Γιατί κρυώνει ενώ έξω έχει ζέστη...?

Η δροσιά των βραδιών της άνοιξης της τρυπά την μέση... Ήθελε να ηρεμήσει τούτο το απόγευμα, μία ήθελε να αφεθεί στις σκέψεις της και μία να γλιτώσει από αυτές, να αδειάσει το κουρασμένο μυαλουδάκι της και να μην σκέφτεται τίποτα. Το σιχαίνεται να είναι απογοητευμένη με τον εαυτό της και τώρα της φαίνεται πως τα κατάφερε πάλι και είναι! Έλεγε πως ήθελε σχεδόν όσο τίποτα άλλο λίγη ξεκούραση, ένα διάλειμμα, τα είχε ανάγκη, τα χρειαζόταν. Μα αν την ρωτούσες τώρα δεν θα 'ξερε ούτε κι εκείνη να σου απαντήσει αν βρήκε την χαλάρωση που τόσο αποζητούσε. Σκέφτεται τις μέρες που είχε τόσο κουραστεί που έβλεπε απλώς τις ώρες να περνούν, αφήνοντας και το παραμικρό κομμάτι χρόνου ανεκμετάλλευτο και νιώθοντας αμέτρητες τύψεις γι'αυτό... Και δεν θέλει να το ξανακάνει. Σιχαίνεται να νιώθει πως απλά κοιτάζει τον χρόνο να περνάει. Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκουραστεί για λίγο, κι ύστερα να ζήσει ΣΤΙΓΜΈΣ. Χιλιάδες, μικρές, ανεπανάληπτες στιγμές που θα τις νιώσει δυνατά μέσα της και θα της θυμάται για πάντα. Και βασικά αυτό που την ενδιέφερε ήταν να τις ζήσει! Όχι τόσο το μέλλον, όσο το τώρα, το τώρα, το τώρα... Μα αυτό που συνειδητοποιεί αυτή τη στιγμή, στηριγμένη σε ένα κάγκελο σε κάποιο πεζοδρόμιο και έχοντας χάσει πια την αίσθηση του χρόνου, είναι πως μάλλον αυτό που κάνει είναι να συνεχίζει να βλέπει τα λεπτά να περνούν, περνώντας τελείως άσκοπα τον χρόνο της και απογοητεύοντας όλο και περισσότερο κάθε μέρα τον ίδιο της τον εαυτό. Εμείς οι άνθρωποι, σκέφτεται, καμιά φορά χρειαζόμαστε να μην κάνουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ μια ή δυο μέρες, να χαλαρώσουμε και να αισθανθούμε πως δεν κάνουμε τίποτα εποικοδομητικό... Όμως όχι περισσότερο. Κι όταν τελικά αυτό γίνει η καθημερινότητά μας, τι φταίει?? Μόνο εμείς μάλλον, σκέφτεται και πάλι. Αργότερα, χαμένη στις σκέψεις της, θα συνειδητοποιήσει πως η ώρα κοντεύει δώδεκα κι αυτή έχει ακόμη δρόμο... Δεν προλαβαίνει μάλλον άλλα να σκεφτεί, ΕΥΤΥΧΏΣ...! Προχωρά με βήματα γρήγορα κι αναρωτιέται αν κάνει όντως τόσο κρύο ή μονάχα εκείνη νιώθει τα κόκαλά της αδύναμα και την μέση της παγωμένη. Και προσπαθεί να επιλέξει ανάμεσα σε ένα χαζό δίλημμα: Τι θα προτιμούσε, να ήταν σπιτάκι της για να ζεσταινόταν ή να την αγκάλιαζε κάποιος σφιχτά εκεί, έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου έχει πλέον φτάσει?? Και καταλήγοντας στο δεύτερο γελάει και η ίδια με την χαζή και εντελώς ανούσιά της σκέψη, μα συγχρόνως αποφασίζει κι όλας να κανονίσει ό,τι μπορεί γι'αυτήν της την επιθυμία... Αύριο. Ή μια μέρα απ'αυτές, ένα ήσυχο σαν όλα τα άλλα μεσημέρι. Προς το παρόν συνεχίζει να περπατάει και ξεχνάει πια το κρύο: Έτσι κι αλλιώς μάλλον έχει σχετική ζέστη, απλά κάτι την έχει πιάσει και δεν ξέρει τι! Φτάνει επιτέλους σπίτι. Κάποιες φορές πλησιάζοντας