Υ.Γ. Κανένα νέο...

Εικοσιτέσσερα...

Να 'μαστε πάλι με αυτόν τον αριθμό!

Εικοσιτέσσερις μήνες είναι στ' αλήθεια πολλοί,

δεν είναι;

Έλα τώρα,

ανοησίες.

Είναι απλώς δώδεκα

κι ύστερα άλλοι δώδεκα

Οι αριθμοί είναι ασήμαντοι.

Οι μέρες όμως όχι...

Σκορπίζοντας σημεία στίξης εδώ κι εκεί

έμαθα να πιστοποιώ την ύπαρξή μου.

Άλλες φορές θα μπορούσα να κάνω πως καταλαβαίνω,

μα μ' ένα δύο και μ' ένα τέσσερα να με κοιτάνε ειρωνικά,

πώς να στενέψω το μονοπάτι,

να μη χωράνε οι αναμνήσεις;

Φεύγοντας πάρε μαζί σου την εικόνα αυτή:

Θα 'ναι Σάββατο,

μπορεί και Κυριακή,

απόγευμα.

Οι δρόμοι θα 'ναι άδειοι

και θα βρέχει ποτάμια και θάλασσες,

μα εσύ θα μ'αγαπάς

κι εγώ θα είμαι ευτυχισμένη...

Θα τραγουδάμε παρέα

για όλους εκείνους που λατρεύουν τη ζωή,

μα δεν έχουν δική τους...

Για όλους εκείνους που πιστεύουν στα θαύματα,

μα εκείνα δεν πιστεύουν πίσω σ'αυτούς...

Για όλους εκείνους που αγαπούν πολύ τα παιδιά,

μα δεν έχουν δικά τους...

Θα σου ζωγραφίσω δυο φτερά

κι έτσι θα πάψεις να δακρύζεις για την αδυναμία της φύσης σου.

Θα κάνω κι ένα χρυσό κλειδί,

να φυλάξεις καλύτερα τα πιο σπουδαία μυστικά σου.

Μήπως θέλεις λίγο χρόνο,

λίγο καιρό απ' τον δικό μου;

Να στον δώσω κι αυτόν...

Μοναχά Σάββατο απόγευμα να 'ναι,

ή Κυριακή, δεν με πειράζει,

κι έξω να βρέχει ποτάμια και θάλασσες...

Κι αν αναρωτηθείς

πώς έπλασε ο νους μου τέτοια εικόνα,

κι αν κρυφοκοιτάζεις κάθε Δευτέρα τον σκληρόκαρδο ταχυδρόμο,

για τίποτα θλιμμένα υστερόγραφα,

κι αν πάλι τίποτα απ' αυτά δεν κάνεις,

αφού τ' άφησες όλα για 'μένα

εδώ και μήνες που 'ναι φτιαγμένοι

 από δύο και τέσσερα,

κι αν όλα αυτά τα 'χεις ήδη ξεχάσει

με την πρώτη σου ανάγνωση...

Εγώ διαβάζω τα ίδια κάθε μέρα.

Και περιμένω μέχρι να πάψω ν'αναπνέω

ένα υστερόγραφο...

Εγώ πιστεύω στα θαύματα,

κι άσ' τα αυτά να μην πιστέψουν ποτέ

πίσω σε 'μένα... 

Όπως εγώ λατρεύω τη ζωή,

κι άσ' την αυτήν να μην γίνει ποτέ δική μου...

Όπως εγώ αγαπάω πολύ τα παιδιά...

...

Φαντάζομαι μαντεύεις τη συνέχεια...

Παραμυθάκι μου,

ώρα να σ'αφήσω κι απόψε...

Θα σε μαλώσω μονάχα λίγο που ξέχασες πάλι να βάλεις υστερόγραφο

στο γράμμα σου.

Δεν έχει σημασία που δεν μου έγραψες καν

γράμμα,

εγώ θα σε μαλώσω που δεν έβαλες ένα υστερόγραφο...

Μονάχα τις ίδιες λέξεις διαβάζω κάθε μέρα

στο κάτω αριστερά μέρος του χαρτιού

-που 'ναι κατάλευκο, παρθένο από μελάνι,

 δεν έχει, είπαμε, αυτό σημασία-

"Υ.Γ. Κανένα νέο"...

Μα περιμένω...

Όχι για γράμμα,

τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια έπαψα να τα κάνω...

Ένα υστερόγραφο προσμένω μόνο,

ένα θλιμμένο σου υστερόγραφο...