Oι άνθρωποι του "Όχι"...

Περνώντας την βουβή, θολή και κρύα μπόρα
ανοίγουν την βαριά πόρτα του σπιτιού τους
Σέρνουν τα βήματά τους
Σέρνουν και την καρδιά τους
-Αν έχουν-

Λένε πως άμα τους χτυπήσεις
δεν θα σε καλοδεχτούν
Ούτε και θα χαμογελάσουν
Από ευγένεια "πέρνα" θα σου πουν
Μα τίποτα άλλο

Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπούν
δεν μπορούν πια να αγαπήσουν
Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπιούνται
είναι μόνοι τους

Η ματιά τους είναι κενή
και τα χέρια τους κρύα: μικρά πεθαμένα ερείπια
Οι άνθρωποι του "Όχι" έχουν πέτρινη καρδιά
μα και οι πέτρες φορές-φορές ραγίζουν

Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αναπνέουν τον ίδιο αέρα
δεν βλέπουν τίποτα γαλάζιο
δεν βλέπουν παρά μόνο την άρνηση
πάνω στην απόρριψη των περασμένων καιρών

Οι άνθρωποι του "Όχι" λένε μόνο "Όχι"
και αν γυρέψεις απ'αυτούς παρηγοριά
χάσιμο χρόνου είναι -λένε
μα κανείς δεν ξέρει την δική τους ιστορία

Οι άνθρωποι του "Όχι"
-όλοι οι άνθρωποι του "Όχι"-
κάποτε ίσως αγαπήσαν στ'αλήθεια
τότε που ξέρανε να λένε "Ναι"

Κι ίσως κάπου πίσω απ'την πέτρινη αδράνεια
να θυμούνται
Ίσως να πέφτουν θάλασσες από τα κενά μάτια τους
κάποια σκουριασμένα βράδια

Οι άνθρωποι του "Όχι" λένε πάντα "Όχι"
Έτσι μάθανε...
Και μην τους αδικείτε που δεν μπορούν πια να αγαπούν
Ούτε να τους  ζητάτε να το κάνουν(!)

Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπούν

δεν μπορούν πια να αγαπήσουν

Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπιούνται

είναι μόνοι τους