Θέατρα

Απόψε τα αστέρια χαμηλώσαν
για να φωτίσουν άλλη μια ξεχωριστή σου παράσταση.
Πάντα στο τέλος υποκλίνεσαι χαμογελαστός
Κι οι θεατές χειροκροτούνε:
Είναι αστείο πώς όλοι επικροτούν την υποκρισία
σαν να 'τανε ειλικρίνεια.

Φοράς τα ρούχα σου σιωπηλά
και μέσα τους κλείνεις όλα τα προαιώνια μυστικά σου.
Αυτά είναι που σε κάνουν να είσαι εσύ,
χωρίς αυτά δεν είσαι ο εαυτός σου.
Μα, θυμάσαι άραγε κι εσύ ο ίδιος ποιος είσαι,
μετά από τόσο ψέμα που 'ριξες για να το κρύψεις από όλους;

Δεν σε προδίδω, σου σιδερώνω το πουκάμισο
ήσυχη.
Λέξεις από τις βαρυσήμαντες κυλούν από το μέσα μου,
μα τελικά λέω μονάχα δυο ή τρεις ανοησίες.
Ηθοποιοί που μιλάνε περνούν έξω απ' το δωμάτιο,
η φασαρία και τα γέλια τους μ' αηδιάζουν περισσότερο.

Ήρεμος το φοράς και βγαίνεις έξω.
Είσαι όμορφος απόψε,
πρόλαβα άραγε να σου το πω;
Κάνεις μια πρόβα τον μονόλογό σου
και ανεβαίνεις στη σκηνή για να με περιμένεις.
Όχι να παίξω - πάντα ο θεατής σου είμαι εγώ.

Ο πιο πιστός σου θεατής.
Μόνο που ξεχνά να σε χειροκροτάει.
Τα χέρια του, βλέπεις, είναι απασχολημένα
να σκουπίζουν τα μάτια του.
Ο πιο πιστός σου θεατής
κι ακόμη δεν έμαθε να προφητεύει τα επόμενα λόγια σου. 

Δεν σε προδίδω - σε παρακολουθώ να υποκρίνεσαι
αμίλητη.
Κι όταν η παράσταση τελειώσει
και οι βαριές κουρτίνες κλείσουν πάλι,
μπροστά από τα λαμπερά μάτια και το μυστηριώδες σου χαμόγελο
το ξέρω πως θα ψάξεις ένα μέρος για να κλάψεις μονάχος σου.

Καμιά φορά ξεχνιέσαι αλλιώς κι εσύ,
καμιά φορά σε παίρνει από κάτω,
καμιά φορά λυγίζεις και μιλάς,
μα γρήγορα τα παίρνεις όλα πίσω.
Τα πιο αληθινά σου λόγια,
πάντα αυτά είναι που παίρνεις πίσω. 

Μα, εγώ ξέρω.
Κι όχι γιατί σε ξέρω.
Απλώς γιατί βλέπω την κάθε σου παράσταση,
το κάθε ψέμα σου να απλώνεται αδιάκοπα
- σχεδόν ανήθικα -
κι εκείνο μάλλον είναι που με βοηθάει να ψάχνω.

Δεν σε προδίδω - σου ξεκουμπώνω το πουκάμισο
ψύχραιμη.
Ψάχνω κάτω απ' αυτό όλα τα θαμμένα μυστικά σου.
Δίπλα από μια απολιθωμένη καρδιά,
ένα κουρασμένο στέρνο κι έναν γρήγορο παλμό,
βρίσκω ένα απ' αυτά και το παίρνω μαζί μου.

                            (...)


Στο στόμα μου πονάει τ' όνομά σου
κι όμως, μονάχα εκεί είναι ασφαλές.
Ασυνόδευτο απ' την πραγματικότητα,
ασυνόδευτο απ' την αλήθεια,
μόνο, κατάμονο, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Μονάχα αν είναι κανείς μόνος του είναι απόλυτα ασφαλής. 

Κι έτσι, απλά, ο κάθε άντρας που μου άρεσε,
γίνεται ακόμη ένας άντρας που προσπαθώ να αποφύγω. 
Κι έτσι, απλά, τα βρίσκω με τη μοναξιά
και τα χαλάω μ' όλους τους άλλους.
Κι έτσι, απλά, γίνομαι όλα όσα φοβόμουν
κι αλλάζω μοιάζοντας σ' όλα τα ξένα.

Δίνω ένα σάλτο κι απομακρύνομαι
απ' ό,τι δεν ικανοποιεί την προδιαγραφόμενη
καλαισθησία που φαντάστηκα μικρή.
Και με μια μαύρη πέτρα ξεφεύγω
από όλα όσα μαυρίζουν την γαλάζια μπογιά
στον ουρανό του δωματίου μου.

Κι όταν έρχονται οι λογαριασμοί,
τα δάνεια, οι δόσεις,
αλλάζω γρήγορα διεύθυνση και ξεχρεώνω όσο-όσο.
Έτσι έμαθα πια να χειρίζομαι τις σχέσεις μου:
Δύο-τρεις μήνες το πολύ,
για να αποφεύγω τη δέσμευση κι όλες τις συνακόλουθες παραστάσεις.

Θέατρα. 
Όλες οι συναναστροφές είναι μικρά, κακοφτιαγμένα θέατρα.
Θερινά, κλειστά, δημοφιλή, γραφικά. 
Κι οι παραστάσεις τους ανόητα σκηνοθετημένες,
κομμένες και ραμμένες για αυτούς που είναι ανόητοι,
ή τυφλωμένοι από κάτι που ονομάζουν έρωτα.

Πάρε λοιπόν το βραβείο σου
για την τόσο καλή παράστασή σου!
Ηθοποιός της πρώτης κλάσης,
υποκρισία και ψέμα!
Πάρε και το σενάριο, τα σκηνικά και τα κοστούμια
και χάσου από τα μάτια μου, τρέχα αλλού για να γυρέψεις χειροκρότημα!

Θέατρα.
Απ' της ζωής τα θέατρα που υπήρξα θεατής
έμαθα να αποφεύγω την χρόνια δέσμευση
όπως οι υποκριτές την αλήθεια.
Κι έτσι, απλά, ο κάθε άντρας που μου άρεσε,
γίνεται ακόμη ένας άντρας που προσπαθώ να αποφύγω.