Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
Από τα Ανέκδοτα ποιήματα του Καβάφη "Η πρόσθεσις".
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
αυτοεκτίμηση
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σεβασμός
και αποδοχή
κι αγάπη
χαρά μικρή
που περισσεύεις...
-εξαιρετική ανάρτηση
καλησπέρα Ναταλία μου :)
Καλησπέρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ, αυτοεκτίμηση σίγουρα, αλλά για αποδοχή δεν ξέρω πάντα.. :/
είναι πολύ όμοια αυτά τα δυο Ναταλάκι μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήη διαφορά είναι πως η αποδοχή δεν έχει μπροστά της συνθετικό.. δεν υπάρχει αυτοαποδοχή :)
η αποδοχή του εαυτού πασχίζει να εδραιωθεί μέσα από το 'άλλο'.. δεν της πάει και πολύ η μοναξιά, αυτό είναι όλο..
γι αυτό είπα
πως είναι μικρή η χαρά
πως περισσεύει καμιά φορά..
καμιά φορά όμως..
όχι στην δική σου περίπτωση..
σίγουρα όχι!
επόμενη ανάρτηση;; :)))
φιλιά!
και καλημέρα σου! :)
Καλό μήνα Ναταλάκι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαταλία μου;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ
Καλό σας μήνα.. Έλλειψα για λίγο αλλά να 'μαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή