Η εφηβεία της λήθης..

    Και τι θα ήταν τα άστρα δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση..? Επίγεια ασημικά, τίποτα κηροπήγια, τασάκια. Να ρίχνει εκεί τις στάχτες του ο αρειμάνιος πλούτος. Να επενδύει ο θαυμασμός την υπερίμησή του. ~ Βέβαια, αν δεν υπήρχε η απόσταση δεν θα 'τανε σαν άστρο μακρινό εκείνος ο πλησίον, θα 'ρχοταν στην πρωτεύουσα προσέγγιση.. Μόνο δυο βήματα θα απείχανε τα όνειρα από τη σκιαγράφησή του. Όπως κοντά μας θα παρέμενε η ύστατη φευγάλα της ψυχής. Προς τι τόση περιπλάνηση? Χώρος κενός υπάρχει. Εμείς θα κατεβαίναμε να ζήσουμε στο υπόγειο κορμί μας κι εκείνη με τον μύθο της και τα συμπράγκαλά τουθα μετεμψυχωνότανε σε σώμα. Αν δεν υπήρχες εσύ απόσταση θα πέρναγε πολύ ευκολότερα και πιο γρήγορα εν μια νυκτί η λήθη τη δύσκολη παρατεταμένη εφηβεία της, αυτό που χάριν ευφωνίας ονομάζουμε μνήμη.


                                                        Κική Δημουλά, "Η εφηβεία της λήθης", αποσπάσματα.