Μια λήθη εφήμερη...

Αναμνήσεις.
Τρυπώνουν στο μυαλουδάκι μας άλλοτε σαν γλυκιές μυρωδιές
και άλλοτε σαν μικρά αγκαθάκια
Καμιά φορά μας νανουρίζουν
Καμιά φορά μας ταράζουν
Καμιά φορά... απλώς δεν έρχονται...

Είμαστε άνθρωποι.
Θυμόμαστε, ξεχνάμε, έτσι πάει
Καμιά φορά λοιπόν απλώς προσπαθούμε να θυμηθούμε
και δεν το καταφέρνουμε...

Σας έχει τύχει ποτέ απλά να έχετε ξεχάσει?
Πως ήταν το πρόσωπό του
Ή τα μαλλιά του
Τα μάτια του...
Όχι πως ήταν όταν σας φιλούσε
ή τα χιλιάδες μικρά φωτάκια στο κεφάλι σας όταν ξαπλώνατε μαζί:
απλά πράγματα: Την μυρωδιά του
Τον τρόπο που περπατούσε
Τον ήχο της φωνής του
Το σχήμα των χειλιών του...

Σας έχει τύχει ποτέ απλώς να προσπαθείτε σκληρά να θυμηθείτε?
Κι είναι αστείο - λίγο καιρό έχει που προσπαθούσατε να ξεχάσετε!
Κι όμως τώρα... δεν σας έρχεται με τίποτα στο μυαλό αυτή η εικόνα!

Στα περίεργα, άβολα "σ'αγαπώ" του είχατε κρυφτεί...
Και τώρα που τα ξέχασε εκείνος...?
Ξεχνάτε κι εσείς τα μάτια και τα μαλλιά και τη φωνή και τα χείλη του
Κι ήταν ωραία... Αυτό το θυμάστε!
Τίποτα άλλο δεν θυμάστε...

Ίσως είναι παροδικό
Μια λήθη εφήμερη
Σκονίστηκε λίγο το μεγάλο βιβλίο
Μα όλα θα είναι ξεκάθαρα και πάλι το πρωί...
Ή μήπως όχι...?

Αναμνήσεις.
Ξεγλιστρούν απ'το μυαλουδάκι μας άλλοτε γιατί ήταν πολύ γλυκές
και άλλοτε γιατί μάλλον ήταν πολύ μεγάλα αγκαθάκια
Καμιά φορά μας ηρεμούν
Καμιά φορά μας αναστατώνουν
Καμιά φορά... απλώς δεν έρχονται...