"Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" Κ. Καβάφης - Η δική μας "Αλεξάνδρεια"

Όταν βλέπεις την καταιγίδα να έρχεται κατά πάνω σου, τι κάνεις? Κάνεις τα πάντα για να αποφευχθεί? Ελπίζοντας να περισώσεις ό,τι μπορείς και ρισκάρεις να περάσεις έτσι τις τελευταίες σου στιγμές πριν από την "καταστροφή"? Ή απλώς στέκεις.. Και περιμένεις..? "Ακούγοντας ως τελευταία απόλαυση τους ήχους" απ'ό,τι τόσο καιρό αγάπησες..? Ο Κ. Καβάφης στο αγαπημένο μου ποίημά του "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" έκανε λόγο για στωικότητα, ψυχραιμία.. Εκείνες τις τελευταίες στιγμές πριν από την αναμενόμενη και προεξοφλούμενη καταστροφή, όπου ο "Θεός" σε έχει πια εγκαταλείψει, και γνωρίζεις πολύ καλά ότι είσαι μόνος σου και περιμένεις το "τέλος" σου.. Κι αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι πως υπάρχει μία παραδοχή του ποιήματος αυτού, που έχει πλέον δημοσιευτεί στα ανέκδοτα ποιήματα του Καβάφη και αναφέρεται στο ίδιο θέμα ("Το τέλος του Αντωνίου").. Η λέξη όμως που υπάρχει σ'αυτό το - ανέκδοτο κατά τη θέληση του δημιουργού του -ποίημα, και όχι στο δημοσιευμένο, και γίνεται σαφέστερη, είναι το "τέλος"...

Λοιπόν, ο Αντώνιος την έχασε την Αλεξάνδρειά του, και δυστυχώς η ιστορία δεν τελειώνει εκεί.. "Νικημένοι" και "εγκαταλελειμένοι" είμαστε καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, ψάχνοντας όλοι τη ψυχραιμία και στωικότητα που επέδειξε ο ποιητής ως τρόπο αντιμετώπισης, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.. Και όλοι έχουμε ένα κοινό : Έχουμε χάσει κάτι που αγαπήσαμε πάρα πολύ.. Κάτι το οποίο επάξια είχαμε στη ζωή μας, γιατί προσπαθήσαμε πάρα πολύ και κάναμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε. Και το είχαμε. Αλήθεια το είχαμε.. Απλώς κάποια στιγμή το χάσαμε.. Γιατί ο Καβάφης αναφέρεται και στην μετά την καταστροφή κατάσταση.. Και το πιο σημαντικό, καθ' αυτόν, είναι να  μην ξεγελαστούμε ποτέ.. Να μην μας πείσει κανείς πως όλα ήταν ένα όνειρο, πως "απατήθηκεν η ακοή μας".. Όχι. Αλήθεια, το ζήσαμε αυτό που θυμόμαστε, το είχαμε αυτό που αγαπήσαμε! Το είχαμε και τώρα το έχουμε πια χάσει. Και τώρα πια, όπως είχαμε αξιωθεί να το αποκτήσουμε, με το ίδιο θάρρος και την ίδια ετοιμότητα που είχαμε τόσο καιρό, θα αποχαιρετίσουμε της δική μας "Αλεξάνδρεια" . ΄


Αυτά είπε ο Καβάφης και κάτι παραπάνω μάλλον θα γνωρίζει.. Και δεν είναι φυσικά εκείνος που θα εμπιστευτούμε τελικά, αλλά η ίδια μας η συνείδηση. Σ'εμάς, που αξιωθήκαμε όσα τόσο λατρέψαμε, τα "μεγαλεία" της ζωής μας, και τώρα τα χάσαμε για πάντα, δεν ταιριάζουν τα παρακάλια και τα παράπονα. Μόνο ο στωικός αποχαιρετισμός και μετά η καταστροφή. Για την δική μας "Αλεξάνδρεια"...