γαλάζιο
Θυμάται που έκανε κάποτε όνειρα να αλλάξει τον κόσμο
Κι ύστερα που μόνο ο κόσμος την άλλαζε τελικά
Θυμάται που έκλαιγε και φώναζε "Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό"

Κι όλα γίνονται τόσο γρήγορα
Όλα τα άσχημα στιγμιαία σου καταστρέφουν τον κόσμο
Που χρόνια και χρόνια έχτιζες
Με περήφανα μάτια και κομματιασμένη υπομονή

Έτσι γρήγορα κι εκείνη έμαθε το τελευταίο πια που της απέμεινε να μάθει
Έτσι στιγμιαία ρυθμίζει μια εξέταση την ζωή της
Και τελικά όλη η ζωή της μια μεγάλη εξέταση ήταν
Και στο τέλος εκείνη δεν στάθηκε πολύ τυχερή

Μονάχα λίγα πρόλαβε
Δυο λέξεις, δυο νύχτες, δυο καλοκαίρια
Μετρημένα στα δάχτυλα αυτά που τελικά άξιζαν
Δυο "Σ'αγαπώ", κι αυτά παραπονεμένα

Αγάπη. Αυτή που σκοτώνει το μέσα μας
Μας καταστρέφει τη ζωούλα λίγο-λίγο
Αρρώστια. Αυτή που παίρνει κι ό,τι μας απέμεινε
Μας στερεί όχι μόνο τη ζωή, μα και τα όνειρα

Κι ήθελε κι άλλα τόσα να πει
Την πιάνει το παράπονο
Γιατί, γιατί να μην είναι μόνο ένα όνειρο;
Γιατί να μην ξυπνήσει ξανά η ζωή της;

Εκείνη έλεγε μια ζωή πως θα μείνει μόνη της
Και ίσως γι'αυτό να την λυπήθηκε ο Θεός και να την διευκόλυνε
Ίσως απλά να μην υπάρχει ούτε Θεός, ούτε και σωτηρία
Μονάχα οι άδικες αποφάσεις του αιώνιου εσώκλειστου αποκλεισμού

Και δεν είναι κανένας από αυτούς που θα 'θελε κοντά της
Γιατί έτσι το αποφάσισαν και δεν το ψάχνει άλλο κι εκείνη
Μονάχα, εκείνα τα βράδια που πονάει
Θα 'θελε μία έστω αγκαλιά, θα 'θελε -τ'ομολογεί- κάποιον κοντά της

Θα 'θελε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά
Και τελευταία συμβαίνουν περισσότερα απ'όσα μπορεί εκείνη να αντέξει
Ήταν που ήταν οι μέρες κατάμαυρες
Ήρθαν και "νέα" που την αποτελείωσαν

Δεν ψάχνει πια δικαιοσύνη ή ανθρωπιά
Μονάχα επιβίωση
Οι καταστάσεις σκλήραιναν
Η καρδιά της δεν λέει να μαλακώσει

Φοβάται.
Φοβάται για το επόμενο πρωί
Και για το χρόνο που περνάει
Φοβάται για τις τελευταίες φορές που ίσως να ήταν πράγματι τελευταίες αυτή τη φορά

Φοβάται ακόμη και για τους δικούς της ανθρώπους
Αυτοί που μένουν πίσω λένε πονάνε περισσότερο
Όχι πως θα πεθάνει και κανείς από την απουσία της
Μα πώς θα ζήσει είναι το θέμα

Εκείνη πάνω που έμαθε να ζει, πεθαίνει
Πάνω που έμαθε να αγαπάει και να 'ναι ο εαυτός της
Πάνω που έζησε τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που μπορεί άνθρωπος να ζήσει
Πάνω που είδε με τα μάτια της τι σημαίνει "Σε ξέχασα"

Πάνω που άντεξε να ζήσει την απόρριψη ξανά και ξανά και απ' όλους
Πάνω που αποδέχτηκε την μοναξιά
Πάνω που νόμιζε πως δεν τ'αντέχει και αυτό η καρδιά της
Πάνω που είδε με τα μάτια της τα μάτια που έχουν τώρα ό,τι αγάπησε

Πάνω που υποσχέθηκε να μην ξανά αγαπήσει
Πάνω που οι εικόνες - οι χιλιάδες εικόνες που αποτυπώθηκαν για πάντα στο νου της - της έσκισαν στα δύο την ψυχή της
Πάνω που ήθελε στ'αλήθεια να χαρεί με την χαρά του άλλου
Μα δεν τα κατάφερε

Πάνω που ορκίστηκε πως συγχωρεί τα πάντα
Εκτός από τον εαυτό της
Ήρθε η νέα κατάσταση να της αποδείξει πως μόνο αυτόν έχει
Και όχι για πολύ ακόμη

Και τελικά δεν είναι αυτό που την πονάει
Ούτε η παρατεταμένη ανάμνηση από κάτι παλιό και όμορφο
Είναι η ευτυχία των άλλων που την σκοτώνει
Το παραδέχεται.