τη μουντή της πολυκατοικία δεν ξέρει αν θέλει τελικά να βγάλει το κλειδί της και να μπει μέσα... Κι άλλες πάλι εύχεται να την περίμενε κάτι πιο ζεστό μόλις έμπαινε σπίτι! Αυτό βέβαια όσον αφορά στο μέλλον την παρηγορεί και λίγο, γιατί σκέφτεται πως αν τελικά μείνει μόνη στη ζωή πόσο πιο ψυχρή μπορεί να είναι η υποδοχή της σπίτι?! Μάλλον θα 'ναι το ίδιο με τώρα... Έτσι θα το 'χει τουλάχιστον συνηθίσει! ~~Πολλές "χαζές" σκέψεις για σήμερα! Τελικά η εκκλησία δεν ξέρει αν της έκανε και πολύ καλό! Πρώτη φορά μέσα στην εκκλησία δάκρυσε. Και θα 'θελε η αλήθεια είναι να μπήξει κάτι κλάματα, μα κρατήθηκε, ούτε κι αυτή δεν ξέρει πως!! Δεν μπορεί να πει με σιγουριά το τι σκεφτόταν και της έφερνε δάκρυα, νομίζει κάτι σαν την ίδια μικρή, στο δημοτικό ακόμη, ένα κοριτσάκι περισσότερο από απλά ντροπαλό, μόνο του σε κάθε διάλειμμα να περιμένει να χτυπήσει το κουδούνι υπομονετικά, ή τους γονείς της, ή το τι έχει "καταφέρει" μέχρι τώρα, για πόσα είναι περήφανη για τον εαυτό της και για πόσα μετανιώνει, ή το πως τα 'χει κάνει τώρα, φέτος, τη στιγμή αυτή που κάθεται ήσυχη και ταραγμένη μαζί κι ακούει τα ευαγγέλια... Μάλλον όμως τα σκεφτόταν αυτά όλα μαζί, και κάποια άλλα... Και η αλήθεια είναι πως δεν ήξερε για τι να πρωτοπροσευχηθεί, τι από αυτά που εύχεται έχει περισσότερο ανάγκη! Δύσκολο να αποφασίσει, ακατόρθωτο θα έλεγε... Προσευχήθηκε για όλα, ένα προς ένα, μα τώρα πια δεν είναι τίποτα σε τάξη στο μυαλό της, τίποτα ξεκάθαρο. Ίσως αύριο να θυμάται καλύτερα... Προς το παρόν ελπίζει να μην παρέλειψε κάτι. Είναι φορές που εύχεται κάτι τόσο δυνατά, που τελικά σκέφτεται πως δεν μπορεί, κάποιος θα την βοηθήσει, δεν μπορεί να χαθεί τόση δύναμη, τόσο έντονη επιθυμία!! Σήμερα πάντως δεν είναι ότι ευχόταν απλά δυνατά, ευχόταν με όλη της την καρδιά, με όλη της την δύναμη... Ευχόταν, προσευχόταν. Και κάποια στιγμή έπαψε πια να σκέφτεται, άκουγε μόνο και δάκρυζε. Κι όταν τελείωσε και βγήκε ζαλισμένη από την εκκλησία η καρδιά της πονούσε πολύ περισσότερο από τα πόδια ή το κεφάλι της, από την τόση δύναμη και έντονη συγκίνηση. Συγκίνηση... Πόσο καιρό είχε να συγκινηθεί στ' αλήθεια!! Φταίει που στη ζωή της τελευταία τα ίδια πράγματα την μια μέρα την κάνουν χαρούμενη και την άλλη απογοητευμένη με τον εαυτό της! Χωρίς αυτά ν'αλλάξουν. Δεν ξέρει αν κάνει το σωστό, μα δεν είναι αυτό που την ενοχλεί περισσότερο! Αυτό που την πειράζει είναι που δεν θέλει να πληγώσει κανέναν... Και δεν ξέρει αν το πάει προς τα εκεί άθελά της καμιά φορά... Αυτό που ξέρει σίγουρα είναι πως δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό της που τελευταία βλέπει αμέτρητες από τις ώρες της ζωής της απλά να την χαιρετούν, σαν να μην έμαθε ποτέ τι σημαίνει ο όρος "αξιοποίηση"! Τι πάει στραβά μ'αυτήν? Γιατί νιώθει συνέχεια πως χάνει πολύτιμο καιρό και χρόνο? Γιατί κρυώνει ενώ έξω έχει ζέστη...?