Ύμνος σε μια νεκρή Θεά

Ποια θλίψη αλλόκοτη καταβροχθίζει την καρδιά σου;

Ποιος τόλμησε στα πέρατα της λήθης να σε ψάξει;

Εδώ που είσαι εσύ κανείς

Κανένας δεν πλησιάζει

Περιφρονούν το σκότος τούτοι εδώ

Σκυμμένοι σε σκυμμένους

Αντιλαλούν οι εφιάλτες τους τις νύχτες τραγωδίες

Μια Ερμιόνη αρσενική σαν λύκος της αγέλης

Καθώς αλλάζει η ζωή κι ο θάνατος αλλάζει

Τα σούρουπα βυθίζεται στο μαύρο τ' ουρανού μας

Και ραψωδίες μιας Θεάς σιγά που κλαίει διαβάζει

Χωρίς να ξέρει γράμματα

Χωρίς να βλέπει εικόνες

Χωρίς να πιάνει τίποτα - έτσι, μόνο να νιώθει

Κλείνει τα μάτια και θωρεί τους ετοιμοθανάτους 

Σαν μείνει μοναχή θυμάται τόσους ανθρώπους σκάρτους... 

Ποια είναι η πανσέληνος το φως της που 'χεις κλέψει;

Και ποια κρανία ξήλωσες να ντύσεις τα μαλλιά σου;

Μην είν' τ' αστέρια τ' ουρανού που σ' έντυσαν απόψε;

Μην είν' σταγόνες της βροχής που έσταξαν στον λαιμό σου;

Είναι η σάρκα μιας Θεάς που δίψασε για πάθη

Κι έτσι κατέβηκε στη γη, την αμαρτία για να 'βρει 

Γύρισε στα περβόλια της, μύρισε τον αέρα

Ξερίζωσε τη γη αυτή και λούστηκε με χώμα

Βούτηξε σε θολά νερά, το σώμα να ξεπλύνει

Κι έγινε δούλα από Θεά, το σώμα της που δίνει

Μοιράζεται σε αγκαλιές, ψάχνει για ένα ταίρι

Μα του μισού του σώματος τίποτα δεν του φτάνει

Την τιμωρούν οι άλλοι Θεοί, τους απαρνήθηκε έναν-έναν

Κι έψαξε στα επίγεια πράγματα θεϊκά

Εκεί που τρέχουν τα ποτάμια και ξεδιψάνε τα κορμιά

Τα χείλη στάζουν έρωτα κι η νύχτα υποσχέσεις

Σαν ξημερώσει χάνονται ήρεμα σαν τα νεκρά κλαδιά

Κι εκείνη κλέβει άλλο ένα "γεια" κι ήρεμα ανεβαίνει

Πίσω να πάει στους Θεούς να βρει την αφημένη της καρδιά...

Πώς μπορείς κι αγαπάς σε τόσα μέρη που πλαγιάζεις;

Θυμάσαι άραγε, ή ξεχνάς κάθε που άλλους αγκαλιάζεις;

Κάποτε σαν σε ρώτησαν απάντησες βουβά

Πως δίνεσαι, σίγουρη να 'σαι πως υπάρχεις

Μια υπενθύμιση το λαβωμένο σώμα σου ζητά 

Και τώρα ήσυχη - σαν νεκρή - κοιμάσαι

Και από πάνω σου οι Μοίρες ψάλλουν έμπειρα λόγια θανατικά

Ποια μονοπάτια διάλεξες, ποια σ' έκαναν να κλάψεις;

Ποιοι άγγελοι σου δάνεισαν για πλάκα 

Τα χαλασμένα τους φτερά;

Σαν έκανες δειλά για να πετάξεις

Όπως οι άνθρωποι, σε πρόδωσαν κι αυτά!

Ίσως να μην κοιμάσαι όπως νόμιζα

Ίσως οι Μοίρες να 'χουνε πράγματι κάποια δουλειά

Γονατισμένες τώρα δίπλα χαμογελούν πικρά...

Θα πας να βρεις το ταίρι σου

Πάνω, στων Θεών τον κόσμο

Εκείνο που παράτησες σαν ήσουνα μικρή

Πέταξες σαν πουλί, μα σε τσάκισε ο Χρόνος 

Αιώνιος εχθρός σου, Αυτός και η Σιωπή

Θα πας να βρεις το είναι σου

Πάνω, και την ψυχή σου

Εκείνη που αντάλλαξες για λίγη συνουσία

Εκείνη που κομμάτιασες για μια στιγμή υγρή

Και τώρα το μετάνιωσες, φυγή χωρίς ουσία...

Τι το 'θελες το αμάρτημα;

Τον έρωτα; 

Κι αγάπες...

Τα ψέματά σου ακριβά για να τα ξεπληρώσει ο κόσμος

Τι τα 'θελες τα μιλήματα με τους θνητούς, Θεά μου;

Τώρα πληρώνεις ακριβά την προβληματική τους φύση

Τώρα στενάζεις και πονάς για τα δικά τους λάθη

Τώρα στην κόλασή σου θα γερνάς 

Για τα δικά τους πάθη...