Κάτι σαν την αρχή μιας ιστορίας...

Κρατά τα χέρια της σφιχτά μέσα στις τσέπες του παλτού της... Ήρθε το Πάσχα, κι όμως κάνει ακόμη λίγο κρύο. Έφτασε πιο νωρίς στο "ραντεβού" και περιμένει. Το "άσχημο" με το να περιμένεις σε ένα μέρος που έχεις ξαναπεριμένει στο παρελθόν είναι ότι σε κάνει και σκέφτεσαι... Διάφορα. Φυσάει ένα απαλό αεράκι, μα ο ήλιος φέγγει τώρα λίγο ακόμη, μεσημέρι βλέπετε. Και μόνο λίγα λεπτά θα περάσουν μέχρι να έρθει, όμως της φαίνονται πολύ παραπάνω. Τίποτα γύρω της δεν έχει αλλάξει... Κι όμως όλα είναι διαφορετικά! Αναρωτιέται χαζά πράγματα, όπως το αν τόσα χρόνια τα ξύλα στα παγκάκια είναι τα ίδια, ή αν αλλάζουν θέση στα καναπεδάκια από κάθε καφετέρια κάθε μέρα, ή αν την βλέπει κανείς τώρα που περιμένει, κάποιος γνωστός ή σχετικά άγνωστος ακόμη... Και σκέφτεται πως θα 'ταν αν κάτι μικρό έστω είχε γίνει διαφορετικά στο παρελθόν, και τα πράγματα είχαν πάρει άλλη τροπή, κι όλα ήταν διαφορετικά... Άραγε θα 'ταν καλύτερα ή χειρότερα τώρα? Δεν μπορεί μάλλον κανείς να το πει με σιγουριά. Μόνο να μαντέψει. Και να, τον βλέπει να πλησιάζει με το ίδιο σταθερό, αργό του περπάτημα, που δεν της θυμίζει τίποτα άλλο παρά μόνο αυτόν, γιατί είναι κάτι καινούριο όπως και όλα όσα ζει τελευταία. Σφίγγει τα ιδρωμένα της χέρια στις τσέπες του παλτού της... Και κάνει περισσότερο ζέστη ξαφνικά. Ίσως να το βγάλει αργότερα, τώρα δεν έχει χρόνο! Δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω του, χωρίς να ξέρει το γιατί. Χαμογελάει. Τι πιο όμορφο από το να χαμογελούν αληθινά όταν σε κοιτάζουν? Εντάξει, ίσως το να σε παίρνουν ζεστά στην αγκαλιά τους, αλλά είναι δύσκολο αλήθεια να διαλέξει κανείς. Θυμάται τις φορές που χαμογέλασαν κοιτάζοντας αυτήν... Δεν είναι πολλές, μα καλύτερα έτσι. Θυμάται για λίγο - αστραπιαία μόνο - κάτι από το παρελθόν, μα δεν προλαβαίνει περισσότερο. Χαμογελάει ξανά. Αναρωτιέται μήπως φαίνεται αστεία, μα της χαμογελάει κι αυτός... Είναι πράγματι πολύ ωραίο να χαμογελούν αληθινά όταν σε κοιτάζουν!! Τώρα πια της είναι ξεκάθαρο. Προσπαθεί να κρατήσει το βήμα της σταθερό, μα δεν ξέρει αν τα καταφέρνει... Δεν βοηθάει κι αυτός. Όταν της μιλάει... αχ, όταν της μιλάει!! Καμιά φορά νιώθει τύψεις που προσέχει περισσότερο τα χείλη από τα λόγια του, μα γρήγορα δικαιολογεί τον εαυτό της. Και αυτά τα μάτια του... Έχει δει και πιο όμορφα - σίγουρα έχει δει και πιο όμορφα - αλλά αυτά είναι πάντα ήρεμα, απλά και γι'αυτό την μαγεύουν... Καμιά φορά καθώς την φιλάει ανοίγει τα μάτια της για να τον κοιτάξει, και παρατηρεί τις μικρές ρυτίδες στο ήρεμό του πρόσωπο. Είναι όμορφες, όπως αυτές που σχηματίζονται καθώς γελάμε με την καρδιά μας... Και μαζί του γελάει με την καρδιά της. Ίσως να μην νιώθει γι'αυτόν όσα έχει νιώσει για άλλους, αλλά ο λόγος που της αρέσει είναι επειδή μαζί του γελάει στ' αλήθεια πολύ!! Κάθονται σε πάρκα που δεν είχε ξαναδεί και πεθαίνουνε στα γέλια μαζί, και όχι επειδή αυτός έχει χιούμορ ή προετοιμάζει καλά τα αστεία του, απλά γιατί την κάνει να γελάει με τις ιστορίες και τα λόγια του, με τις εξομολογήσεις και τις συνήθειές του. Ίσως και γιατί το είχε ανάγκη να την κάνει κάποιος να γελάσει... Πάντως αυτός το καταφέρνει!! Και της κρατάει το χέρι ούτε σφιχτά ούτε απαλά, αλλά με έναν ολόδικό του τρόπο, τόσο μοναδικό όσο και τα φιλιά που δίνει, και οι ματιές του, και πάνω από όλα οι αγκαλιές του. Οι αγκαλιές του........ Από την πρώτη στιγμή που την αγκάλιασε την έκανε να νιώσει καλύτερα, και μάλλον κατάλαβε κι αυτός ότι οι μέρες είναι δύσκολες γι'αυτήν, ήταν πρόθυμος να δικαιολογήσει κάθε της κυκλοθυμία και κάθε της ανασφάλεια, να δείξει κατανόηση σε κάθε της ενδοιασμό. Και τον ευχαριστεί γι'αυτό... Τον ευχαριστεί ακόμη και τώρα που είναι μαζί, με τον τρόπο της... Μπορεί αν τ'άκουγε χωρίς να το ζούσε να μην την κάλυπτε η σχέση της μαζί του, όμως είναι αλλιώτικο να ζεις κάτι κι αλλιώτικο να το ακούς μονάχα. Και μπορεί να τον "μάλωσε" καμιά φορά για την υπερβολή ή την ζήλια του,  όμως ξέρει κι εκτιμά την διακριτικότητα και υπομονή του. Της αρέσει για το γέλιο που ρίχνει όταν είναι μαζί του, για τις ατελείωτες συζητήσεις στο τηλέφωνο που το μόνο που ευχόταν ήταν να μην της πει να κλείσουν, για την παρηγοριά που κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν της είχε μέχρι τώρα δώσει, για τα ήσυχα λόγια του, μα πάνω από όλα γιατί έμεινε να την ακούει όταν είχε κάτι για το παρελθόν της να του πει, χωρίς όμως ποτέ να ρωτήσει από μόνος του με την ανάρμοστη εκείνη περιέργεια όσων "καινούριων" έρχονται στη ζωή μας... Της αρέσει γιατί ξέρει πως για 'κείνη νιώθει πολλά, και θα περιμένει όσο χρειαστεί...

Σφίγγει τα χέρια της δυνατά στα δικά του... Εκείνος κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί... Κάτι σαν την αρχή μιας ιστορίας... Κάτι σαν την αρχή μιας ροκ μπαλάντας... Δεν θέλει να σκεφτεί πια τίποτα άλλο, μόνο να τον φιλήσει απαλά... Ίσως αύριο κάτι να έχει αλλάξει, ίσως κάτι ν'αλλάξει μέσα της...