Γελούσες...

Γελούσες..
Δεν είχε καν πέντε μέρες που χωρίσαμε..
Κι όμως εσύ γελούσες.
Γελούσες σαν να ήταν να τελειώσει ο κόσμος, σαν να ζούσες την ευτυχία.
Γελούσες λες κι ήταν η τελευταία σου ευκαιρία να αποδείξεις πως γελάς.
Πως μπορείς και γελάς.

Σε έβλεπα. Καθόμουν ακριβώς δίπλα σου. Σ'άκουγα.
Και το 'ξερες πως με πονούσε.
Κι όμως εσύ γελούσες.
Με ένα γέλιο βλοσηρό, ανάρμοστο.
Κι όμως εγώ δεν σε αγάπησα για αυτό το γέλιο.

Εγώ γνώρισα ένα γέλιο όμορφο, χαρούμενο, φωτεινό.
Μα αυτό ήταν απόμακρο, δυνατό, ειρωνικό αν θες.
Γελούσες.

Κι ας ήμασταν χώρια. Κι ας ήξερες πως δεν θα ξαναήμασταν ποτέ μαζί.
Και πως εσύ ευθυνόσουν για αυτό.
Δεν έδειχνε να σε πειράζει.
Γελούσες.

Και ήσουν αλήθεια χαρούμενος.
Το έβλεπα από τα μάτια σου, τα χείλη, τα μαλλιά σου.
Τόσο χαρούμενος όσο και άδικος.
Γελούσες.

Γελούσες κι όταν σηκώθηκα να φύγω.
Κι όταν έστριψα.
Κι όταν προχώρησα.
Γελούσες και δεν ήξερα πια αν αντηχούσε ακόμη μόνο στα αυτιά μου ή αν γελάς στ'αλήθεια.
Μα πονούσα στα αλήθεια.
Εγώ πονούσα στα αλήθεια.

Γελούσες κι ας ήξερες ότι τέλειωσαν όλα.
Ή μπορεί ακριβώς για αυτό.
Γελούσες περισσότερο από όσο γέλασες ποτέ μαζί μου.
Ίσως ακριβώς επειδή δεν ήσουν πια μαζί μου.